Als we ‘s morgens wakker worden is het bewolkt. Voor het eerst in dagen helemaal bewolkt. Het duurt niet lang of er vallen al gaten in het wolkendek. Wij ontbijten voor €7 aan de haven. Lekker ontbijtje, maar ondanks de aankondigingen weer geen internet en dus ook geen Whatsapps. We fietsen een stuk door de stad, die veel groter is dan wij dachten. Het heeft de mooiste VVV die we tot nu zagen, met een prachtig balkon aan de haven. Torrevieja heeft best veel musea en het is geen maandag, maar we bezoeken niks en fietsen lekker rond. Aan de boulevard is het druk en het strand staat vol met parasols.
.JPG)
De stad is in de zestiger en zeventiger jaren volgebouwd met appartementsgebouwen en die lijken nu wat gedateerd. We zien veel oudere mensen, laten we zeggen zichtbaar ouder dan wij zijn, die kennelijk een lekker leventje leiden en al vroeg met z’n allen aan het ontbijt zitten in een schaduwrijke en nog niet te warme achterstraat. De stad maakt een welvarende indruk, al is het hier ook kommer en kwel bij de middenstand in te ver afgelegen straatjes. In een lokale supermercado slaan we spullen in en zeulen die mee op onze zuchtende vouwfietsjes. Heerlijke dingen! Ze vallen me alleen zwaar om gebukt onder de bimini door naar binnen te tillen. Er staat bij een klein café aan de haven een prachtige boom. Zo'n ding, die wij wel eens als kamerplant in de vensterbank hebben, maar dan levensgroot. Mooi toch?
We varen af en treffen het. De lucht is weer helemaal opgeklaard en de wind zit weer achterlijker dan dwars. Een voor nieuwe Nederlanders ongetwijfeld onbegrijpelijke uitdrukking, maar het komt er op neer dat je schuin met de wind mee kunt zeilen. Het dwars slaat dus op de windhoek, niet op een dwarse wind. Op zee is het weer redelijk stil. Op de marifoon na. Die wordt om de haverklap gebruikt voor noodoproepende kustwachten (begint die marifoon keihard te piepen). We horen ook vaker Arabisch, Italiaans en Frans praten. Op de Navtex (een automatisch weerberichten oppikkend apparaat) komen behalve Spaanse berichten nu ook Algerijnse, Italiaanse en Fanse weerberichten binnen. De Engelse blijven altijd wel doorkomen en af en toe nog eentje uit Nederland of van Split Radio. Na een uurtje of twee bereiken we Illa Tabarca. Daar laten we het anker vallen in goede zandgrond voor een strand dat overigens wordt afgedekt door ongeveer dertig boten.
.JPG)
Het is het grootste aantal boten dat we deze hele reis buitengaats bij elkaar hebben gezien. Al eerder meldde ik dat er zo weinig boten op het water zijn. Vandaag een record aantal van 7 zeilboten gezien op de 17 mijl tussen Torrevieja en Cabo de Santa Pola, op de kop waarvan Illa Tabarca ligt. Als je bedenkt dat in elke haven wel 500 boten liggen, dan is het toch vreemd dat je daarvan maar enkele ziet varen. Ze gaan dus wel even de haven uit om verkoeling te zoeken en wat te zwemmen. Doen wij ook. Op 9 meter diepte kun je glashelder het zeewier zien bewegen. Weinig vissen dit keer. De golven blijven helaas flink doorstaan. Alle boten gaan als een dolle heen en weer. Steeds meer boten verdwijnen weer naar de haven en ook wij besluiten een rustige haven op te zoeken. Daarover later meer.
.JPG)
De stad is in de zestiger en zeventiger jaren volgebouwd met appartementsgebouwen en die lijken nu wat gedateerd. We zien veel oudere mensen, laten we zeggen zichtbaar ouder dan wij zijn, die kennelijk een lekker leventje leiden en al vroeg met z’n allen aan het ontbijt zitten in een schaduwrijke en nog niet te warme achterstraat. De stad maakt een welvarende indruk, al is het hier ook kommer en kwel bij de middenstand in te ver afgelegen straatjes. In een lokale supermercado slaan we spullen in en zeulen die mee op onze zuchtende vouwfietsjes. Heerlijke dingen! Ze vallen me alleen zwaar om gebukt onder de bimini door naar binnen te tillen. Er staat bij een klein café aan de haven een prachtige boom. Zo'n ding, die wij wel eens als kamerplant in de vensterbank hebben, maar dan levensgroot. Mooi toch? 
We varen af en treffen het. De lucht is weer helemaal opgeklaard en de wind zit weer achterlijker dan dwars. Een voor nieuwe Nederlanders ongetwijfeld onbegrijpelijke uitdrukking, maar het komt er op neer dat je schuin met de wind mee kunt zeilen. Het dwars slaat dus op de windhoek, niet op een dwarse wind. Op zee is het weer redelijk stil. Op de marifoon na. Die wordt om de haverklap gebruikt voor noodoproepende kustwachten (begint die marifoon keihard te piepen). We horen ook vaker Arabisch, Italiaans en Frans praten. Op de Navtex (een automatisch weerberichten oppikkend apparaat) komen behalve Spaanse berichten nu ook Algerijnse, Italiaanse en Fanse weerberichten binnen. De Engelse blijven altijd wel doorkomen en af en toe nog eentje uit Nederland of van Split Radio. Na een uurtje of twee bereiken we Illa Tabarca. Daar laten we het anker vallen in goede zandgrond voor een strand dat overigens wordt afgedekt door ongeveer dertig boten. .JPG)
Het is het grootste aantal boten dat we deze hele reis buitengaats bij elkaar hebben gezien. Al eerder meldde ik dat er zo weinig boten op het water zijn. Vandaag een record aantal van 7 zeilboten gezien op de 17 mijl tussen Torrevieja en Cabo de Santa Pola, op de kop waarvan Illa Tabarca ligt. Als je bedenkt dat in elke haven wel 500 boten liggen, dan is het toch vreemd dat je daarvan maar enkele ziet varen. Ze gaan dus wel even de haven uit om verkoeling te zoeken en wat te zwemmen. Doen wij ook. Op 9 meter diepte kun je glashelder het zeewier zien bewegen. Weinig vissen dit keer. De golven blijven helaas flink doorstaan. Alle boten gaan als een dolle heen en weer. Steeds meer boten verdwijnen weer naar de haven en ook wij besluiten een rustige haven op te zoeken. Daarover later meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten