7 mei 2014 April roert z’n bil, maar mei brengt zomer

Maandag, dinsdag en woensdag brengen afwisselend weer, maar ook heel veel regen. De atmosfeer is voor Griekse begrippen nog erg onrustig. We gebruiken het wat mindere weer om bootwerkjes te doen. Mary naait de door haar gehaakte lapjes aan elkaar tot een leuk hip dekentje ontstaat voor Zara of Amber en gaat snel verder met het tweede dekentje.

We fietsen over blubberige paadjes over een schiereilandje voor de baai bij Vonitsa, waar de Pepino ligt. Op de terugweg kleppen we lekker wat met Belgen op het terras. Het regent pijpenstelen, hagelt knikkers, waait stevig en onweert ook nog. April roert z’n bil is een variatie op een uitdrukking voor een andere maand. De boot ligt goed op ons Rocna anker. De boot buren hebben allebei twee mooringlijnen gepakt en ook geankerd. Omdat de mooringlijnen op zijn vangen wij de wind voor de anderen op met slechts één, maar gelukkig ook heel goed anker. Dat geeft vertrouwen. De volgende dag blijken de accu’s onder de 12 vlot gedoken en ik zet weer de motor een uurtje bij. Nu de compressor maar eens bekeken, want het ding blijft aanstaan en trekt de accu’s leeg. Later zou blijken dat de koelvloeistof op is. Woensdag, op de verjaardag van Suzan van Jaap varen we terug naar Preveza. We nemen afscheid van de heese Astrid en haar Hongaarse vriend Terry en hun met oranje getooide Janneau Sun Light 31.

Nog even tanken aan de gemeentekade, want je kunt maar genoeg hebben. Na een paar dagen regen staat de kade vol water. Het zand spoelt zo weer de haven in. Het weer is nu gelukkig beter, maar we willen stroom en ik moet er achter komen wat er met de koelkast mis is. Je moet er niet aan denken dat je geen goede koelkast hebt en lauw bier moet drinken! Een luxe probleem dus. Op ons gemak varen we weer de Amvrakikos Golf uit en meren, gelet op de voorspellingen en ook vanwege de gezelligheid weer af in Preveza Marina. We horen dat er strijd is tussen de overheid en de exploitant. De waterleiding is afgesloten door de gemeente. Daarom ook een betaalbare haven (€1 per meter). Die avond zijn we te gast bij Marian en Leendert en eten calimares, een soort inktvis. Heel apart.

1 mei, Dag van de Arbeid, is in Griekenland voor velen helaas zoals altijd een dag zonder arbeid. De stad is bomvol met Grieken en de terrassen zijn de hele dag 100% bezet. Wij fietsen langs de kust en bezoeken daar enkele oude Venetiaanse forten, die nog altijd de ingang van de Amvrakikos Golf bewaken. Zo te zien kost het de Grieken moeite om slopers en verveelde jeugd uit de monumenten weg te houden, of ze juist te betrekken bij de voor het toerisme in dit plaatsje erg interessante forten. We ontmoeten een dame die, als ze ziet dat wij een meer dan gemiddelde interesse aan de dag leggen, zich opwerpt als beschermvrouw van alle monumentale schoonheid en hebben een lange conversatie wat hier nodig zou zijn om de boel, in economisch opzicht, op gang te krijgen. Zoe (betekent leven, weten we dat ook weer) zegt dat ik hier burgemeester moet worden. Ik bedank voor de eer en we fietsen lekker verder naar het volgende fort.

Die avond eten we in The Mermaid op uitnodiging van Rob en Christa van de Garuda. Leendert en Marian zijn er ook bij en we hebben weer dikke pret. De uitbater en ook zijn dochter zijn taalvirtuozen, want ze kennen heel wat Nederlandse uitdrukkingen. Moppie en lekker kontje zijn de meest beschaafde. Dat leren ze van de vele gasten van de flottieljes. Vrijdag de was opgehaald en netjes aan de lijn in de zon te drogen gehangen. Lekker fris, beter dan in zo’n stinkdroogtrommel vind Mary. Ik ben er intussen wel achter dat het koelgas uit m’n koelkast is weggelopen. Moet niet kunnen, maar het ding is in 2011 ook al een keer bijgevuld. Ergens een lekje dus. Helaas heeft Griekenland geen Waeco dealer, maar de havenmeester weet raad. Hij kent iemand die in de airco’s en koeling werkt.

