zaterdag 11 oktober 2014

11 oktober 2014 Ons deel van de wereld een betere plek

Dinsdag 7 oktober strekken we de beentjes door te wandelen naar Katomeri, een dorpje dat net over de heuvel aan de andere kant van Meganissi ligt. Onderweg bezoeken we een bouwplaats, waar gelukkig weer volop wordt gewerkt. In één van de in aanbouw zijnde huizen (exexcutive villa’s noemen ze die voor de Engelse kopers) bewonderen we het uitzicht over Vathi. A room with a view allright!(foto volgt)Werkelijk fantastisch, maar ik zou, als ik mocht kiezen, toch liever het uitzicht op de rede van Vlissingen hebben. Katomeri is uitgestorven en we hebben flinke dorst. Gelukkig is er nog een hotel en daar pakken we een glaasje. We ontmoeten er een oudere mevrouw, die erg op Dorothy lijkt en ook zo heet. Ze komt hier al 17 jaar en raakt niet uitgepraat over de plek, Engeland, de kinderen, de wereldproblemen, de economie. Prachtig om te zien dat ook als je 82 bent je nog in alles geïnteresseerd kunt zijn. En blij bent met een praatje op een overigens verlaten terras. Woensdag gaan we om onze conditie weer een beetje op te vijzelen een stukje fietsen over het eiland. Via Katomeri naar het prachtige bergdorpje Spartachori weer langs de baaien terug naar Vathy. Als we moe maar voldaan terug zijn bij de boot gaan we eerst nog even met de fietsen naar een nabijgelegen plekje om af te koelen in het glasheldere water. In de haven is het een komen en gaan van de laatste charterboten. Op de hoek van de haven worden de pannen van een dak vernieuwd. Dat herinnert ons aan het te vernieuwen dak van het huis van Klaas Arie en Hiske in Arnhem. Ze schieten aardig op met opknappen en doen dat heel secuur, zodat het ook in één keer klaar is. De volgende morgen heeft Mary flink last van haar rug, maar dat is gelukkig een dag later redelijk over. We verlaten Vathy en varen de hoek om naar de Ambelaki baai, waar we na enig zoeken een prachtige ankerplek vinden.
Het mooie is dat de boot, die gelijk met ons aankomt hulp krijgt van een Engelsman in een Duitse boot. Wij krijgen hulp van een Duitser in een Engelse Warrior. De Duitse vrouw ziet ons achteruit varen en gaat prompt te water om onze “Baslijn”, een drijvende lijn van 50 meter aan een boom op de kant te binden. Fabelhaft! Zo wordt de wereld toch een betere plek. Nou ja, ons deeltje van de wereld dan. We zwemmen een paar keer lekker rond de boot en voeren de vele visjes met oud brood.
Ook de drie verschillende schooltjes vissen schijnen goed naast elkaar te kunnen leven. Wat een wereldplek!
10 oktober Tobias al weer twee jaar! Vandaag varen we naar Nidri, waar we afgesproken hebben met Vangelis de man van Nanda. Hij gaat de boot in het voorjaar poetsen en in de antifouling zetten. Jaap en ook Leendert hebben goede ervaringen met hem. We leggen de boot aan de kade tegenover Flisvos Restaurant waar we gefrituurde ansjovisjes eten en natuurlijk de Wifi contacten bijwerken. Na Gaios en Lefkas hebben we overigens nog niet een keer havengeld hoeven betalen. Niet voor niets is dit een paradijs voor live-a-boards. En als je het over de duvel hebt….daar lopen Adam en Camilla over de kade! Zweedse live-a boards, die we kennen van Lefkas. Ze waren van plan verder te varen, maar talenwonder en vertaalster Camilla heeft zo veel werk dat ze toch maar in deze buurt zijn blijven hangen. We kletsen lekker bij in de kuip als ook Vangelis langskomt. Even later zitten we gezellig met z’n vijven in een Italiaans restaurantje en nemen en passant de uitdagingen van onze tijd door. Wij babyboomers en gestopt met werken en genietend van een uitgebouwde sabattical. Adam en Camilla 40ers, allebei mooie banen opgezegd en bewust gekozen voor een varend en via internet werkend bestaan. Vangelis, getrouwd met een Hollandse met nog alle opties open, maar eerst allerlei baantjes om geld te verdienen voor mooie reizen. Dit jaar gaan ze naar Bali. Ik kom snel tot zaken met Vangelis. Hij zal ook een oogje in het zeil houden als de boot in Preveza op de kant staat. We sturen wat Appjes naar onze jarige kleinzoon Tobias. Wat gaat de tijd hard! Twee is dat lieve mannetje al weer. Vanwege de visite aan boord vergeten we helemaal naar huis te bellen….Op zaterdag 11 oktober blijven we lekker aan de kade van Nidri liggen en pakken de fietsen om de waterval weer te bezoeken. Die is nog altijd even mooi en bijna paradijselijk.Als we teruglopen ontmoeten we zowaar onze Engels/Griekse dirigente met haar vriend. Ik vertel haar dat het shantiezingen wat mij betreft weer in Nederland zal plaatsvinden. We fietsen langs het water terug naar de boot. Bij een van da hotels ligt een roeiboot met de naam Heineken. Het moet niet gekker worden....

