donderdag 31 oktober 2013

31 oktober 2013 Fitnessen in een Natura 2000 gebied

We worden vroeger wakker dan anders. Zeker uitgeslapen! Ik stel voor een rondje rond het meer te fietsen. We willen ons aansluiten bij het fietsclubje, maar moeten wel een beetje conditie opbouwen. Na een yoghurtje met muesli pakken we de fietsen (lekker droog afgedekt onder het kuiptafelzeiltje) en rijden het meer rond. In de kaart heb ik gelezen dat we in een Natura 2000 gebied liggen. Eenzelfde soort wettelijke regeling als in de Biesbosch! Dat wil niet zeggen dat er hier niets mag. Eigenlijk vreemd. Zelfs de jachthaven ligt in het natuurgebied. Maar het is Griekenland natuurlijk. We zien onderweg weer de ooievaars en mogelijk ook nachtreigers (in de Biesbosch kwakken genoemd). Vanmiddag gaat Mary naar het naaikransje….en vanavond gaan we samen naar het zangclubje! We hebben bij het havenkantoor ook al een fitnessruimte gezien. Nog even en we hebben het druk in deze bejaardensoos!

30 oktober 2013 Hotel geboekt in Athene

Weer een rondje bootschappen (ja, met een t dit keer), de was opgehaald, koffie bij de derde kroeg aan de haven voor nog een Wifi code. Zorba’s kan ik op de steiger ontvangen, maar net niet goed op de boot door al die stangen boven de kuip. We trekken de rubberboot op de steiger, maken ‘m schoon en bergen hem later die middag droog op. Zo gaat het ook met de schoten en andere lijnen.
De mannen van Sunny Sailing hebben al 8 boten op de kant en nog 23 te gaan. Werkelijk alles wordt schoongemaakt en te drogen gehangen. De zon is nog best fel voor de tijd van het jaar. WE smeren niet meer zo vaak als in de zomer, maar het blijft nodig. Die avond weer een Hollandse maaltijd: aardappels, snijbonen en een heerlijke karbonade.
Beter voor Mary’s maag, die al een tijdje opspeelt. Mary dacht dat het aan het water lag of aan het Griekse eten, maar volgens de bootbuurvrouw kan het zijn dat Mary last heeft van een verhoogd adrenalinegehalte. Zij herkent het verschijnsel. Minder eetlust en buikklachten omdat je meer dan anders “op je hoede” bent in een vreemde omgeving, die toch wat spanning geeft. We gaan zien of de buiklachten verdwijnen omdat we nu lekker rustig liggen. Al meer dan een week bladstil en elke dag prachtig weer. Hiervoor kwamen we. ‘s Avonds boeken we een hotel in Athene in de buurt van de Acropolis. We moeten 5 uur rijden met de bus en maken van de gelegenheid gebruik om de stad te verkennen. Daarom twee nachtjes hotel om aansluitend het vliegtuig naar Nederland te pakken. Het is dat het nog zulk mooi weer is, maar anders waren we al onderweg.

