19 maart 2014 Een week vol bergen en dalen (2)

Vandaag verkiezingen. Net even het Journaal van 20.00 uur bekeken. De lokalen zullen wel weer verder groeien terwijl de regeringspartijen, die de crisiskastanjes uit het vuur halen, de klappen zullen krijgen. Het politieke bedrijf binnen gemeenten wordt er niet leuker op vrees ik. Afijn, voorlopig is dat voor ons een ver-van-ons-bed-show. Wij genieten van de vrijheid hier en eigenlijk ook steeds meer van de relatieve vrijheid die de Grieken zelf (nog) hebben. De overheid wordt hier sterk gewantrouwd. Daarover schreef ik al eerder. Dat betekent dat de Grieken veel zelfstandiger zijn, letterlijk hun eigen peultjes doppen en niet zeiken over gaten in de weg, complete valkuilen door ontbrekende putdeksels, een stoep die er of niet is of gewoon vol staat met terrasstoelen en geparkeerde auto’s. Ik denk dat een Griekse ambtenaar zich zou rotschrikken van de vele klaagbrieven, die ons stadsbestuur wekelijks mag ontvangen. Nederlanders zijn redelijk verwende zeurders geworden. De Engelsen en Australiërs hier spreken echt schande over hun thuisland. “In twintig jaar tijd een terreurstaat geworden” stelt een Aussie. Als hij gaat zeilen worden steeds z’n zwemvesten, life lines en reddingsvlot gecontroleerd. Komt hij na een paar dagen terug, dan wordt hij op alcoholgebruik getest! Hij voelt zich “downunder” gekleineerd en hier thuis. Als je niet meegroeit met de veranderingen in je land vallen veranderingen sneller op. Dat hebben wij met onze kleinkinderen. We kunnen nu al voorspellen dat we uitroepen: “Oh, wat ben jij gegroeid!”.

Terug naar hier en vorige week woensdag 12 maart. We sliepen als roosjes in hotel Kactopot. Na het ontbijt bezoeken we het Byzantijns museum, net voor een horde schoolkinderen. Deze streek huisvestte de eerste Christenen. Grappig om namen als Mesopotamië op de kaart te zien. De apostelen schreven in de eerste eeuw na Christus brieven naar deze eerste Christengemeenten. In het Byzantijns museum zijn vele manuscripten en voorwerpen uit die tijd. Sluitstenen met het kruisteken en heel veel Iconen. Die laatste werden hier veel geschilderd omdat ze klein zijn en gemakkelijk weg te stoppen voor de bezetters. Het mooie is dat de traditionele vormen juist hier werden verruild voor veel modernere doeken (oprolbaar?).

Nog een laatste plaatje van het prachtige uitzicht op de witte bergtoppen, de vroege voorjaarsbloemen en mijn nog altijd frisse, maar niet onbeschreven “blaadje” daar tussen. Hoewel: Mary heeft een stevige verkoudheid opgelopen (en is daar nu nog niet vanaf).

We gaan richting de Meteora, een groep door erosie van zachtere grondsoorten in het landschap achtergebleven rotspartijen tot wel 300 meter hoog. Bovenop die rotsen vestigden zich al in de twaalfde eeuw kluizenaars. In de Middelleeuwen kamen er kloosters. Dat werden er wel 24, maar nu zijn er nog maar een stuk of 7 in gebruik. De Meteora is door Unesco op de Werelderfgoedlijst geplaatst. Om er te komen rijden we eerst weer een stuk over die niet zo lang geleden geopende en op Europees geld gefundeerde autosnelweg. Bij elke tunnel staan borden met snelheidsbeperkingen èn waarschuwingsborden voor radarcontroles. We moeten soms terug naar 60km per uur. Dat weerhoudt die enkele vrije Griek (het is stil op deze tolweg) er niet van om ons met 120 voorbij te vliegen. Zij weten kennelijk al lang dat er geen controle is. We passeren Pinosbergketen en nemen de afslag van de E90 naar Kalampaka. De naam E90 doet je denken aan een riante snelweg, maar het is een soort karting circuit, waarbij de strobalen in de scherpe bochten zijn vervangen door……enorme ravijnen zonder vangrail. Daar staan dan ook veel van die minikerkjes op palen, waarmee de verkeersslachtoffers van deze plek worden herdacht. Je vraagt je af waarom het zo stil is hier. Geen Grieken meer over? Constant opletten dus. Op slecht enkele plekken is het meer dan 50 meter rechtuit. Het grappige is dat je er steeds aan wordt herinnerd dat je niet op een rechte weg zit. Regelmatig staat er een waarschuwingsbord voor een bochtig stukje weg! Na een klein uur bochtenwerk komen de Meteora in zicht. Wij springen al uit de auto voor de eerste foto’s. Dat blijven we doen tot we helemaal bovenaan zijn en kunnen teugkijken op de kloosters, die we eerst nauwelijks zagen omdat ze op de top van zo’n rots staan. Ook hier staat de tijd niet stil. Er is één klooster voor vrouwen. In de andere kloosters mogen geen vrouwen komen. Behalve toeristen dan, maar wel respectvol gekleed graag. Voor vrouwen, die een lange broek dragen zoals Mary, liggen omslagjurken klaar om de monniken niet aan het schrikken te brengen. De SGP zal hier blij mee zijn. We beklimmen de eerste rots met klooster, die we tegenkomen. Dat is gewijd aan de heilige Sint Nicolaas. Leek ons wel een geschikte peer. De klim viel nog mee, het uitzicht was betoverend, maar de afdaling lastig omdat je je gewicht steeds moet afstoppen en dat vinden mijn knietjes niet meer zo fijn.