woensdag 8 oktober 2014

8 oktober 2014 Aanvullingen op 1 en 6 oktober

Op 1 en 6 oktober moest ik eerder stoppen met het uploaden van de blog en foto's. Ik heb alsnog de aanvullingen toegevoegd. Onderstaand een plaatje van onze haven als goedmakertje na alle onweer. Vandaag uiteraard nul wind. We blijven in Vathy en gaan
fietsen om de conditie weer op te peppen. Morgen weer op zoek naar een mooi baaitje en zwemmen.

maandag 6 oktober 2014

6 oktober 2014 Al 41 jaar samen onder de zon èn in de regen

Op 2 oktober varen we van Kalamos naar Kefalonia. Voor wij vertrekken vaart ook de "Lone Shark", de tegenstander van de Round lefkas race, de haven uit.
We hebben app-contact met Bart en Berna en zij zullen ons ontmoeten in Fiskardo op Kefalonia. Gisteren waren ze al bij de Papanicolis grot toen de motor er mee ophield. Ze zijn teruggezeild naar Nidri omdat ze problemen verwachtten met filters en dergelijke. Achteraf bleek de vlotter van de dieseltank vast te zitten. Zodra je op beschut water vaart wordt je minder scherp en blijk je zomaar een tank leeg te motoren en te geloven dat de tank nog vol zit. Gebeurt ons allemaal wel eens. Nooit volledig op instrumenten vertrouwen dus. Ook niet op weerberichten overigens, maar daarover straks meer. Na een uurtje motoren kan het zeil er weer op en we zeilen langs Ithaka zo naar Fiskardo. Daar is het redelijk druk, maar net als Bart en Berna (we komen vlak na elkaar aan) vinden we een mooie plek op een meter of 25 uit de kade. We laten het anker vallen en eenmaal tussen de andere boten roeit Bart onze lijn (50 meter drijflijn van Bas) naar de kant. Door de hitte bevangen laat ik het andere eind van de lijn uit m’n handen glippen…..en duik prompt te water om het weer te pakken. Het water is heerlijk en gelukkig ook helder.
We vieren het weerzien met een glaasje in de kuip van de “Ilyrian”. Daarna met de bijboten naar de kant voor een wandeling en hernieuwde verkenning. Die avond eten we, ook ter gelegenheid van ons 41 jarig huwelijk op 3 oktober, met z’n vieren heel gezellig en superlekker bij de Thai van Fiskardo.
Het is nog altijd lekker warm, maar de weerberichten voorspellen een naderend front met dikke buien en veel wind. Dan is Fiskardo, dicht bij zee en dus gevoelig voor de zeedeining, niet erg beschut. We gaan daarom lekker zeilend richting Meganissi, waar Vathy een veilige haven is met de voorspelde winden. Buiten lijkt het al even flink te gaan waaien als we ruim 8 Kn door het water scheuren, maar het blijkt een kaapwind. Later moet zelfs de motor bij. Stilte voor de storm? Ik tel deze dag ruim 70 boten in dit stuk water. Allemaal op weg naar de veilige havens bij Lefkas en Meganissi. Wij zwemmen nog even voor we de haven invaren en vinden daarna een mooie plek om de boten goed af te meren. We eten bij Stavros lekkere visjes en vieren nog eens onze huwelijksdag. Al 41 jaar samen in voor- èn in tegenspoed. De voorspelde wind komt niet. Die nacht niet en ook de volgende dag nog niet. Bart en Berna vertrekken al vroeg naar Preveza.