29 oktober 2013 Stempelen bij Havendienst

Geen bijzondere dag. Mooie ochtenden hier. Alles kletsnat van de dauw, maar dauwen hoeft niet want de boot is brandschoon. De zon heeft om een uur of tien de ochtendmist al verdreven. Bij het late ontbijt in de kuip zoeken we schaduw achter de handdoeken, die hangen te drogen. De nieuwe douchepomp doet het prima. In de boiler sist nog een beetje lucht dat er m.i. alleen uit gaat als we onder helling varen. We brengen de opgespaarde was naar de receptie van een hotel. Volgens buurvrouw Elaine, die hier voor de derde keer overwintert, is dat goedkoper dan op de haven. Dan naar de Havendienst om onze aanwezigheid hier te melden en een stempel te halen als bewijs. Maar dat gaat zo maar niet. De kleine man achter de balie gedraagt zich als een kleine geest met “macht” en vraagt om de crewlist. Die ligt aan boord en hij is de eerste die er om vraagt. Dan bekijkt hij onze verzekeringspapieren en komt tot de conclusie dat het helemaal niet goed is. Hij geeft ons een papiertje waarop de Griekse wet staat, die voorschrijft tegen wat en tot welke som je verzekerd moet zijn. Hij kan dus geen stempel geven. Eerst een crewlist en goede verzekering. Mary ziet mijn temperatuur al oplopen en vraagt rustig te blijven. Ik probeer de man uit te leggen dat onze verzekering minstens twee keer het totaalbedrag van de Griekse wettelijke voorwaarden overschrijdt. Hij loopt nu zenuwachtig heen en weer, geeft ons een crewlist om in te vullen en stuurt ons naar de politie aan het eind van de gang in hetzelfde gebouw. De lampen branden niet en ik klop maar op de laatste deur. Daar schieten meteen enkele politiemensen zonder wat te zeggen naar buiten, maar gelukkig zit er nog één achter z’n bureau. Die weet hoe het moet en zegt dat onze verzekering waarschijnlijk veel meer dekt dan wettelijk nodig. Dus een stempel moet ik krijgen van de Havendienst. Hij loopt zelf mee terug en de havendienstman maakt nu zijn verontschuldigingen. We moeten als we in april weer weggaan wel een papier van de verzekering overhandigen, waaruit blijkt dat we volgens de Griekse wet voldoende zijn verzekerd. Dat regelen we deze winter wel in Nederland. We fietsen door de leuke winkelstraat terug richting boot. Bij een van de vele groenteboertjes koopt Mary aardappelen en groente om te grillen (€2,60) en bij een van de vele slagertjes kopen we een mooie varkenshaas van 330 gram (€3,20). Die avond eten we weer een heerlijke Hollandse maaltijd aan boord.
De Volvo Dealer is er mee gestopt. Mooi project voor Hans Wouters, die jarig is (was). Dit staat naast het Havenkantoor.

maandag 28 oktober 2013

28 oktober 2013 Scooteren op Levkas

Op zoek naar de bakker zie ik het bord van autoverhuurder Europcar. Even de prijzen opvragen dus. Meneer €10 voor een scooter en €25 voor een Fiat Panda per dag. Mary is ok om een dagje te scooteren. Het is Ochidag (viering van het begin van de 2e wereldoorlog doordat de Grieken nee zeggen tegen Hitler Duitsland) en het zal vandaag heel rustig zijn op de wegen. We huren een 125cc Piaggo scooter. Eigenlijk qua cilinderinhoud een motorfiets, maar ik krijg hem zo mee. We rijden er zo mee weg in de richting van de mooie kustplaats Nidri. Het is 42 jaar geleden dat ik op een “motorfiets” zat en Mary heeft 40 jaar achterop zitten bij mij op de motor/scooter kunnen uitstellen. We genieten er enorm van, hoewel Mary wel even moet wennen om zo “breed uit” achterop te zitten.
We hebben voor de zekerheid helmpjes opgezet en zien er uit als echte Willempies. Helmen worden hier nauwelijks gedragen en de politie vindt het geen belangrijk issue. Na een kilometer of 17 komt Nidri al in zicht en het lijkt alsof we in Azië beland zijn. Het is natuurlijk geen hoogseizoen en de straten zijn (gelukkig) niet overvol, maar qua aanzien met alle kabels aan palen en schots en scheven bouw, zou dit een Aziatisch land kunnen zijn. We belanden bij de haven en scoren een koffie met Waffel. Het is een stevige hap inclusief ijs, maar goed voor de energiehuishouding.
In de baai van Nidri liggen heel veel boten voor anker. Ankeren kost niets en is hier relatief veilig. Voorbij Nidri nog even de berg over naar een klein baaitje, waar alles al helemaal stil is en we een praatje maken met een visser, die al vaak in Nederland (“een goed land”) is geweest. Boven hebben we mooi uitzicht op de baai van Nidri.
Terugrijdend maakt Mary een filmpje van onze scooter experience. Dit doen we zeker nog een keer, maar de bergen in gaan we wel met een Pandaatje. Terug op de boot nodigen we de buren Elaine en Jan uit en we hebben een gezellig praatje over onze wederzijdse bootervaringen. Zij hebben Nederland wel een keer of 10 bezocht en zijn ook in Dordrecht geweest toen ze de “Staande mast route” namen. Ze hebben nergens zo lekker gegeten als in De Stroper! Leuk toch? Onderweg zie je op bijna elke hoek of scherpe bocht een klein altaartje op een paaltje staan. Vaak met een bloemetje erbij of een brandend kaarsje er in voor de ziel die hier z'n lijf verloor.