Doorrijdend klimmen we tot het laatste en grootste klooster, waar dan ook de meeste bussen met uitgelaten toeristen staan. Het is bijna 16.00 uur en we willen vanavond in ons eigen bedje liggen, ook al vanwege de hoestbuien van Mary. We pakken beneden in Kalampaka nog een hapje en maken dan van de bochtenweg een karting circuit. Veertig minuten later draaien we de autoSNELweg weer op richting Igoumenitsa. Vandaar in een langzaam donker wordend adembenemend decor over steeds bochtiger en vrijwel verlaten wegen terug naar Preveza en om 20.00 uur stappen we moe maar voldaan uit de Nissan Note in onze boot.

17 maart 2014 Een week vol bergen en dalen (1)

Sinds het laatste bericht van 9 maart is er weer veel gebeurd. Tot mijn spijt (en ook die van een aantal trouwe lezers) neem ik niet elke dag de tijd om verslag te doen of een leuk stukje te schrijven. Het klinkt gek, maar de dagen vliegen voorbij als meteoren aan de avondlucht. Ons leven aan een vaste wal begint steeds meer op een normaal bestaan te lijken. De sociale contacten groeien met het aantal mensen dat tot de categorie kennissen kan worden gerekend. De vrijdagse skippersmeeting kennen jullie al net als de twee koortjes waarin ik zing. En het “knits and bits” kransje van Mary. We zijn ook regelmatig uithuizig om te internetten en Whatsappen in de kroeg Remezzo, waar Ingenieur-zonder-passende-baan Martina ons vrolijk bedient. We bezoeken de Carnavalsoptocht. Dit feest met allemaal mooi uitgedoste vrolijke mensen.

Dan moeten we natuurlijk ook regelmatig een blokje om fietsen om de beentjes soepel te houden. En boodschappen doen. Voor het eerst mosselen gegeten hier. Lekker! Ook bootschappen, want er moet een stukje stof over de nepleren bank in de kajuit, die nu toch sporen van langdurig gebruik krijgt. En er moet naast de Bimini over de kuip, nog een zonnetent komen over een groot deel van de kajuit. Tobben hè! Ja, het is nu al vet warm af en toe, dus zo’n extra afdakje kan geen kwaad. Net als muggengaas voor de raampjes en de kajuitingang. Ik heb de eerste mug al rood tegen de witte wand van ons slaapvertrek geplet. We zien alleen in Lefkas al 7 watersportwinkels, dus kunnen lekker kijken en vergelijken. Iedere zaak heeft weer net iets andere spullen en niemand het complete assortiment. Bestellen kunnen ze allemaal. Zoals in de laatste blog gemeld zijn inderdaad deze week de zeilen weer op de boot gegaan. Dat geeft wel een lekker gevoel, want april zit er aan te komen en dan moet alles echt in orde zijn om weer uit te kunnen varen. We hebben zoals alle live-a-boards hier een winterprijs van ca. €10 per dag. Dat gaat naar €80 per 1 april! Geen grap. De baaien en gratis kades zijn dan wel erg aanlokkelijk. Op de weerpagina’s van internet zag ik dat het van woensdag tot en met vrijdag mooi weer zou zijn. Dat is dè kans om een stukje van noord Griekenland te zien. Dus gauw een autootje besteld. Nu eens bij Avis. “We try harder” is al zo’n 40 jaar hun motto. We kregen de Nissan Note 1,4 ltr. al op dinsdagavond mee om woensdag vroeg te kunnen vertrekken. Niet! We reden natuurlijk spoorslags naar de Lidl om het autootje vol te gooien met zware boodschappen, zoals 7x6 1,5 ltr flessen water en een paar dozen wijn. Ons steekwagentje maakte die avond een keer of vier het geluid van een zich naar de Gate haastende luchtreiziger met rolkoffer. Zeg niet dat we alleen alcoholische versnaperingen nuttigen!

