19 april 2014 More Ionian Stories

In de morgen van de 16e april trekt de wind weer aan en omdat de Noord er in zit wordt het ook kouder. Zelfs in februari was het niet zo koud. Ik zet even de dieselkachel aan, die al weken niet heeft gedraaid. Het flottielje vertrekt weer en wij gaan wandelen. Ergens bovenaan de heuvel zien we een kerkje lonken en daar moeten we dus heen. Na een flinke klim worden we beloond met mooie uitzichten en ook een inzicht in de voorbereidingen voor Pasen. Ik trek in no time de paarse linten uit de lampen in de kerk voor een niet erg lange mevrouw. Ze was blij dat ze nu een keer de trap kon laten staan. In de kerk zijn weer heel wat iconen te bewonderen.

Verderop bezoeken we het casco van wat een enorm huis had moeten worden, maar waarvan de bouw vanwege de crisis is stilgelegd. Terug bij de boot zien we dat de oorlog tussen Duitsland en Engeland nog altijd woedt.

Een Engelse boot heeft het anker van Jürgen gelicht en hij moet er naar toe varen om z’n anker los te maken en opnieuw te ankeren. Even later staan we op de kant aanwijzingen te geven aan de schipper van de Engelse boot. Hij heeft kennelijk geen kaas gegeten van “ancoring stern to”. Als hij dichterbij komt blijkt het de boot van Simon en Lona te zijn, de Engels/NieuwZeelandse combi, die een jaar geleden een boot in Croatië kochten. Ik verontschuldig me voor mijn dwingende geroep en Simon voor z’n minder geslaagde landingspoging. Het jonge stel (hij 62/zij 70+) moet nog veel leren, maar ze verstaan de kunst om al vallend en opstaand plezier te hebben. We kletsen bij en hebben nog veel pret.

Donderdag varen we op de motor naar Sivota, een mooie baai aan de zuidkant van het eiland Lefkas.

We vinden een mooi plekje bij een nog niet geopende kroeg en bellen Diane.

Jaap en Diane, die al 7 jaar varen, passen hier vlak bij op een huis van een Engels echtpaar. Ze vroegen om even lags te komen als we in de buurt waren. Ze komen aan oppas adressen via een site. Leuke manier om vakantie te vieren, al moet je eerst wel worden gescreend voor je mee mag doen. Dit keer hebben ze een schitterend huis, dat stijf staat van het antiek. Jaap komt ons halen met de Twingo van €900 (meegenomen uit Nederland) en we tuffen met z’n vieren richting Vasiliki. We kletsen heel wat af en intussen bewondert Elsa het pand dat op 4 Ha grond staat. Er staat uiteraard ook een Landrover op de oprit. Opvallend hoeveel Engelsen hier zijn neergestreken. De verhuisbeweging is nog niet ten einde. Veel Engelsen zijn helemaal klaar met hun klimaat, maar ook met de in hun ogen achteruit hollende mentaliteit. Teveel houligans en teveel regeltjes. De Grieken krijgen een nieuwe belasting op hun grond en willen massaal grond verkopen. Een interessante combinatie, die hier veel Engelsen naar toe lokt. Jaap brengt ons weer netjes terug naar de boot en wij zoeken een plekje om te eten. Hoewel het buiten erg fris is, zitten we toch op een soort overdekt terras en eten heerlijk Grieks. Een tafel verder zitten Tree en Mike, bootmensen maar nu ook met een huis in de buurt. Tree, je snapt: een vrouw als een boom, speelde twee rollen in de Pantomime dit voorjaar. Het zijn heel aardige mensen en niet veel later schuiven we dichter bij en wisselen ervaringen en kennis uit. Omdat Elsa op zaterdag de 19e moet vliegen varen we op vrijdag van Sivota naar Preveza. Voor we wegvaren heeft Elsa nog een plezierig gesprek met Anthula, een heel aardige vrouw, die in het huis woont waarvoor we zijn afgemeerd. Als we hier weer eens komen gaan we bij haar eten.