zondag 27 oktober 2013

27 oktober 2013 Rondje zoutmeer fietsen

Vandaag echt ons gemak genomen. Ook niet helemaal overigens, want a. we hebben een uurtje rond het zoutmeer gefietst en b. een nieuwe waterpomp ingebouwd. Dat laatste viel mee omdat ik al wat had geoefend met de oude. Ik denk dat er nieuwe rubbers in moeten na 9 jaar gebruik. Ka mooi in de bak van reserve spullen. Zie verder de foto’s. Nog steeds heerlijk weer al moet de lange broek aan als het in de avond fris wordt. Zon op 07.00 uur en onder 17.45 uur. Korte dagen dus. Nog even en de kachel gaat er bij. We vermaken ons om de kouwelijke Grieken. Die lopen al met een jas en ook de Uggs zijn weer uit de kast.

26 oktober 2013 Bootje schoonmaken in zomerse warmte

Vandaag vooral genoten van het mooie weer en dat gebruikt om de boot flink te soppen en zelfs de fok schoon te spuiten. Het grootzeil komt later nog. De wind stond nu verkeerd en we zullen nog wel een rondje varen voor het eind november is. Vanavond even contact gehad met Klaas Arie, Hiske en Tobias met behulp van Face Time. Leuk hoor om elkaar even zo te kunnen zien. Tobias, die net in bad zat, leek onze gezichten te zien. Hij greep met z’n handjes naar de iPhone. Leuk mannetje aan het worden! Extra motief om iets langer dan gepland naar Nederland te gaan. Het weer blijft volgens de lokalen nog goed tot en met de derde week van november. Wij hopen dat het klopt, want Mary is nog steeds niet helemaal de oude. De schrik van enge haventjes met swell en de (te) lange reis eisen hun tol. Of heeft ze gewoon heimwee?
Nog even wat statistieken: Totaal afgelegde afstand Dordrecht - Levkas 3169 zeemijl of 5869 kilometer in 6 maanden, ofwel bijna 18 mijl per dag gemiddeld, ofwel zo’n drie uur per dag gemiddeld varen (al zaten daar ook dagen van 24 uur tussen). Langste traject 232 mijl in 51 uur over de Golf van Biscaje. Als we uit gaan van 6 mijl per uur gemiddeld dan hebben we zo’n 500 uur gevaren in dit halve jaar. Ongeveer de helft daarvan hebben we de motor gebruikt, die samen met de kachel tot begin juli! net over de 900 liter gasolie heeft verbruikt. We hebben in 81 plaatsen afgemeerd of geankerd. In de grotere plaatsen, zoals La Coruña, Porto, Lissabon, Portimão, Cádiz, Cartagena, Palermo en Messina lagen we meestal een dag of vier. In de andere plekken minder lang omdat we uiteindelijk in Griekenland wilden komen. Hier zijn heel veel veilige baaien en de prijzen zijn billijk, zowel van de ligplaatsen als het eten. In de baaien betaal je niets en je ligt er veilig. Bovendien spreken de meeste Grieken Engels en zijn ze heel vriendelijk. De Ionische eilanden hebben ook nog eens een eigen microklimaat. Vrij weinig wind, goede temperatuur, maar wel veel regen in dec, jan en feb. Toch moeten we achteraf vaststellen dat het een lange reis is gebleken. Vaak genoeg wilde je wat langer ergens blijven, om de plek en het achterland goed te verkennen. Het seizoen stopte ook eerder dan wij verwachtten. Hier is nog vrijwel alles open, al zijn de bootverhuurders nu hun boten aan het aftuigen. Na Palermo ging of was alles al dicht en werd het stil op het water. Voor de terugreis, ergens in juni/juli 2014, hopen we op een aantal opstappers, die ons willen vergezellen op de oversteken tussen Griekenland via Italië naar Spanje. Nog meer statistieken: Hoogste stand van de barometer 1031 HPA op in L’Aber Wrac’h. Laagste stand 1003 HPA in Palermo en Corfu. De 76 berichten op onze blog zijn in het afgelopen half jaar 10.575 keer bezocht! Een enkele keer meer dan 150 hits per dag, maar meestal wel rond de 40 op één dag. Het meest wordt gekeken op maandag. Even afgeleid op het werk? Ongelofelijk zoveel belangstelling. En maar 1 geregistreerde volger. Dat dan weer wel….Leuk hoor al die reacties. Wij waarderen de warme belangstelling van het thuisfront buitengewoon!

25 oktober 2013 Levkada ontdekken

Als ik die ochtend douche (het kan ook op de kant, maar we zijn nu echt verwend met onze douche) maakt de waterpomp een piepend geluid. Het lijkt erop dat ie het begeeft. Vanuit de boot kunnen we de Shipchandler zien. Een betere plek kun je niet hebben als er toch iets kapot gaat. Het is eigenlijk het eerste mankement na ruim 3000 mijl varen. Niet gek! Gewapend met foto’s met de typeaanduiding en een filmpje van de piepende pomp op de iPhone gaan we naar de watersportwinkel. De goede man vraagt of de pomp wel de oorzaak is van het probleem. Hij had ons ook een pomp van €109 kunnen verkopen, maar ik ga toch eerst nog eens kijken naar het filter. Dat is niet dichtgeslibt, maar de pomp lijkt toch van de eerste schrik bekomen en doet het wel, zij het piepend. Eerst maar eens demonteren. We gaan zaken doen met de Marina. Althans dat dachten we. Er zit een leuk uitziende juffrouw van het type stiff upperlip. Niks zakendoen. Gewoon alles volgens het boekje. Dat wil zeggen 30% korting op de maandprijs (omdat haar baas dat heeft bepaald) en tot 31 maart en niet langer. De korting geldt ook voor de dagen voorafgaand aan 1 november, dus toch een meevallertje. We tekenen het contract en betalen alles vooruit. De gemiddelde prijs per nacht komt daarmee op €9,61, incl. water, elektra en bewaking. We krijgen een andere plek aangewezen. Eentje die goed beschermd ligt tegen zowel de Noorden- als Zuidenwind. Juist deze winden kunnen in het voor- en najaar wel eens een stormpje brengen. Nu is het bladstil. Ons nieuwe verblijf gaan we verkennen op de vouwfietsen. Het blijkt een leuke plaats, waar we ons zeker thuis voelen. Van anderen horen we dat het eiland zelf ook heel mooi is. Op de kaart zie ik dat niet de berg Mega maar Elati met 1167 meter de hoogste top is. Of we die zullen beklimmen weet ik nog niet, maar we gaan in ieder geval nog op een scooter en ook in een huurautootje rondtoeren. Tegenover de zoutlagune nemen we nog een drankje op een hip terras. De bediening is daar met een gulle lach, wat ons de stiff upperlip snel doet vergeten.

