27 april 2014 April doet wat hij wil. Ook in Griekenland

Toen Elsa nog meevoer begon het weer al wat onrustig te worden, maar het is er niet beter op geworden. April doet wat hij wil dus. De Grieken houden wijselijk hun winterjassen en lange broeken aan tot 1 mei. Als je iemand in een korte broek ziet is het beslist een toerist. De temperatuur kan van uur tot uur veranderen, meestal als gevolg van een bui in de buurt, die ijskoude lucht meebrengt. Is de bui weg dan staat de zon alweer te branden. De Grieken zeggen dat we straks blij zullen zijn met wat verkoeling, die vanaf mei niet meer terugkomt. Zeggen ze. Zondag de 20e beginnen we met uitslapen. Engelsen noemen het inslapen, maar dat gaat ons toch te ver. We ruimen de boel na de logeerpartij op en gaan water tanken bij de enige steiger waar de kraan het wel doet. We hebben van de 285 liter nog 60 liter over na 12 dagen varen met drie man aan boord. Als je niet elke dag een douche neemt kom je ver. Omdat de druk op de waterleiding hier plezierig hoog is springt de mooie Gardena spuitmond vervelend genoeg van de slang af en gaat natuurlijk prompt te water. Nog even gedregd, maar het enige wat ik boven haal is een zee-annemoon.

Moet je niet in grijpen onder water als je op zoek bent naar een spuitmondje. Om een uur of drie gaan we de stad in met Leendert en Marian. Het is bijna stil vergeleken met zaterdag, maar we vinden een leuk kroegje, waar we eerst een glaasje en uiteindelijk allerlei tapasachtige hapjes nemen: gamba’s, gegrilde gevulde aubergines, lamskoteletjes en dat soort spul. Terug bij de haven blijkt het flink gewaaid te hebben. Gelukkig geen schade dankzij de schuurplanken, die ik preventief tussen de stootwillen en betonnen steiger heb gehangen. Dit tafereel herhaalt zich op maandag Tweede Paasdag èn ook op dinsdag. We eten maandag weer wat losvast spul zoals geroosterd brood met olijfolie, tsaziki, Griekse salade, garnalen en inktvis. Daarbij uiteraard wat versnaperingen. We rekenen €10 pp af en hebben ’s avonds genoeg aan een boterham. Dinsdag hebben Mary en ik mosselen gehaald. Dat wil zeggen; in de eerste viswinkel geen mosselen meer. Een jonge bediende verwijst ons naar de concurrentie. Ook daar geen mosselen. We lopen weer langs de eerste viswinkel, waar de bediende ons vraagt of het is gelukt. Nee? “Wacht even” zegt hij en springt op z’n Vespa. Twee minuten later is hij terug met de mededeling dat de derde viswinkel ons de gevraagde 4 kilo mosselen kan leveren. Is dat service? Intussen hebben wij een tas vol groente voor €3,39 gekocht bij de lokale groenteboer. ’s Avonds om een uur of negen zijn we klaar met de voorbereidingen (mosselen moet je hier zelf ontbaarden) en Leendert, Marian, Jaap en Diane kunnen komen. Maar intussen was het weer hard gaan waaien. Wij zagen zelf al 38 Knopen op de meter en later zou het volgens anderen ruim 50 Knopen waaien. Een Endurance uit België lag aan de steiger te rijen dat het een lieve lust was. Alle boten maakten 10 tot 20 graden slagzij op hun kale masten. Wij hebben desondanks lekker mosselen gegeten. Het smaakte voortreffelijk, uiteraard dankzij de kookkunsten van Mary. Leendert ging tussendoor toch maar even kijken naar zijn boot, die kennelijk verkering had met de steiger. Wijzelf lagen nu aan de goede kant van de steiger.

Toen Leendert terug was hebben we de zeer gezellige maaltijd afgerond met koffie en een ouzo.

Woensdag 23 april bracht weer regen als openingsnummer. Desondanks kon ik zoals altijd wel even heen en weer naar de bakker fietsen voor een Mavro (=zwart) heerlijk vers bruin brood. Meteen de twee draaien was opgehaald. Die avond de 60e verjaardag van Christa gevierd aan boord van hun “Garuda” een oude Dufour met dekhuis. Christa en Rob varen al jaren rond hier, maar hebben ook een huis op Gozo, een klein eilandje bij Malta. Rob was een tijdlang directeur van de TESO (Texels Eerste Stoomboot Onderneming). Mooie verhalen krijg je dan weer te horen, ook van Piet en George. Het is opvallend hoeveel Nederlanders hier zijn met hun boten.