Berna’s vader van 93 gaat hard achteruit en ze willen terug naar Nederland. Na Erik’s intussen overleden vader en Elaine’s moeder lijkt het een trend. Terug voor onze ouders. Toch fijn dat onze thuisfronten maar op 3 uurtjes vliegen liggen…….Wij benutten deze extra mooie dag om de fietsen boven dek te halen en toeren lekker rond een stukje van het met mooie baaitjes afgezoomde eiland. ’s Avonds als het dreigt te gaan regenen, gaat de Cobb aan en eten we heerlijk verse sardientjes, gekocht van de Egyptische bemanning van een zeevisboot.
Heerlijk gegeten op Werelddierendag en Ankie’s verjaardag, onze schoonzus op Aruba. s’Nachts gaat het wel regenen, maar op zondag en maandag nog veel harder. Ook veel onweersbuien, maar hier weinig wind in tegenstelling tot Lefkas en Preveza, waar onze vrienden liggen. Maandag komen we nauwelijks van boord, maar vragen wel de Engelse buren, Tony en Carol om te buurten. Varen al 17 jaar hier, maar altijd een maand in het voor- en najaar. Ze hebben geen buiskap en moeten vrijwel de hele dag binnen zitten met deze regen. Als we even onder de bimini uit de regen zitten gaat het natuurlijk net hard waaien, regenen en onweren, zodat we alsnog naar binnen moeten. Na een uurtje is het weer gewoon regenachtig. Die dag passeren wel 5 onweersbuien ons, maar gelukkig geen thunderstorms zoals die op zee te zien en te horen zijn. Morgen moet het opklaren, maar donderdag is het Grieks weer. Zeggen ze.. Met Mary gaat het goed, al moet ze nog altijd haar rust nemen en bovendien heeft het weer (door de pillen denk ik) meer invloed op haar stemming dan ze zelf wil. Na regen komt zonneschijn. Vanavond broccoli met penne en ansjovis. Hm! Nog een paar plaatjes van vruchten bij ons alleraardigste bakkertje. Kalebassen bij de voordeur en granaatappels in de achteretuin. De bakker kwam zelf een paar granaatappels voor Mary plukken.
Als ik dit stukje op de blog zet gaat het zo hard onweren dat ik laptop, Ipads, camera’s, e.d. maar preventief in de oven, onze kooi van Faraday zet. Vannacht heeft het afwisselend gemot- en gestortregend en hebben we een hele serie onweersbuien over ons heen gekregen. Eén daarvan was een echte thunderstorm met veel wind, die uiteraard de wind 180 graden wist te verdraaien. De golven liepen nu de haven in en waren binnen een kwartier zo hoog, dat de boten als wilde paarden voor de start van een race naast elkaar aan de kade lagen te steigeren. Diverse buren in de weer met hun ankers en meerlijnen. De “Blauwvoet” deinde rustig op en neer. Die had ik gisteren al stevig verankerd. Mooi woord! Aan de kade gebruik ik altijd meerlijnen met schokdempende rubbers. Alles ging goed, maar je realiseert je opnieuw hoeveel kracht er in zo’n bui zit. Ik heb er niet voor geleerd, maar ik denk dat die grote bui zoveel energie bevatte, dat daarvan heel Griekenland, als je die energie zou kunnen opslaan, een jaar stroom zou kunnen trekken. Mary heeft een stukje film van de bui op Facebook gedeeld. Het regent nog altijd. Morgen zien we verder.

