woensdag 7 augustus 2013

7 augustus 2013 Middellandse Zee bereikt!

In Cadiz maak ik, zoals gezegd, de vlonder voor de ingang van de kajuit. Eindelijk bruislijm gevonden en ook een plaatje erbij. De trip van Cádiz naar Barbate van 36 mijl verloopt weer probleemloos. Het begint bijna routine te worden. Starten met weinig wind. Beetje op de kop. Motor bij dus. Varen tussen de hier overigens niet veelvuldig voorkomende visstaken en na het ronden van Kaap Trafalgar een steeds verder aantrekkende ruime wind. Als zeeheld Trafalgar dat had geweten....Dit is echt de kleinste kaap die we op dit hele traject gezien hebben. Maar ok, hij is vernoemd. Opvallend weinig andere zeilboten of motorboten te zien. Het zal de crisis wel zijn. Het kan niet meer aan het weer of het seizoen liggen. Als we een haven zien met meer dan 50% bezette boxen is het "druk". Is iedereen dan varen? Nee, want op zee ook niets te zien. Ze staan hier en daar nog op de wal, maar de meeste zijn denk ik in de achtertuin gestald. Of, en dat is het meest waarschijnlijk, al deze havens zijn op de groei gebouwd. En die groei laat nog even op zich wachten. Barbate is weer zo'n leuk plaatsje waar de vissershaven is uitgebouwd met een jachthaven. Die nog niet voor 40% is gevuld. De haven ligt op een kwartiertje fietsen van het plaatsje. Desondanks is het er redelijk druk door joggers en trimfietsers van alle leeftijden en later op de avond elkaar aan de waterkant ontmoetende jongelui. We blijven er twee nachten, want er moet ook nog iemand van Janmar naar de oliesensor van de "Donna Vivace" komen kijken. Moet nieuwe sensor in, maar die moet besteld. Die wordt op de terugreis gemonteerd. Prompt doet het ding het de volgende dag probleemloos. In het badplaatsje is het loeidruk met badgasten. Het is dan ook weer heel warm geweest. We eten een sortering gebakken vis en gaan via de havenpub(met Wifi)terug naar de bootjes. De volgende dag op 6 augustus, Peter Campfens' (we kennen elkaar al 50 jaar!) verjaardag, gaan we dan toch door de Straat van Gibraltar. Dat volgt morgen. Nu gauw terug naar de boot voor een pizza.
WE beginnen de vaartocht met weinig wind en veel nevel. Voorzichtig varen we achter elkaar aan de haven uit. Die is goed uitgebaggerd, maar matig betond. De zon is al erg warm, dus de bimini blijft staan. De ochtendnevel van de kust wordt nog een tijdlang bijna ingehaald door de zeemist. Al weer dreigende donkere luchten van zee en alweer halen ze ons niet in. Het is een laatste groet van de Atlantic. Tussen wat banken door varen we nu de Straat van Gibraltar in. Eerst moet Tarifa worden gerond, de zuidelijkste haven van Europa. In de richting van Tarifa zien we boven de nevel wel een kaap uitsteken, maar pas later realiseer ik me dat dit de Afrikaanse kust is. Een groepje dolfijnen heet ons welkom in dit mooie zeilgebied. De radar staat voor het eerst bij, want ik ben toch een beetje bang dat alles in de mist verdwijnt. Dat gebeurt niet. Overigens is het AIS systeem, dat we hebben geïnstalleerd op aanraden van zeilmaat André Sluimer, een nog veel beter systeem om schepen mis te varen en te herkennen. Je kunt bijvoorbeeld de "Angela", een vrachtschip onder weg naar Moerdijk, op het scherm herkennen. Na het ronden van Tarifa wordt het zicht beter, al blijft de Afrikaanse kust in nevelen gehuld. Dat geldt ook voor de containercarriers, die je voorbij ziet schuiven. Al met al een geweldige ervaring om tussen twee continenten door te varen. Dit wordt mijn derde keer. De eerste twee keer als kind onderweg naar en terugkomend uit Australië. De wind trekt weer aan en we rollen de fok helemaal uit. Samen met de na Tarifa meelopende stroom gaan we ruim 8 knopen over de grond. Nog even en we zien de rots van Gibraltar. De wind trekt door en het wordt zelfs fris. We genieten enorm van de aankomst bij Gibraltar. Wat een ervaring! Je voelt bijna dat je meerdere grenzen passeert. Je gaat, varend op de grens van twee continenten, van de Atlantische Oceaan naar de Middellandse Zee en komt vanuit Spanje weer in de invloed van de Engelse wereld. Gibraltar is een relict uit de tijd van "England rules the waves". Dit is een prachtig beschutte baai met 300 meter diep water met een vliegveld (aangelegd met de kalksteen uit de gangenstelsels in de rots)en een zeer goed verdedigbare rots. Die rots is ruim 300 meter hoog en huisvestte destijds ruim 20.000 militairen. De hoogste in rang woonden lekker koel hoog tegen de berghelling. Nu zitten daar andere apen. we varen langs Gibraltar, waar nog een Spliethoff boot ligt voor jachteigenaren, die liever hun boot laten brengen. Ook het jacht "Eclips" van miljardair Abramovich en een net iets groter Engelse cruiseschip. Na een kleine 40 mijl varen zijn we ernstig toe aan een grote pils om het feit te vieren dat we nu echt op de Middellandse Zee zijn. We gaan zo nog even naar Ceuta (Afrika), dus weer even buiten bereik. Kom niet aan blog toe zo.....geduld....

3 opmerkingen:

  1. Ha lieve Marco en Mary, wat ontzettend gaaf dat jullie zo relaxed bij de MZ zijn gekomen. Geweldig om iets van de reis mee te krijgen. Prachtige plaatjes en zeer uitnodigend. wij hebben minder spectaculaire maar een heerlijke vaarvakantie op de Waddenzee en eilanden, wie weet waar we volgend jaar naar toe varen... Grote groet en zoen Annemiek (en Erik en Ties)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hallo Marco en Mary. Wij vinden het geweldig jullie reis op deze manier te volgen.....het voelt alsof we er een beetje bij zijn. Groeten van Peter en Nelleke Beekmans

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ha Marco en Mary, wat leuk om alles van jullie te lezen en hoe jullie genieten. We volgen jullie op de (blauw) voet.. Groeten Ton&Sija

    BeantwoordenVerwijderen