24 oktober 2013 Met stempelkaart naar Levkas

Nou dat viel dus niet mee met de herrie! De disco ging rond een uur of 23.00 uur goed los en bleef keiharde beats inclusief opzwepende teksten van de discjockey geven tot 06.00 uur de volgende morgen en nog tot 07.00 uur zeg maar gewoon harde muziek draaien. Om een uur of 02.00 bedacht Mary dat we nog oordopjes hadden. Nadat we die ingedaan hebben viel de herrie redelijk mee. Allen de warmte en het gevoel opgesloten te zitten met alle ramen dicht was even minder. Gelukkig sliepen we nog lekker diep tot een uur of 10.00 en aangezien we best goed uitgerust waren viel de schade nog mee. Broodjes gehaald bij de lokale bakker, beetje kletsen met de Nederlandse motorbootmensen en op naar het havenkantoor. Een half uur later stonden we weer buiten. We moeten eerst een briefje van de belastingdienst hebben, dan pas kunnen we een soort stempelkaart krijgen waarop de politie in elke haven een stempel kan zetten. Waarom we die nog niet hebben? Niet gekregen in Kerkyra? Viel nog mee dat we niet terug moesten varen naar Corfu. Het belastingkantoor staat onverwacht vol met belastingbetalers. Na enige tijd ontdekt Mary een beambte met een polo met opschrift CREW en roept of ze in de goede rij staat. Dat hielp want een half uur later staan we alweer buiten, maar nu met een briefje voor de Havendienst dat we onze belasting betaald hebben. Onderweg kopen we nog wat groente en fruit en ik nieuwe gympen. Ze hebben zowaar maatje roeiboot hier! Bij de Havendienst moesten we wachten tot de juffrouw die over betalingen ging aanwezig zou zijn. Dan maar even wat drinken en hapjes op een lekker terras aan het water. Mooi trouwens om de visjes zo langs de boot te zien zwemmen. Het zijn allerlei soorten, die in drie lagen boven elkaar zwemmen. De grootste zwemmen diep, maar worden desondanks regelmatig aan een speer gerijgt door de lokale speervissers.
Afijn, om 15.30 uur die middag waren we in het bezit van een onmisbare stempelkaart en was ook het havengeld voor Preveza (€19,60 voor 2 nachten aan de kade) betaald. We maken meteen los en varen gauw het betonde kanaal in naar zee. Op de hele uren draait de brug naar Levkas/Levkada en het is een mijl of 7. Het water is vlak en we arriveren op tijd samen met een Engels jacht voor de ingang van het havenkanaal. Om daar te komen moet je wel eerst om een reusachtige zandbank, die als een poortwachter voor de ingang ligt. Er liggen wat rode boeitjes bij, maar het blijft toch een beetje eng om vlak langs zo’n bank naar binnen te schuiven, ook al omdat de groene boeien ontbreken.
De diepte komt niet onder de 3,50 meter en we hebben geluk dat het niet hard waait. Dan moet je hier dus niet zijn! Om 17.05 uur draait de brug open resp. opzij. Het is een pontonbrug, een zeldzaam soort zelfvarende brug, die om een vaste paal draait met behulp van een Schottelpropeller.
Even later melden we ons bij Levkas Marina op kanaal 69 VHF en krijgen een ligplaats toegewezen. Daar liggen we dan na een half jaar varen. Eerst even rondgekeken en dan besluiten of we hier een half jaartje blijven. Het havenkantoor is al dicht. We kunnen nog wat wikken en wegen. Het helpt dat we hier een stel Hollanders tegen het lijf lopen, die hier hun verhuurvloot (Sunny Sailing) hebben liggen. Ze zijn zeer tevreden over de haven en vinden het een veilige plek voor de winter. Ook schijnen er nogal wat live-a-boards te overwinteren.