vrijdag 3 oktober 2014

1 oktober 2014 Uitrusten in een zeilparadijs

Wat een weelde! Na enkele flinke donderklappen en regenbuien in Lefkas is het weer nu geheel afgestemd op rustzoekers. Ondanks de waarschuwingen van Sellia Radio uit Zuid-Italië en Kerkyra uit Corfu over noordenwind 4 tot 5 Bf blijft het uitermate rustig. Goed om te ankeren en zwemmen bij een Venitiaans fort tegenover Ligia en later die dag (27 sep) afmeren in Nidri aan het kleine vlot van Hotel Armonia.
Daar ligt de “Michi” van Jan en Elaine. We gaan uit eten om ons hernieuwde contact te vieren. De volgende dag vertrekt de “Michi” omdat de vader van Elaine haar hulp nodig heeft.
Fact of life. Je kunt hier genieten, maar bent nooit los van de thuisbasis. Die dag zien we ook Jaap en Diana van de “Kiara”. Zij liggen in Nidri aan de kade en zijn al een beetje onderweg naar de winterstalling in Preveza. Hun Dufour 38 is nog altijd te koop.
Een dag later ontmoeten wij Jan en Antoinette, een Nederlands stel dat al 15 jaar op Corfu woont. Na de verkoop van zijn bedrijf in Nederland konden ze het toch niet laten en nu runnen ze een onderhoudsbedrijfje voor boten. Terwijl we met hen praten passeren Bartjan en Berna (mee opgezeild tussen Crotone en Santa Maria de Leuca). Die gaan Nidri verkennen en zijn voor het eerst in deze contreien. We hopen ze later nog te zien om een visje op de Cobb te eten. Later die dag (29 sep) varen we op ons dooie gemak naar de Desimi Bay, waar we ankeren en lekker zwemmen.
De wind blijft mak en we slapen als een blok. Dinsdag weer anker op, geholpen door de herrie van de eerste aannemer, die een nu al gesloten restaurant met drilboren onderhanden neemt. Ja, nu al merk je dat, ondanks de nog talrijke flottielje boten, het seizoen ten einde loopt. We bekijken de Papanikolis grot. Het is heel rustig weer dus het anker gaar er in op ca 30 meter vlak bij de grot. Zodra we daar liggen komen er meer boten, maar niemand waagt het te ankeren. We gaan eerst met de bijboot roeiend naar binnen en later nog een keertje zwemmend. Supergaaf, maar als polderjongen denk je wel aan het voor jou onbekende risico van een instortende grot of een vallend stukje steen van 100 kilo……. Niets gebeurd gelukkig en ook het anker en de neuringlijn kwamen ongeschonden boven.
We vervolgen onze weg op de fok naar Kalamos, één van de eilanden in de Ionische Archipel. In het kleine haventje vinden we, met behulp van de lokale havenmeester/restauranthouder George, een zg “stern to” plek (anker op 45 meter in de modder en achteruit naar de kant). George geeft aanwijzingen als een volleerde politieagent en steekt daarna z’n reclameboodschap af: “Welcome in Kalamos, I am George, I have a restaurant with Wifi and showers and I will be happy to serve you there as wel”. Na een korte verkenning van het plaatsje hebben we ondanks waarschuwingen van onze Duitse buren (maar die kregen mogelijk andere gerechten) heerlijk witte Snapper en Gamba’s gegeten. Onze Zweedse buren, Thomas en Irene voeren ook in 2013 naar the Med, kwamen nog even aan boord voor een glaasje. Hij had een zeer been als gevolg van een motorongeluk en trouwde daarna ook een verpleegkundige. ’t Kan verkeren.
Vandaag lekker blijven liggen in Kalamos. Heerlijk rustig plekje zolang er niet te veel charterboten binnenvallen. De eerste twee van deze dag zijn Hollanders. Onze nieuwe buren Kees en Marja den Besten uit Krimpen aan de Lek. Ze varen al weer 7 jaar met hun Grand soleil 46 “Dolce con Brio” in the Med en hebben nota bene aan steiger B van onze zeilvereniging De Kil gelegen! Kees wist nog dat wij een Spirit 36 hadden. We lopen een lekker stukje omhoog het dorpje in. Goed voor de beentjes! Dit eiland is in 1953 ook zwaar getroffen door een aardbeving met kracht 7,5 op de schaal van Richter. Veel huizen vertonen nog de sporen van die beving en het oude hoofdplaatsje Porto Leone is nog steeds verlaten. Van de paar duizend bewoners zijn er nu nog maar zo’n 250 over. Veel huizen kunnen wel een opknapbeurtje gebruiken. Terug in de haven blijkt dat die weer stampvol ligt. Opvallend veel Nederlanders, maar ook Duitsers en Engelsen. En heel vaak hoor je: “Waarom in de regen varen als het hier zo lekker is?”. Komt er een volgende volksverhuizing op gang met zeilende pensionado’s?