15 april 2014 Ankeren op Ithaka. Lijn in de schroef!

Vandaag 14 april sturen we voorzichtig de mooie baai Agios Nicolaos (50% kans dat het klopt, want de helft van de baaien heet zo) in en laten het anker vallen op 7 meter diepte. Vanmiddag zou de wind gaan aantrekken vanuit het noordwesten, maar nu was het perfect zwemweer. Elsa zwemt naar de kant en neemt wat steentjes mee terug als herinnering. Ik doe een tweede poging de schroef weer glad te krijgen. Mary houdt daarbij de wacht. Met een touw langs de schroef onder de boot door gaat het dalen en weer snel naar de oppervlakte stijgen sneller. Maar de schroef is nog steeds niet glad als ik met de onderwatercamera het eerste filmpje maak van de rond de boot verschenen nieuwsgierige vissen. Leuke plaatjes! Veel beter dan die wegwerpcamera’s.

We lunchen in de zon en hebben het goed. Dit is wat er in de brochure stond! Dan steekt de wind op en maken we aanstalten om te vertrekken. Ik sta bij het anker en Mary stuurt de boot richting het anker terwijl ik het ophaal. Dan zet ze de motor in z’n werk. Die er prompt mee ophoudt. Ik ga naar achteren om vast te stellen dat de motor inderdaad onmiddellijk uitvalt als ik hem in z’n vooruit zet. Pas dan schiet het door m’n hoofd dat de lijn nog onder de boot hangt! Sufferd! Nu trekt ook de wind nog aan en omdat het anker al bijna omhoog is drijven we snel richting de rotsen van het eilandje Agios Nicolaos, dat ons kennelijk graag van dichtbij wil zien. De foto is gemaakt toen alles nog rustig was.

Snel rollen we de fok uit en even later kunnen we weer sturen. Het anker gaat verder omhoog en we zeilen naar de volgende baai, waar we weer willen ankeren om daar te duiken naar de schroef. Terwijl we zeilen hoor ik ineens de schroef draaien! Dat betekent dat ie niet vastgedraaid zit, bedenk ik. Mary haalt de lijn aan één kant omhoog en inderdaad, de lijn is helemaal vrij tot aan het tampeindje. We hebben geluk. Onder het genot van een troostglaasje zeilen we lekker verder naar Vathy (Ithaka). Als we de Aethos Gulf tussen het Noorder- en Zuider eiland van Ithaka indraaien lijkt het wel een Noorse fjord. Omkijkend zien we een stier in de wolken aan de horizon.

Achter één van de heuvels, hier rond de 800 meter, ligt de ingang van de baai van Vathy. De wind staat daar, tegen de verwachting in, recht in en daarom moeten we dwars op de wind (stern to) naar de kade. Het anker glijdt tot tweemaal toe over de bodem weg en werkt zich niet in de met planten bedekte kleibodem. Een lokale visserman zegt dat ik meer ketting moet steken. De derde poging lukt en het publiek druipt af. Weer geen drama. Afmeren van boten is namelijk een collectief genoegen dat kwadratisch toeneemt als er meer problemen ontstaan bij het afmeren. Wij doen net of we lol hebben in voor en achteruitvaren en nog maar een keertje ankeren. De zon staat laag en werpt mooi strijklicht op de overkant van de baai, maar al snel is hij achter de heuvel verdwenen en wordt het fris.

We gaan naar binnen, internetten, eten en drinken wat en slapen als een blok.

Op de morgen van de 15e april feliciteren we elkaar met de verjaardag van Bolle, Mary’s jongere broer. De lokale bakker bakt een prima mavro (bruin brood) en we smullen ervan in de door de zon verwarmde kuip. Als we even later door Vathy wandelen, valt op hoe goed de sporen van de verwoestende aardbeving van 1953 zij weggewist. Alle huizen zijn herbouwd in dezelfde bouwmassa en hoogte, maar nu voorzien van een gewapend betonnen casco. Zelfs de aansprekende kleurtjes van de gevels zijn kennelijk met grote zorg gekozen. Vathy is zeker geen Werelderfgoed, maar leuk voor toeristen. We kopen als eerste toeristen dit jaar wat snuisterijen bij een van de vele souvenirwinkels. De man vertelt ons dat Hollandse ingenieurs hier na de aardbeving waterputten sloegen. Even later laten we ons op de stoeltjes van een eenvoudig restaurantje zakken. Typisch een lokaal tentje dat het hele jaar open is voor de Grieken. We zitten er wel drie uur en hebben leuke gesprekken met de waardin, haar moeder en haar vriend (?) captain Nikos, die ook de enorme steak bereid, die we met z’n drieën delen. We wilden eigenlijk de heerlijke lamskoteletjes, maar die hadden de Griekse drinkebroertjes al opgemaakt. Het is een tent om later nog eens te bezoeken.

Als we na de lange zit weer lekker de heuvel opklauteren, onderweg naar een van de vele kerkjes, belt Marleen. Ze is in tranen en moet even bijpraten. Mary wil eigenlijk meteen naar huis om haar arm om Marleen te kunnen slaan, maar komt na enige tijd gelukkig weer tot bedaren. We blijven het er over eens dat het voor Marleen goed is zichzelf te redden. Gemakkelijk is het zeker niet.

Teruggekomen bij de boot, zien we een hele vloot van SunSail afgemeerd aan de kade. En er komen er nog meer bij. Nu is het onze beurt om van het afmeerschouwspel te genieten. Even verder naast ons zien we ook de boot van Jürgen en Monika. We moeten er meteen ein trinken. Dan doen we ook met hun Engelse buren Paul en Ellen. Die hebben twee zoontjes Ben en Luke. Ben is een adhd, die nadat hij al het rvs werk van z’n vaders boot heeft gepoetst, op zoek naar nog meer complimentjes ook aan onze boot begint. Als hij een sleutelhangerlampje van me krijgt als beloning is hij helemaal blij. Net als Mary en Elsa als het overactieve ventje weer op z’n eigen boot zit.