11 tm 14 augustus 2013 Costa del Sol doet naam eer aan

Op 11 augustus nemen we afscheid van Ceuta, Afrika en van Anita en Frans Seijsens. De “Donna Vivace” gaat weer terug naar Portimão en wij gaan verder langs de Spaanse Middellandse Zee kust. Ceuta was leuk omdat het aan de Afrikaanse kant van de Straat ligt, maar verder niet bijster interessant. Ik had meer Marokkaanse invloed verwacht, maar het is echt een Spaans belasting ”paradijs”. Hier en daar een mooi gebouw en een prachtig zwembad bij het Casino, waar je voor €1 binnen mocht. We varen om 11.10 uur af en al snel verliezen we de “Donna Vivace” uit het oog. We staan er weer alleen voor. Dat is een deel van de lol, maar toch ook wel eens spannend. Mary en ik vullen elkaar goed aan. De voorspellingen zijn Oost 3 tot 4 Bf. Goed voor een aandewindse koers, want we steken in noordoostelijke richting over richting Porto José Banus. Dat lukt aardig, want tegen mijn verwachting in hebben we een noordgaande stroming tot ter hoogte van Gibraltar. Daarna draait de stroom alle kanten op. Mogelijk een gevolg van het diepe water dat zich hier omhoog perst en z’n weg zoekt. Via de marifoon krijgen we een windvoorspelling voor de Estreche de Gibraltar van 7 tot 8 Bf. Ik besluit de motor bij te zetten om sneller weg te zijn uit de buurt van Gibraltar. Je blijft de Rock overigens nog heel lang zien aan de horizon. De wind komt niet boven de 16 Kn en zwakt zelfs nog wat af naar 3 Bf. Als de stroom om gaat merk je dat onmiddellijk aan de onrustige zee. Verder bij de Spaanse kust wordt het weer vlakker en kunnen we nog een leuk stukje aan de wind zeilen. Achter ons blijkt het later heel wat harder te waaien. Anita stuurt een berichtje dat zij aan de Atlantische kant van de Straat wel degelijk windkracht 8 Bf hebben en dat de golven hoog oplopen. Ze raken ook nog een dode haai, maar bereiken gelukkig heelhuids Barbate, waar de nieuwe oliesensor is geïnstalleerd. De “Blauwvoet” deint op het gemak naar de kusten van de Sierra Bermeja, met toppen van rond de 1500 meter. Oostelijk daarvan ligt de Costa del Sol, de zonkust. Het is nu al zonnig en warm. We lopen om 18.05 de Puerto José Banus binnen. Een moderne haven vol met superjachten aan de kade, die wordt omzoomd door restaurants en dure modewinkels. Het lijkt wel Saint Tropez. Om 18.45 zijn de formaliteiten afgewikkeld en ik sta perplex. Het ìs het Spaanse Saint Tropez! Een nachtje voor ons bootje kost hier €121. De borg voor een 5 aderige stekker (tot 440 Volt) en gebruik van water en elektra kost €216. Die stekker mag je zelf ombouwen met je eigen Eurostekker. Gebruik van Wifi kost €10 per 24 uur. We krijgen een plekje tussen de motorjachten. De haven assistent staat ons al op te wachten en helpt met de mooring lijnen. Het is nog bloedheet in de haven en na een pilsje spuit ik eerst het zout van de boot (dat lijkt wel aan te koeken) en installeer daarna de loopplank, noodzakelijk om met de fiets aan wal te komen. De stekker kan me gestolen worden, we hebben nog volop stroom dankzij het motoren en de zonnepanelen. We eten een lekkere maaltijd aan boord onder de Bimini (aangevuld met een doek dat Mary bij Leen Bakker kocht). Dan gaan we de wal op. De tegenstelling tussen het basale, maar eerlijke Ceuta en deze namaakwereld van superrijken en zij die zich daaraan spiegelen kon niet groter zijn. De megajachten noemde ik al, maar aan de wal werd het showen van welvaart nog overtroffen door rondjes rijdende en aandacht zoekende heren in Ferrari’s, Lamborghini”s, Porsches, Jaguars, Mercedessen, Bentleys