11 oktober 2014 Ons deel van de wereld een betere plek

Dinsdag 7 oktober strekken we de beentjes door te wandelen naar Katomeri, een dorpje dat net over de heuvel aan de andere kant van Meganissi ligt. Onderweg bezoeken we een bouwplaats, waar gelukkig weer volop wordt gewerkt. In één van de in aanbouw zijnde huizen (exexcutive villa’s noemen ze die voor de Engelse kopers) bewonderen we het uitzicht over Vathi. A room with a view allright!(foto volgt)Werkelijk fantastisch, maar ik zou, als ik mocht kiezen, toch liever het uitzicht op de rede van Vlissingen hebben. Katomeri is uitgestorven en we hebben flinke dorst. Gelukkig is er nog een hotel en daar pakken we een glaasje. We ontmoeten er een oudere mevrouw, die erg op Dorothy lijkt en ook zo heet. Ze komt hier al 17 jaar en raakt niet uitgepraat over de plek, Engeland, de kinderen, de wereldproblemen, de economie. Prachtig om te zien dat ook als je 82 bent je nog in alles geïnteresseerd kunt zijn. En blij bent met een praatje op een overigens verlaten terras. Woensdag gaan we om onze conditie weer een beetje op te vijzelen een stukje fietsen over het eiland. Via Katomeri naar het prachtige bergdorpje Spartachori weer langs de baaien terug naar Vathy. Als we moe maar voldaan terug zijn bij de boot gaan we eerst nog even met de fietsen naar een nabijgelegen plekje om af te koelen in het glasheldere water. In de haven is het een komen en gaan van de laatste charterboten. Op de hoek van de haven worden de pannen van een dak vernieuwd. Dat herinnert ons aan het te vernieuwen dak van het huis van Klaas Arie en Hiske in Arnhem. Ze schieten aardig op met opknappen en doen dat heel secuur, zodat het ook in één keer klaar is. De volgende morgen heeft Mary flink last van haar rug, maar dat is gelukkig een dag later redelijk over. We verlaten Vathy en varen de hoek om naar de Ambelaki baai, waar we na enig zoeken een prachtige ankerplek vinden.

Het mooie is dat de boot, die gelijk met ons aankomt hulp krijgt van een Engelsman in een Duitse boot. Wij krijgen hulp van een Duitser in een Engelse Warrior. De Duitse vrouw ziet ons achteruit varen en gaat prompt te water om onze “Baslijn”, een drijvende lijn van 50 meter aan een boom op de kant te binden. Fabelhaft! Zo wordt de wereld toch een betere plek. Nou ja, ons deeltje van de wereld dan. We zwemmen een paar keer lekker rond de boot en voeren de vele visjes met oud brood.

Ook de drie verschillende schooltjes vissen schijnen goed naast elkaar te kunnen leven. Wat een wereldplek!

10 oktober Tobias al weer twee jaar! Vandaag varen we naar Nidri, waar we afgesproken hebben met Vangelis de man van Nanda. Hij gaat de boot in het voorjaar poetsen en in de antifouling zetten. Jaap en ook Leendert hebben goede ervaringen met hem. We leggen de boot aan de kade tegenover Flisvos Restaurant waar we gefrituurde ansjovisjes eten en natuurlijk de Wifi contacten bijwerken. Na Gaios en Lefkas hebben we overigens nog niet een keer havengeld hoeven betalen. Niet voor niets is dit een paradijs voor live-a-boards. En als je het over de duvel hebt….daar lopen Adam en Camilla over de kade! Zweedse live-a boards, die we kennen van Lefkas. Ze waren van plan verder te varen, maar talenwonder en vertaalster Camilla heeft zo veel werk dat ze toch maar in deze buurt zijn blijven hangen. We kletsen lekker bij in de kuip als ook Vangelis langskomt. Even later zitten we gezellig met z’n vijven in een Italiaans restaurantje en nemen en passant de uitdagingen van onze tijd door. Wij babyboomers en gestopt met werken en genietend van een uitgebouwde sabattical. Adam en Camilla 40ers, allebei mooie banen opgezegd en bewust gekozen voor een varend en via internet werkend bestaan. Vangelis, getrouwd met een Hollandse met nog alle opties open, maar eerst allerlei baantjes om geld te verdienen voor mooie reizen. Dit jaar gaan ze naar Bali. Ik kom snel tot zaken met Vangelis. Hij zal ook een oogje in het zeil houden als de boot in Preveza op de kant staat. We sturen wat Appjes naar onze jarige kleinzoon Tobias. Wat gaat de tijd hard! Twee is dat lieve mannetje al weer. Vanwege de visite aan boord vergeten we helemaal naar huis te bellen….Op zaterdag 11 oktober blijven we lekker aan de kade van Nidri liggen en pakken de fietsen om de waterval weer te bezoeken. Die is nog altijd even mooi en bijna paradijselijk.Als we teruglopen ontmoeten we zowaar onze Engels/Griekse dirigente met haar vriend. Ik vertel haar dat het shantiezingen wat mij betreft weer in Nederland zal plaatsvinden. We fietsen langs het water terug naar de boot. Bij een van da hotels ligt een roeiboot met de naam Heineken. Het moet niet gekker worden....