Donderdag en vrijdag vliegen voorbij. Donderdag eten we met Leendert en Marian bij ons aan boord en vrijdag andersom. Ik haal het 27 kilo zware roestvrijstalen CQR anker er af. CQR staat voor secure of zeker en was lange tijd hèt anker, maar deze rvs versie is niet origineel. De schacht is zo zwaar dat hij bij wat hardere bodems het liefst op z’n kant blijft liggen en niet ingraaft. De 20 kilo Rocna uit Nieuw Zeeland (nu over het algemeen als beste anker genoemd)graaft zich altijd onmiddellijk in en is nu ons vaste anker. Vrijdag maken Mary en ik eerst nog een mooie fietstocht in de omgeving, waarbij we ook het busstation bezoeken om de vertrektijden voor Athene te checken. Die van 12.20 uur moeten we hebben. Nog een paar weekjes dan kunnen we onze kinderen en kleinkinderen weer knuffelen.

Zaterdag willen we eindelijk Preveza verlaten, maar eerst ben ik nog aan het klieren met het uploaden van tegoed voor mijn Cosmote internetdongel. Na veel misverstanden blijk ik een oplaadkaartje te hebben voor een mobieltje in plaats van een laptop. Daarna Leendert nog even bijgestaan in de strijd om een goede uitlaat. Het spruitstuk dat Kemper&Van Twist opstuurde blijkt niet te passen op zijn type Perkinsmotor en hij is bezig om het te frezen. Of toch maar die oude laten oplappen? Lastig is voorzichtig uitgedrukt. Je kunt hier niet zomaar een goede monteur krijgen. Rond vier uur nemen we afscheid en varen het Amvrakikos Meer op. Ze noemen het Golf, maar het is net wat groter dan de Oosterschelde. De wind blijft mak en we genieten van een rustig tochtje terwijl de zon de wolken net zo lang verdrijft tot een groot blauw wak boven ons ontstaat. De zeilen kunnen weer even drogen en ook zelf genieten we van de warmte. Die ga je toch missen na een weekje prutweer. Aangekomen in Vonitsa laten we het Rocna anker zakken en varen netjes achteruit naar de kade. Naast een Nederlandse boot met een mevrouw met een zeer doorrookte stem, een Hongaarse man en een jarige hond (Baard Collie). Mary heeft een tonijn salade gemaakt en we gaan dit keer al om half twaalf naar bed. Weer gevaren! Wat maakt varen zo spannend dat het woord gevaar er zo op lijkt! Zondag komen Gerard en Cherie van de Peppino, een Amels 52 voet, op de koffie. Ze liggen hier voor anker en horen de hele dag het geklingel van de bellen om de schapenhalzen. De foto is van een Endurance in dezelfde baai.

Wij lopen daarna een lekker stuk rond het lokale fort en zien tot onze verrassing een heel bos met Gumtrees, die ons even het gevoel geven in Australië te zijn. Dit zijn loofbomen, die in Tasmanië tot 128 meter hoog werden. Die zijn gekapt voor houtproductie. De hoogste zijn nu 89 meter. Deze hier schat ik toch op zo'n 35 meter. We zullen een foto naar de familie daar sturen. Terug in het dorp drinken we een glaasje op een bijna leeg terras en zijn aangenaam verrast over wat we allemaal bij deze drankjes krijgen. Water, pinda’s en een bordje met geroosterd brood, fetakaas, komkommer, etc. Als we weer op de boot zijn merken we dat het laden van de laptop, Ipad en Iphones plus de koelkast net wat te veel is voor de zonnepanelen bij een bewolkte lucht. Er is hier geen elektra op de kant, dus moet de motor een uurtje stroomdraaien. We bellen lang met Marleen en komen eindelijk aan lezen toe. Ik lees de digitale Volkskrant tot de Ipad weer leeg is en kruip dan onder de “wol”. Heerlijk zo’n dekbed.