en zelfs een enkele Rols Royce Silver Shadow en een heuse Speyker. Het geheel werd aangevuld met tientallen er fantastisch uitziende, meestal hooggehakte en schaars geklede dames, die op hun beurt om aandacht vroegen. Tussen deze hoofdrolspelers liep de meute zich te vergapen aan andermans rijkdom. Wij hebben natuurlijk zelf ook volop meegenoten van het schouwspel. Het is een dure haven, maar we hebben behalve een ligplaats ook een mooie show gekregen. Ook nog een nephorloge van zo’n Noord Afrikaanse jongen gekocht. Een mooie Tag Heuer, met een huis tuin en keuken tikkertje er in. Oppperste nep uit deze nepwereld! Ik doe er dus gewoon aan mee….De volgende ochtend lekker een rondje gefietst en heel even bij Mc Donalds het internet bezocht voor het weer en zo. Geen bakkertje te vinden! Het viel dus niet zwaar om (12 aug) verder te varen op zoek naar een bescheidener ligplaats. Die vinden we via een vlakke zee en een heerlijk zeiltochtje (met tegenstroom van toch nog max 1 Kn) in Benalmadena. Ook zo’n toeristenoord met een grote projectontwikkeling rond de haven, maar voor een andere tariefgroep. Ook hier zo’n aparte stekker. Ik neem hem niet. Met de zonnepanelen blijven de accu’s goed op peil. Als we naar bed gaan staan ze op 12,6 V. In de nacht gaan ze terug naar 12,3 V. en ‘s morgens staan ze al weer op 12,7 Volt. Weer lekker gefietst op zoek naar de Mc Donald, die ze hier niet hebben. We gaan (13 aug) weer gauw door naar een mooie ankerplaats. De Costa del Sol maakt haar reputatie namelijk meer dan waar. Het is constant rond de dertig graden en dan wil je buiten liggen met je boot en liefst niet in een betonnen oord dat de hele dag wordt opgewarmd. In de morgen is het nog wel te doen, maar zelfs onder het zeilen blijft de Bimini er op staan. Zeilend of motorend krijg je nog wel wat verkoeling. Al varend langs de kusten zien we onnoemelijk veel hotels, maar ook projecten, die kennelijk zijn stilgelegd ivm de crisis. Verder valt het op dat ook hier maar heel weinig jachten varen op zee. Je ziet wat motorboten bij de havens, maar op zee is het stil. Heel stil. Gelukkig nog wel wat geluid op de marifoon van de zeevaart onderweg naar de Straat van Gibraltar. Ook geluid van de vliegtuigen van en naar Malaga. Wie boekt de eerste vlucht om een poosje mee te genieten? Wij zullen denk ik zelf als eerste boeken om weer eventjes bij de kinderen te zijn. We ankeren, na weer een motordag op een spiegelgladde zee, bij Punta de la Mona. Een prachtplek, waar maar enkele boten voor anker liggen. Na 19.00 uur komen echter opeens de Spanjaarden in allerlei bootjes van de koelte genieten. Onder de Bimini loopt de temp zonder wind nog wat verder op naar 35,7 graden. Wij gaan zwemmen en het lijkt wel of we in een aquarium zwemmen! Duizenden sardientjes (?) zwemmen zonder angst rondom ons heen. Met onze duikbrillen en snorkels is het onderwaterleven heel goed te zien. Het water is hier glashelder. Een bijzondere ervaring. We nemen voor donker nog wat peilingen, eten laat on de kuip net als de Spanjaarden (21.30 uur), genieten van een heerlijke rustige avond op zee en slapen wat onrustig. Deze ankerplaats staat immers niet in de kaart. Het anker houdt prima, maar ik merk bij mijn regelmatige controles dat de boot (net als de andere boten) heel vaak door de stroming in een andere richting ligt. Dat lijkt dus op het gedrag van de stroming (nu max 0,4 Kn) overdag. Die draait alle kanten op langs deze kust. Soms mee, soms tegen, meestal dwars op de kust.