12 juli 2013 Eindelijk internet op de laptop!

Vandaag staat weer in het teken van de reparatie van de laptop. Wat een gedoe. Nog niet zo heel lang geleden kwamen schepen de haben binnen en was de eerste vraag waar de zeilmaker zat. daarna werd de aandacht verlegd naar de stroomvoorziening. Soms werd de stoomkabel nog eerder vastgemaakt dan de landvast. Nu draait alles om de code van de Wifiverbinding. Afijn: na enkele vergeefse pogingen is het de mannen van de PC Clinic wel gelukt. We hebben weer verbinding met het net via de pc!!! Wat een zegen. Nu kan ik weer fotootjes toevoegen aan de verhaaltjes. Nu kan ik de blog verder personaliseren, al blijf ik afhankelijk van een goedewerkende wifi verbinding. Ik blijf me verbazen over de lage loonkosten hier in Portugal. De kosten van een toch wel enkele uren durende reparatie incl. maken van backup en herstel van het Windowsprogramma kostte €88,-- en een goede fooi van deze dolgelukkige blogger. Hoe ik opnieuw bij de PC Clinic kwam is ook een staaltje van voorbeeldige service van deze haven. Niet alleen krijgen we nog altijd elke morgen een viertal harde broodjes bezorgd op ons dek, maar ze gaan verder. veel verder. Patrice, de alleraardigste assistente in het havenkantoor belt naar de PC Clinic of hret lukt, wanneer ik de pc kan komen halen en brengt me vervolgens zelf na haar werk om 19.30 uur naar de PC Clinic! Waar vindt je zo'n service. Ben benieuwd wat we morgen gaan afrekenen. Vandaag de tijd voor het ophalen van de laptop zeer plezierig en sportief gevuld met fietsen en toeristje spelen. We laten ons met een oud pontje met fiets en al overzetten naar de noordkant van de Douro en fietsen langs de riviermonding naar de kust. Onderweg valt ons weer de schrijnende tegenstelling tussen arm en rijk op. Er is hier echt nog sprake van armoede. In fysieke zin dan, want de mensen lijken best gelukkig al staan ze met tien man netten te boeten, met vijf vrouwen samen op primitieve wijze de was te doen {de was wordt aan stokken en draden op straat gedroogd) of met twintig meest oudere mannen een kaartje te leggen ogenschijnlijk om de tijd te verdrijven. Maar er is hoop. De buitensporige kastelen staan op instorten en zijn inmiddels vervangen door boten van iets minder rijken, die hun geld in het water gooien. De foto komt nog. Mary en ik nuttigen een heerlijke zalmsalade in een heuse strandtent. Ook de strandwachten ontbreken niet. We zijn even in een andere wereld beland. Palmbomen, stranden, veel mensen en dankzij de zuidenwind veel warmte. Dan komt een nieuwe verrassing. Via het kustfietspad komen we op een parkfietspad en daarna een gewoon fietspad (wel links op de rijbanen, waarschijnlijk om plotseling openslaande deuren van geparkeerde auto's te vermijden) en tenslote weer een geheel vrijliggend fietspad door een stadspark. Niet dat er geen wandelaars op lopen, maar er ZIJN fietspaden. Dat is heel wat hier. Voordat we terguggaan naar de boot pakken we nog een pint in een very local kroegje. Wat een gezelligheid straalt daar van af. Ze kletsen en schreeuwen door elkaar dat het een lieve lust is. En de pils kost geen drol. Thuis (onze boot is nu ons thuis) eten we ouderwets lekkere aardapelen, tomaten/komkommersalade en karbonades. Mary weet er altijd een feestje van te maken. We vieren het feit dat de laptop het weer doet met Bernard (geen Bram dus) en Rita. Hij gaat maandag naar de Canaries, Mams (Rita) naar huis in Belgie om haar dochter in de winkel te helpen en wij gaan morgen weer 65 mijl naar het zuiden om te stoppen in Figuiera da Foz.