24 maart 2014 Verkouden, verwarmen en verkiezen

Hè, hè, eindelijk weer wat te melden! Erik vraagt zich af of de Blauwvoet nog wel vliegt. Je dat doet ie. Sterker nog vandaag al gezwommen ook. Probleem is dat ik nauwelijks tijd vind om te bloggen. Dat ga ik allemaal uitleggen in de volgende stukjes. Overigens heel lastig voor de lezers dat je min of meer achteruit leest. Let dus op! ga altijd even na wat de volgorde is. Soms onderaan beginnen omdat ik dan in één keer een serie verhaaltjes post. Eerst maar een sfeerplaatje van onze haven. Blijft fotogeniek.

Als ik op vrijdagmorgen (14 maart) om 08.55 uur bij de autoverhuurder sta om de auto in te leveren is er niemand. Om 09.00 uur ook niet Ik ga eerst maar tanken, want er moest nog een tientje bij voor ie weer, net als bij de start, half vol zou zijn. Dat klopte. Terug bij Avis was er nog steeds niemand. Ik laat de auto achter met de sleutel in het deurvakje. “Het is Griekenland hier” hoor ik later iemand zeggen, “Grote kans dat ze er pas om 11.00 uur zijn”. Om 11.30 uur ben ik gaan betalen. We waren blij met ons eigen bed, want Mary’s verkoudheid ging gepaard met stevige hoestbuien. Die duren nog altijd voort (het werden 3 weken), al begint het nu overdag wel iets minder te worden en kan ze slapen tot een uur of 6. Dan moet de rommel er uitgehoest. Die rommel zit ook in de neus- en voorhoofdsholtes. Het is een virusinfectie en die moet je gewoon uitzieken. Gelukkig slechts een klein beetje verhoging, maar wel erg vermoeiend en vervelend voor Mary. Ze is niet de enige die verkouden is. Elaine en Jan waren het al en nu komt de rest van onze steiger aan de beurt. Eén voor één gaan ze snotteren en kuchen. Tot nu toe ontspring ik de dans. Spijtig voor Mary dat, nu ik eindelijk regelmatig kook, zij geen reuk of smaak meer heeft……Elaine zegt plagerig: “Misschien maar goed ook”. Mary houdt zich kranig en afgezien van af en toe een hazenslaapje en enige kribbigheid over dat het zo lang duurt gaan we er regelmatig op uit en probeert ze zich nuttig te maken met het bekleden van de banken van de boot. De kunstleren bekleding slijt, zoals gezegd, door het intensieve gebruik ineens snel. Een normaal seizoen kent ongeveer 50 dagen gebruik. Wij zijn nu al zo’n 230 dagen op de boot, dus ruim 4 seizoenen achtereen wordt alles gebruikt. Voor de rest blijft alles, en dat is nog heel wat, het gewoon doen. We hebben 5 meter mooie stof gekocht en ik mag de schaar in de stof zetten, Mary spelt de naden en Cherie, die een naaimachine, ja zelfs een naaikamer, aan boord heeft zet de zoom er in. Met elastiek blijft de stof mooi om de kussens zitten. Net echt.

Na de vrijdagavond de 14e maart is er een expositie van schilderijen in Remezzo. We zijn onder de indruk van de stijl en vele technieken die Sally, een Engelse live-a-board, gebruikt bij haar aansprekende schilderijen. Sally schildert het Griekse leven aan de waterkant en verwerkt haar ervaringen en ontmoetingen in haar doeken. Leuk even gesproken met Sally, maar desondanks nog geen kwast ter hand genomen. gezellige opening van de tentoonstelling gaan we uit eten met Jeremy en Debby. Ze brengen ons naar een lokaal restaurant dat ik “Heb Zin” doop omdat de Griekse letters daar op lijken. Het is een oude werkplaats, waar nu een heel leuk restaurant van is gemaakt inclusief open keuken. Heerlijk gegeten. Zaterdag de 15e gaan we voor het eerst weer varen! De Engelsen hebben een jaarlijkse Pantomine, een uitvoering van een voor de gelegenheid samengesteld gezelschap dat een toneelstuk opvoert. De opbrengst gaat naar goede doelen op het eiland Lefkas. De uitvoeringen zijn al jaren in Vlicho, anderhalf uur varen van Lefkas.

We nemen Simon en Lona mee. Zij hebben vorig jaar een zeilboot van 12,5 meter gekocht in Kroatië. Het is hun eerste boot. Ze horen ons uit over van alles en nog wat, want voor hen is alles nog nieuw en ze zijn leergierig. Hij komt uit Engeland en zij uit Nieuw Zeeland. Hij is onze leeftijd, zij al helemaal niet nieuw meer en eerder getrouwd geweest. Wat kan een mens toch mooie bochten maken in zijn of haar nadagen. Nooit gevaren, hooguit een zeilcursus en nu met een verse partner ineens doen waar ze kennelijk in een vorig leven niet aan toe kwam: lekker zeilen op de Middellandse Zee! Hasta la Vista! Aangezien er weer eens geen wind is motoren we langs de oostkant van Lefkas. Simon staat te genieten achter het roer en laat het ook niet meer los ondanks de blokjes kaas en worst die Mary, samen met een drankje aanreikt. Tot bij het afmeren. Als we vastliggen zegt hij dat hij versteld staat van het gemak waarmee Mary en ik de boot tussen twee andere boten parkeren. Hij moet duidelijk nog veel leren en kan daarvan ooit genieten. Voorlopig staat het zweet in z’n handen als hij een haven in vaart. Toch kiezen ze vol overgave om live-a-boards te zijn. Je vraagt je af wat hen het meest motiveerde om weg te varen: de push- of de pull motieven.

In Vlicho Baai liggen heel veel Engelse boten. Het is er zo mooi en zo rustig (behalve die ene windhoos een paar jaar terug) dat de Engelsen het Velcro Bay noemen (Klittenband Baai. Je komt er gewoon niet meer weg.

Die avond zijn we getuige van een fantastische Pantomine. Het is de laatste van 5 voorstellingen. Jan Grieveson van de Mychi heeft de rol heeft van de gemene koning. Het stuk is een bewerking van Robin Hood. Het is fantastisch om te zien hoe de regisseuse de karakters bij de amateur toneelspelers laat passen. Na afloop gaan we nog een beetje shantiezingen in de Vlicho Yachtclub. De volgende dag, het is zondag 16 maart, varen Mary en ik samen terug naar Lefkas.

Mary is nog altijd snotterig en hoesterig, dus we blijven ondanks het mooie windje maar rustig op de motor varen. Geruststellend om te weten dat alles het naar behoren doet. Behalve het log. Dat demonteer ik in de haven en dat blijkt compleet vast te zitten doordat een soort waterlarfje zich in het wieltje heeft verstopt en nu muurvast zit.

Einde larfje en weer een goed draaiend schoepenwieltje, dat straks de snelheid weer netjes aangeeft. Les: in de winter het log uitnemen! De week vliegt voorbij. In Nederland zijn gemeenteraadsverkiezingen. Het doet ons weinig, tot ik op het laatste moment alsnog probeer iemand een volmacht te geven. Te laat natuurlijk. Het is heerlijk weer. Dat verkiezen we……Ik poets de boot schoon van de kleine roetdeeltjes uit de Lefkasiaanse schoorstenen en zet voor het eerst na ons vertrek uit Nederland het dek in de was. We zetten onszelf meteen maar in de (anti) zonnebrandcrème, want het lijkt wel zomer. Ik houd m’n Italiaanse hoed op, om mijn schedel, die door steeds minder haren wordt afgedekt, te beschermen tegen UV stralen.