woensdag 23 oktober 2013

23 oktober 2013 Cultuur snuiven in Nicopolis

We ontbijten op het terras voor de deur met uitzicht op ons bootje, dat ons zover gebracht heeft. Het is weer schitterend en rustig weer. Ik ga het dek dauwen (gebruikmakend van de rijp schoonpoetsen en zoutvrij maken). Dan trek ik de fietsen boven dek en we gaan op pad naar de overblijfselen van Nicopolis. Deze stad werd gesticht ter viering van de overwinning van Octavianus (later keizer Augustus) op Marcus Antonie en Claopatra in 31 voor Christus. De vloten van beide legers, met samen 450 schepen en 47.000 man aan boord, vochten hier dagenlang voor de kust. Uiteindelijk liep een groot deel van de vloot van Marcus Antonie over naar de vijand (betaalde hij z’n manschappen niet genoeg?). Marcus en Cleopatra vluchtten met 100 schepen terug naar Egypte en pleegden daar later zelfmoord. Door de Battle of Aktion ontstond feitelijk het latere Romeinse rijk. Als de uitslag anders was geweest zou de invloed van het oosten hier groter geweest of zo je wilt de invloed van het westen in Egypte en Turkije groter. Feit is dat Nicopolis (overwinning-stad) eeuwenlang, mede door de gunstige ligging aan veilig water, de verbinding vormde tussen Rome in het westen en Constantinopel in het oosten. De stad kwam later in verval, is nog een tijdje een belangrijk religieus centrum geweest (de apostel Paulus was hier ook), huisvestte de eerste Christelijke Basilieken, kwam weer in verval, werd geplunderd en in de tweede wereldoorlog nog gebombardeerd. Kortom: voor- en tegenspoed wisselden elkaar af, maar van de stad zelf bleef vrijwel niets over. Pas in de vorige eeuw werd o.a. door een Engelse kapitien/archeoloog (weer) duidelijk welke rol de plaats in het verleden speelde en begonnen de opgravingen. Nu staat er wel (van EU geld) een mooi museum, maar op een verkeerde plek, want ergens tussen Preveza met z’n toeristen en de nauwelijks bezochte monumenten/opgravingen in. Wij waren de enige bezoekers in het uurtje dat we er rondliepen. We fietsten door, want wilden ook de opgravingen zelf zien en de overblijfselen van de ommuurde stad, het amfitheater, etc. Dat lukte na wat benauwde stukjes fietsen over te smalle wegen met te hard rijdende auto’s. Onderweg maak ik nog een foto van éen van de vele gesloten of halflege autobedrijven. Het is typerend voor de Griekse economie. De Hondadealer heeft meer bromfietsen dan auto's op z'n lege terrein staan.
We namen nog een koffie in een lokaal restaurantje aan de weg (wegrestaurantje dus) en moesten voor twee koffie incl twee gekoeld water €2 afrekenen. Mary gaf het dubbele aan de waardin, die net daarvoor met kaplaarzen uit haar moestuintje wegliep om ons te bedienen. Terug op de boot dit verhaaltje getikt en later gezellig met een stel Nederlanders zitten praten in een eettentje. Zij zijn over de Donau en Zwarte Zee hierheen gevaren met een motorboot. Ook een heel avontuur, dat mag duidelijk zijn. Vanavond is er midweekavond voor de studenten. We zijn al gewaarschuwd voor de herrie, maar maken ons (nu nog) geen zorgen. Morgen Levkas: winterligplaats. Zo nu even kijken of ik met de Wifi van het restaurant in de boot deze stukjes op het blog krijg.

22 oktober 2013 Preveza met uitzicht op Levkas

Zonder problemen varen we het haventje die morgen weer uit.
Er kwam eerst nog wel een bazige Griek vertellen dat wij onze lijnen op de wal moesten weghalen, want er kwam zo een grote boot. Mary vroeg de man waar de grote boot van gisteren dan wel was. Die was natuurlijk niet gekomen, maar zo’n opmerking en dan nog wel van een vrouw werkte bij dit baasje als een rode lap op een stier. Komisch! En dat terwijl de meeste Grieken echt heel aardig zijn. Eenmaal buiten de baai krijgen we zowaar een mooi lopend windje van een Knoopje of twaalf, waarmee de boot op vlak water 7 Knopen snelheid kreeg. Is dat genieten! Ja, totdat veel te snel de wind weer inzakte en de “ijzeren genua” het werk weer moest doen. Om ons heen weer veel (12 dit keer) zeilboten.
In de verte doemen de contouren van het eiland Levkas op. De hoogste top Mega reikt 1080 meter boven het water. Het is vochtig in de lucht, maar de zon doet z’n best om alles op te lossen. We draaien het betonde kanaal naar Preveza in en vinden een plaatsje aan de kade. Aan de overkant zien we de misschien wel 2000 boten op de wal staan bij de werven van Olympia en Aktion.
In de luwte van Preveza is het meteen goed warm en de bimini gaat er weer op om wat schaduw te maken. Daarna natuurlijk wat passagieren en op strooptocht naar een Wifi. De Wifi vinden we in Profil, het café waar we voor liggen. De code is het telefoonnummer van de kroeg. Bij ons wijntje en biertje krijgen we een heel blad met hapjes. Eten serveren ze hier niet, dan nog maar een glaasje bij het internetten en chatten met de kinderen. Bij het tweede glaasje nog zo’n blad met snacks. We hoeven niet meer te eten en gaan op tijd naar bed.

21 oktober 2013 Baaitje pikken in Parga

Na een super stille nacht, waarin we alleen krekels horen en af en toe een passerende Griek, nemen we yoghurt en muesli als ontbijt om op tijd weg te kunnen. Het eerste pak muesli, dat Annemiek en Henk voor ons in het noodpakket stopten is al verorberd, maar we kunnen hier gelukkig ook muesli kopen. In combinatie met Griekse yoghurt en bruine suiker is het een traktatie. We wandelen nog even om de beentjes in beweging te houden en dan moeten we los. Ik dacht vannacht nog aan het anker. Als het maar niet onder het anker van de schoener is getrokken! Dan zal het muurvast zitten. Hoe zou ik dat kunnen voorkomen bij het wegvaren? En als het toch vastzit kunnen oplossen? We maken los van de wal en Mary stuurt naar de richting waarin het anker ligt, terwijl ik de ketting met de elektrische lier (de enige aan boord, maar wel een heel belangrijke voor een 27 Kg anker) voorzichtig optrek. In 8 meter diep water zie ik ons glimmende roestvrijstalen anker vlak naast de dikke ankerketting van de schoener liggen. Als ik hem nu optrek heb ik beet. Mary vaart over het anker heen en pas dan haal ik het op zodat we geen andere ketting mee omhoog trekken. Varen is eigenlijk ook altijd een beetje schaken, ofwel vooruit denken wat er kan gebeuren bij welke acties. De zee is een serieuze schaker. Doe een verkeerde zet en je kunt jezelf in een onmogelijke positie manoeuvreren. Schaakmat wil je al helemaal niet worden gezet. Wij varen korte tijd later op het gemak naar het op 20 mijl afstand gelegen Parga. Dat heeft een aantal mooie baaien en er is ook een piepklein haventje, waar we volgens Rod Heikel, de schrijver van de Greek Pilot, wel kunnen liggen. Onderweg begint het steeds een beetje meer te waaien. Wij zetten alleen de genua bij. De herfstvakantie brengt steeds meer huurboten op het water. We zien er wel 15 vandaag. We naderen een kust met een bergrug. Die wind is een kaapwind dus. Ook in de prachtige baai staat op dat moment een kaapwind met af en toe een valwind van de bergrug. Ik wil voor Mary een rustig plekje om te overnachten en we gaan voorzichtig het kleine haventje binnen. Daar is wel een mooi plekje naast een grotere boot, maar we zijn daar niet welkom “omdat er nog een grote boot komt”. Dan maar wat verder het haventje in. Met de kont naar de kant kan beslist niet vanwege de grote keien tegen de kade. Ik pak daarom vliegensvlug het 20 kilo zware Rocna reserve anker ui de bakskist, knoop de nylon lijn er aan, mieter het anker achterover de spiegel (kont van de boot) en vier de lijn uit. Het anker pakt gelukkig onmiddellijk. Intussen proberen de valwinden de boot dwars weg te zetten, maar met de boegschroef erbij lukt het de boot netjes voor de kant te krijgen zodat Mary daar de voorlijnen aan de kant kan vastknopen. Mary noemt zichzelf steevast een landrot, maar ze doet het toch maar allemaal! Omdat de wind onvoorspelbaar afzwakt en weer aanzwelt, leggen we nog twee lijnen dwarsuit op de kant vanaf de middenbolders. De 50 meter polypropyleen drijflijn, die Bas de Graaf ons meegaf, komt hierbij goed van pas. Dit soort afmeren is natuurlijk heel wat tijdrovender dan even het anker in de baai laten vallen, maar die nacht liggen we wel weer helemaal stil en hebben totaal geen last van swell of wind.
Na de aankomst borrel wandelen we naar Parga. Deze plaats is zoals vaker gebeurd door veel volken veroverd. Na de Romeinen waren hier de Venetianen, de Fransen, Engelsen en een niemand minder dan Ali Pasha (who the fuck is dat?), die de Turken weghield. Pas 100 jaar geleden, in 1813 dus, werd Parga Grieks, nadat de Engelsen en Fransen (ik snap nu beter waarom ze zoveel pretentie hebben als volken) het hierover eens konden worden. We lopen langs een bijna verlaten strand, waar geen restaurant of Minimarkt meer open is en klimmen omhoog naar de burcht. Die wordt door enthousiastelingen (en met Europese steun volgens het bordje) stukje bij beetje gerestaureerd. We nemen er een glaasje in het restaurant dat gelukkig open is. Nog eens afdalen naar Parga zien we niet zitten, dus nemen we foto’s en gaan terug naar de boot. Morgen verder. Mary wil zo vlug als kan richting Levkas.