Wij gaan ‘s middags weer een lekker stuk fietsen en bezoeken nu Pantokratoras, het tweede en grootste fort uitgebreid. Schitterdende uitzichten en een heel fraai fort, waar Arjan van Dijk Events dikke feesten zou kunnen organiseren. Ook hier is te zien dat aanzetten tot restauratie helaas verzanden. Continuïteit van politiek beleid is hier niet vanzelfsprekend.

Weer buiten ontmoeten we Bart en Marijke uit Zeeland, die hier al 30 jaar rondzwerven met de LadyMar. Terug in Preveza drinken we heel gezellig een aangeklede borrel aan boord van de Scarab van Bob en Truus, die hier ook al sinds jaar en dag varen. Het zijn lopende encyclopedieën over waar je wel en niet moet gaan, maar ook heel aimabele mensen. Mary maakt omelet voor de avond. Zaterdag begint met regen. Mooi Stoomweer voor mij dus en winkelweer voor Mary. Ze gaat Preveza in met Marian. Voor z’n klein plaatsje heel leuke winkels trouwens. Weer een stukje gefietst om de beentjes bij te houden en daarna het gebruikelijke borreluurtje en happen bij de kroeg van Jan, waar we al eerder op het terras zaten. Volgens Bob een helemaal authentieke Griek. Hadden we toch een goeie neus voor oud en teak dus. Die dag kwam de koelkastman niet op het afgesproken tijdstip. Morgen…?

Zondagmorgen weer regen. Stoomwerk dus. Jaap en Diana zijn weer terug bij hun boot, die hier geparkeerd lag zolang ze op huizen passen. Om 12.00 uur komt zowaar de koelmonteur en hij brengt z’n broer mee. Het is geen weer om met vrouw en kind op pad te gaan, dus even tijd voor een klusje. Het duurt een uur, maar dan werkt de koelkast weer zoals het moet. We moeten €50 afrekenen en hij zegt het lek ook te hebben gevonden. Fantastisch! Als heel snel daarna kom ik tot de conclusie dat de koelkast de reden was van het gebrek aan volle accu’s. Terwijl ik dit typ en alleen de koelkast werkt trekken de zonnepanelen de accu’s vol tot 14.15 Volt. Super!

. We eten lekkere nassie aan boord. Maandag om 10.30 uur gaan de dames met de auto van Diane en Jaap naar de Lidl en komen weer terug met vele flessen water en een paar dozen bier. En drie paar schoenen, want daarvan kun je er nooit genoeg hebben. Wel leuke hoor. ’s Avonds dineren we aan boord van de Kiara. Het is een soort afscheidsetentje. Heerlijke Pulpo (ook inktvis) en garnalen! De heren gaan daarna nog eventjes stevig tekeer over de toestand in de wereld, Europa, Wilders, Rusland, de pensioenleeftijd, etc. etc. Op het enige moment dat het een seconde stil is schreeuwt Marian: “Jongens kan het ook een beetje zachter? Het lijkt hier wel een kippenhok!”. Het is even stiller, maar de conversatie gaat al snel weer op standje 10. Heerlijk toch een beetje Muppetshow nadoen? Dinsdag 6 mei vertrekken we weer uit Preveza. Het weer is eindelijk om. In Italië is nog een stevige windhoos geweest en nu moet het maar klaar zijn. We krijgen hoge druk en de depressies moeten nu opzouten. Als we de haven uitvaren zie ik een monsterlijk grote slurf onder de wolk boven Lefkas hangen. Is het nou nog niet klaar met de weerfenomenen? Gelukkig wel. De wolken lossen op en de zon wint terrein. Sterker nog, als we afmeren in de stille Markou baai zie ik in de wolkenlucht m’n moeder vredig toekijken. Het is goed. We luisteren naar de intense stilte, die wordt begeleid door druk kwakende kikkers, het langgerekte klagen van zeemeeuwen, vrolijk tjilpende bosvogels, het geklingel van een kudde schapen, een pruttelende buitenboordmotor van een eenzame visser en het gespetter van boven water springende opgejaagde visjes.

In de blauwe lucht trekt een vliegtuig krijtstrepen. Weerspiegeld in de zon, werkt een auto zich over de horizon. We nemen een glaasje en hebben het goed.