21 oktober 2013 Baaitje pikken in Parga

Na een super stille nacht, waarin we alleen krekels horen en af en toe een passerende Griek, nemen we yoghurt en muesli als ontbijt om op tijd weg te kunnen. Het eerste pak muesli, dat Annemiek en Henk voor ons in het noodpakket stopten is al verorberd, maar we kunnen hier gelukkig ook muesli kopen. In combinatie met Griekse yoghurt en bruine suiker is het een traktatie. We wandelen nog even om de beentjes in beweging te houden en dan moeten we los. Ik dacht vannacht nog aan het anker. Als het maar niet onder het anker van de schoener is getrokken! Dan zal het muurvast zitten. Hoe zou ik dat kunnen voorkomen bij het wegvaren? En als het toch vastzit kunnen oplossen? We maken los van de wal en Mary stuurt naar de richting waarin het anker ligt, terwijl ik de ketting met de elektrische lier (de enige aan boord, maar wel een heel belangrijke voor een 27 Kg anker) voorzichtig optrek. In 8 meter diep water zie ik ons glimmende roestvrijstalen anker vlak naast de dikke ankerketting van de schoener liggen. Als ik hem nu optrek heb ik beet. Mary vaart over het anker heen en pas dan haal ik het op zodat we geen andere ketting mee omhoog trekken. Varen is eigenlijk ook altijd een beetje schaken, ofwel vooruit denken wat er kan gebeuren bij welke acties. De zee is een serieuze schaker. Doe een verkeerde zet en je kunt jezelf in een onmogelijke positie manoeuvreren. Schaakmat wil je al helemaal niet worden gezet. Wij varen korte tijd later op het gemak naar het op 20 mijl afstand gelegen Parga. Dat heeft een aantal mooie baaien en er is ook een piepklein haventje, waar we volgens Rod Heikel, de schrijver van de Greek Pilot, wel kunnen liggen. Onderweg begint het steeds een beetje meer te waaien. Wij zetten alleen de genua bij. De herfstvakantie brengt steeds meer huurboten op het water. We zien er wel 15 vandaag. We naderen een kust met een bergrug. Die wind is een kaapwind dus. Ook in de prachtige baai staat op dat moment een kaapwind met af en toe een valwind van de bergrug. Ik wil voor Mary een rustig plekje om te overnachten en we gaan voorzichtig het kleine haventje binnen. Daar is wel een mooi plekje naast een grotere boot, maar we zijn daar niet welkom “omdat er nog een grote boot komt”. Dan maar wat verder het haventje in. Met de kont naar de kant kan beslist niet vanwege de grote keien tegen de kade. Ik pak daarom vliegensvlug het 20 kilo zware Rocna reserve anker ui de bakskist, knoop de nylon lijn er aan, mieter het anker achterover de spiegel (kont van de boot) en vier de lijn uit. Het anker pakt gelukkig onmiddellijk. Intussen proberen de valwinden de boot dwars weg te zetten, maar met de boegschroef erbij lukt het de boot netjes voor de kant te krijgen zodat Mary daar de voorlijnen aan de kant kan vastknopen. Mary noemt zichzelf steevast een landrot, maar ze doet het toch maar allemaal! Omdat de wind onvoorspelbaar afzwakt en weer aanzwelt, leggen we nog twee lijnen dwarsuit op de kant vanaf de middenbolders. De 50 meter polypropyleen drijflijn, die Bas de Graaf ons meegaf, komt hierbij goed van pas. Dit soort afmeren is natuurlijk heel wat tijdrovender dan even het anker in de baai laten vallen, maar die nacht liggen we wel weer helemaal stil en hebben totaal geen last van swell of wind.

Na de aankomst borrel wandelen we naar Parga. Deze plaats is zoals vaker gebeurd door veel volken veroverd. Na de Romeinen waren hier de Venetianen, de Fransen, Engelsen en een niemand minder dan Ali Pasha (who the fuck is dat?), die de Turken weghield. Pas 100 jaar geleden, in 1813 dus, werd Parga Grieks, nadat de Engelsen en Fransen (ik snap nu beter waarom ze zoveel pretentie hebben als volken) het hierover eens konden worden. We lopen langs een bijna verlaten strand, waar geen restaurant of Minimarkt meer open is en klimmen omhoog naar de burcht. Die wordt door enthousiastelingen (en met Europese steun volgens het bordje) stukje bij beetje gerestaureerd. We nemen er een glaasje in het restaurant dat gelukkig open is. Nog eens afdalen naar Parga zien we niet zitten, dus nemen we foto’s en gaan terug naar de boot. Morgen verder. Mary wil zo vlug als kan richting Levkas.