maandag 4 november 2013

3 november 2013 Ontwaken met Grieks Orthodox gezang

De zondagse stilte in de baai van Sivota wordt doorbroken door het gezang van de voorganger van de lokale Grieks Orthodoxe kerk. Hij roept de gelovigen op naar het gebedshuis te komen en even later schuifelen de zwarte kraaien over de kade richting kerk. Ze hoeven niet veel te doen in de kerk want de voorganger blijft een half uur lang zingen, af en toe ondersteund door een tegenstem. Het klinkt prachtig in de baai tegen de heuvels. De echo’s vermengen zich met het geluid van een altijd wel ergens blaffende hond. Mary ziet de Mychi liggen, de Moody 44 van Jan en Elaine. Ook zij hebben opgegeven en hebben dezelfde baai gekozen om te overnachten.
Als we ze spreken na het ontbijt en een wandelingetje rond de nu door alle toeristen verlaten baai, blijkt dat zij nog een uur of twee langer zijn blijven dobberen en hier om 24.00 uur binnenvoeren. Op dat moment lagen wij al zwaar “onder zeil”. Opstapper Vince moet naar huis, dus de Mychi vertrekt om 10.00 uur. Wij korte tijd later. We genieten van het prachtige uitzicht op de ons omringende Ionische eilanden, de doorkijkjes en grotten in de oevers, die je bijna kunt binnenvaren.
Ik ben minder te spreken over de informatie op de plotter. Het is hier kennelijk overal erg diep, maar om dan geen dieptes meer in de kaart te zetten gaat mij te ver.
" src="http://1.bp.blogspot.com/-29BGY-FHsUY/UnfE3HB8sWI/AAAAAAAABJA/QsEUwCO0md4/s320/blog+klein+04-11-2013+(2).JPG" />
Onderweg naar Levkas varen we achterop de Lone Shark, de Sadler 45 Barracuda, die we in de wedstrijd na enige schermutselingen (hij wilde ons uit de wind houden) passeerden. Ik vraag of ze nog steeds racen. Ja ze racen (met een snelheid van 2,3 mijl per uur) nog steeds!! Ze hebben nog een uur of twee te gaan als de wind niet helemaal wegvalt. We moedigen ze aan om door te gaan en vinden hen diehards. Bij het haventje van Ligia ligt de finishboei en we gaan kijken of er nog wedstrijdboten liggen. Neil McRobert met z’n Dehler (940?) en crew van 3 man ligt er en wenkt dat we langszij moeten komen. Hij is als enige gefinished. We informeren hem over de Lone Shark en drinken een biertje bij hem aan boord. Ze hebben 27 uur gevaren om het eiland te ronden. De snelste ronde ooit was 12 uur. Naast de Dehler en de Sadler zijn alle andere deelnemers afgehaakt. Hij vond het wijs dat we gestopt waren gezien de kleine bemanning. Vervolgens bedankte hij ons, net als eerder ook al de schipper van de Lone Shark, dat we gestopt waren. Alleen zo kon hij als eerste finishen dacht hij. Wij vonden dit een groot compliment.
Deze wedstrijd heeft ons geleerd dat we ook met deze toerbak goed kunnen zeilen. De bootsnelheid kunnen we overigens voor een groot deel toeschrijven aan de loden vinkiel en het doorgelatte grootzeil. En verder zijn we weer een beetje vertrouwd geraakt met de gennaker! De lichte wind was wel heel behulpzaam om alles voorzichtig uit te proberen. Neil nodigt ons uit om bij de prijsuitreiking te zijn die avond. We gaan ook nog naar Vince en Linda, die ons samen met Jan en Elaine uitnodigden voor supper. Dat wordt nog lastig! Maar het gaat allemaal prima. Eerst gaan we met de Ford bus (de rijdende werkplaats van Jan) naar Perigiali voor een perfecte Engelse maaltijd. Linda heeft haar best gedaan om ons te imponeren. Roasted chicken, roasted potatoes, Yorkshire pudding (geen pudding dus, maar een soort pannekoek) en als toetje warme applecrumble en ice! In de jachtclub aan de haven krijgen we meteen wat te drinken van een dankbare schipper van de Lone Shark. Bij de prijsuitreiking blijkt dat alleen hij een prijs wint. De Dehler voer in de gemeten klasse en was buiten de tijd. Voor de ongemeten klasse gold geen tijdlimiet. Daar vaar je dan 27 uur voor! We worden gevraagd om over 14 dagen nog een wedstrijdje te varen. Drie uurtjes maar. Mary twijfelt nog.
Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)