Het is koud en de lucht kleurt grijs. Vijftig tinten grijs is een understatement. Lichtgrijs, donkergrijs, loodgrijs, grijsachtig blauw en uiteraard ook blauwachtig grijs. Kortom: de zeilpakken gaan aan zodra we de baai uitvaren. Dikke regenslierten laten zich door de zwaartekracht uit de wolken vallen. Hier en daar horen we een donderklap. Uiteindelijk sloffen we er aardig tussendoor en als we even later door de brug in het kanaal bij Lefkas de onstuimige zee opvaren richting Preveza, kunnen we nog een beetje zeilen. Motorzeilen, want ik houd de gang er in vanwege de dreigende loodgrijze luchten. We komen goed door de smalle gebaggerde geul naar de Amvrakikos Golf en meren af in de beschutte haven van Preveza. Het is eigenlijk een ex-werkhaven, die nu door Cleopatra Marine wordt geëxploiteerd als jachthaven. We nemen een borrel en ontmoeten even later Leendert en Marjan van de Cita II, een mooie Trintella IV. Leendert heeft de uitlaat van de Perkins motor gedemonteerd en doet verwoede pogingen er een ander uitlaatsysteem passend op te krijgen. Dat is nog niet eenvoudig, want het is geen standaard productieboot en alles moet anders. Hij wil liefst de oude rvs uitlaat laten oplappen, maar dat blijkt niet te kunnen. Het regent dat het giet die avond. En het klettert hagelsteentjes.

Zaterdag maakt Elsa zich klaar om vanaf Preveza terug te vliegen naar huis. Scheelt toch 5 uur bussen naar Athene. Het eerste Transavia toestel van dit jaar bracht Nederlandse boothuurders en andere vakantiegangers. Elsa vloog terug met maar 12 passagiers. Iemand gaf een rondje koffie voor alle passagiers! Voor ze wegging zijn we met Elsa nog even lekker door het levendige stadje gelopen (iedereen heeft een weekje vrij).

Ook een taxi geregeld, die Elsa vanaf de boot naar de luchthaven kon brengen. Je moet altijd scherp blijven in deze landen, want je hebt geen idee van prijzen. We waren het al eens dat de rit €20 moest kosten tot de chauffeur zei dat het “maar” een kwartiertje rijden is. “Dan kan het ook voor €15” zei ik met een lach op m’n gezicht. “Ok” zei de man lachend. Even na drie uur nemen we afscheid van Elsa. Het was een fijne tijd samen. Wij zij de enige leden van ons gezin in Europa, Goos zit in Australië en Henri op St. Maarten. Bij Mary is het overigens net zo. Haar broers zijn ook landverhuizers en wonen in Canada en op Aruba.

Het is Pasen; de winkels zijn uitgedost als snoeppaleizen. Deze zaterdagavond is de Paaswake. We gaan er heen met Leendert en Marian. Honderden kerkgangers luisteren naar het monotone gezang van de voorganger en z’n hulpsinterklazen en daarna steekt hij een kaars aan. Het vuur van de kaars wordt doorgegeven en in no time staat iedereen met een brandende kaars in de kerk, die zich vult met de lucht van verbrand kaarsvet. Op het voorplein van de kerk gaat de ceremonie verder. Weer monotoon gezang en dan als er kennelijk een signaal is gegeven gaat iedereen elkaar Vrolijk Pasen wensen. Wij doen vrolijk mee en lopen met de meute mee in de veronderstelling dat er nog wat gaat gebeuren, maar alle Grieken duiken snel in hun auto’s of klaarstaande touringcars. Wij lopen voorzichtig terug naar de haven met onze brandende kaarsjes. Daar aangekomen vieren we Pasen aan boord van de White Dolphin van Rich en Marian. Deze mensen hebben we in oktober 2013 al ontmoet, maar ze kunnen nog steeds honderduit vertellen over hun avonturen op de Rijn en de Donau, de Zwarte Zee en Istanbul. Het werd nog laat die avond.