18-20 mei 2017 Op naar Albanië

De Wifi van COSMOTÉ deed het gelukkig weer en nadat we vaststelden dat het heel rustig weer zou zijn ging het anker op en werd koers gezet richting Albanië. Daarover doen nogal wat verhalen de ronde. Zo liggen er nog talloze mijnen uit het communistische tijdperk, zijn de mensen van de kustwacht onhebbelijk, moet je schandalig veel betalen aan agenten voor de havens, is het er dramatisch armoedig, zijn er geen voorzieningen, etc. Anderen zeggen dat het allemaal erg meevalt en dat de mensen er juist erg vriendelijk zijn. Des te meer reden om zelf uit te vinden hoe het nu echt is denk ik dan. Het is maar 8 mijl varen van onze ankerplaats naar Saranda. Lijkt het niets dan zijn we zo weer terug. We varen op ons gemak richting Albanië en zetten de Albanese gastenvlag in het want.We varen op ons gemak richting Albanië en zetten de Albanese gastenvlag in het want. Als we dicht bij de haven zijn krijgen we agent Jochim Zoli (denk halve zooli) aan de marifoon. Hij praat ons binnen. Als we dichterbij zijn staan een man en een vrouw naar ons te zwaaien dat we bij hen moeten afmeren. Maar terwijl de man zwaait spreek ik via de marifoon met Zoli. Er zijn dus meer agenten, die een zakcentje willen verdienen. We varen verder en krijgen een prima plekje in de douanezone recht voor douane en Port Police.

We zijn nog niet afgemeerd of twee agenten, met allebei een lieftallige assistente, menen dat wij hun klant zijn. “Eerst afmeren dan praten” roep ik. “Bovendien ben ik een jacht en geen vrachtschip, dus ik hoef helemaal geen agent”. Ik blijf bij Zoli, maar hoor nog wel van het andere stel dat hij veel te duur is. Ik had al gelezen dat de eerste nacht €50 incl. €15 havengeld is en vroeg:”Wat vragen jullie dan?”. €30 dus. In het kantoor van Zoli vult Ada alle gegevens in en ik vraag wat de kosten zijn. Kan ze niet zeggen, dat weet alleen Zoli. Hij vraagt wat de anderen vroegen en ik zeg prompt €30 all-in. Nou dat was dan ook zijn prijs want ik was inderdaad geen vrachtschip. De truc is natuurlijk dat deze agenten een handeltje maken en onder één hoedje spelen met de douane, die zelf niets meer hoeft te doen en een deel van de €35 per boot zal krijgen.

Even later meert er een groot cruiseschip af en Zoli vraagt of ik mee ga de ankerplek aanwijzen. Dat doe ik. Leuk om zo’n kolos van dichtbij te zien. De buitenboordmotor van Zoli’s boot slaat iedere keer af als hij meer gas geeft. Hij wordt zenuwachtig als we naar de oever verdagen. Ik kijk eens naar z’n benzinetank onder de bank en draai het ontluchtingsventiel open. De motor loopt weer als een zonnetje en ik ben nu echt Zoli’s vriend. Die middag varen er tientallen reddingsboten als bussen heen en weer van en naar het cruiseschip. De passagiers laten zich als haringen in een ton vervoeren om even een indruk op te doen van Albanië. Wat voelen wij ons rijk met ons eigen bootje.

Saranda is veel leuker dan gedacht. Het is een beetje zoals Spanje in de beginjaren van het toerisme. Arm, maar wel 110 hotels en een nette Boulevard en dito VVV kantoortje. Als er een cruiseschip ligt zijn er wel hinderlijk veel Roma’s die hun kinderen laten bedelen of zelf opdringerig hun hand ophouden. De Albanezen zijn verder erg vriendelijk en de prijzen van de drankjes en maaltijden zijn vooroorlogs. We fietsen een rondje langs de boulevard en verder langs de kust.

Zodra je verder landinwaarts, in dit geval landopwaarts de bergen op, gaat, zie je wel dat hier nog veel armoe is. Een op de kaart als Marina aangeduide haven blijkt een oude, compleet verlopen, marinehaven. We besluiten nog een nacht te blijven. De volgende dag strooien we figuurlijk nog wat geld rond op de overdekte groentemarkt, waar de groentevrouwtjes zich verdringen om een paar Eurootjes aan ons te kunnen verdienen. De lokale autowasserij moet nog veel auto's wassen voordat die het niveau van De Walvis in Dordrecht bereikt.

Na het middaguur vertrekken we weer richting Griekenland. Eerst nog netjes uitklaren bij de douane natuurlijk en nu €20 (15+5 fooi) afrekenen bij de nieuwe assistent van Zoli. We kunnen heerlijk zeilen en doen dat tot vlak voor Kerkyra, waar we weer een veilig plekje vinden in de stadshaven.