Woensdag rijden we langs de zich in allerlei bochten kronkelende kustweg naar het noorden. De weersvoorspellingen klopten. Prachtweer, maar al snel moesten de koplampen aan…in de tunnel (!) naar Preveza. Ik dacht nog laten we niet te vroeg weggaan, wie weet is er file. Nou, geen probleem hoor! De hele dag blijft het super stil op de weg. We nemen een kleine omweg naar Parga, om dit mooie plaatsje (ook door Erik en Hennie met hun camper bezocht) ook eens van de landkant goed te kunnen bekijken en een koffie te scoren. De terrasstoelen lonken ons tegemoet. Plek zat. De mensen die er zaten bleken ook nog de bazin en haar personeel.

Door naar Ioannina, de vroegere hoofdstad van Griekenland en nu zetel van de provincie Epirus. Onderweg raakten we onder de indruk van de vergezichten op de besneeuwde toppen van het Pindosgebergte. Een schitterend gezicht voor deze poldermensen, die de bergen weinig zien en s’winters nooit veel verder kwamen dan Zuid Duitsland om te langlaufen. Wel lekker met een gehuurde camper, zodat je net als met een boot alles bij de hand hebt. Als we door een laagvlakte tussen twee bergkammen rijden is het net of die bergrug als een tsunami van grond op je af komt. Na ontelbare bochten komen we op de Egnatia snelweg, een indrukwekkend spiksplinternieuw en nauwelijks bereden bouwwerk dat ons afwisselend langs steile bergwanden, door kilometers lange tunnels en superhoge dalbruggen (Talbrücke klinkt toch beter) voert. Maar vandaag doen we een kort stukje en slaan al gauw af naar Ioannina (spreek uit Jannina), ooit Normandisch bezit, een tijdje deel van het Servische Rijk en van 1431 tot 1913 Turks. Dat blijkt niet alleen een stad te zijn, waar kennelijk ook andere mensen zich per auto verplaatsen, maar ook nog een lekker levendige stad. Wij rijden op goed geluk zo naar de oude vesting, waar we de auto parkeren en een terrasje pikken. Er zitten opvallend veel jonge mensen in deze universiteitsstad. Later horen we dat de studenten de vesting als ontmoetingsplek zien. Twee jongens aan het tafeltje naast ons spelen onafgebroken back gammon. We lopen verder en bezoeken de vesting, die ooit ook het hoofdkwartier was van Ali Pasja (Pascha is ook de titel voor gouverneur). Ali was ruim 30 jaar de Turkse gouverneur, een brute wreedaard, die desondanks Ioannina veel voorspoed bezorgde en zelfs privileges gunde. Zo mochten de inwoners van dit gebied onder voorwaarden hun eigen religie behouden. Een moslim, die zijn tijd ver vooruit was dus. We genieten van het uitzicht over het meer met de bergkammen op de achtergrond. Als we de burcht uitgaan op zoek naar een hotel, lopen we zo tegen hotel Kastrop (kasteel, in het Byzantijns Kactopot!) aan, wat achteraf een prima keuze blijkt. We halen de auto op en komen met enige moeite door de supersmalle straatjes weer bij het hotel uit. Na inchecken gaan we nog ergens een hapje eten in deze gezellige stad. Morgen verder over de Meteora …

9 maart 2014 Opwarmen voor zeilseizoen

Tussen de buien door kunnen we deze week behoorlijk wat dingen doen om de boot weer vaarklaar te maken voor het volgend seizoen. Mary heeft paraffine gekocht om de blokken (kunststof schijven waarover de lijnen naar de zeilen lopen) en de lieren kunnen insmeren. De paraffine wordt door het “plastic” opgenomen en de blokken en andere kunststof spullen zien er weer als nieuw uit. Mary heeft een klein flesje gevuld en aan Cherie gegeven, een Australische van even verderop de steiger. Zij klaagde dat alles zo dof werd op hun boot. Vandaag bedankte ze ons uitbundig voor de tip en het flesje spul en liet trots het resultaat zien. Zelfs haar Oostenrijkse schipper begint te ontdooien. We spreken op de vrijdagse Skippers avond Gerhard en Cherie over hun voornemen om naar de Oostzee te gaan. Ze willen komende winter in Nederland overwinteren en hebben ons advies gevraagd. We hebben uiteraard ons eigen Dordrecht, maar ook Middelburg, Haarlem, Willemstad en het Mercatordok in Rotterdam genoemd. Vanuit de grotere plaatsen direct bereik van alles wat Nederland en ook België te bieden hebben. Het zal wennen zijn voor ze als blijkt dat er zo weinig mensen aan boord leven in Nederland. Die avond spreken we ook Terry, een Britse computernerd. Hij geeft op woensdagmiddagen computer”les”. Ik ga kijken.

Op de boot gaan we verder met klussen. Ik herplaats de waaier van de waterpomp, waarmee de motor koelwater oppompt. Dat plaatsen lukt goed. De motor start gelukkig ook onmiddellijk, maar er komt geen koelwater. Nog een keer proberen. Geen resultaat. Dan de waaier er maar weer uit. Die ziet er onbeschadigd uit. Na lang denken kom ik er achter: ik heb de leidingen gevuld met water om te voorkomen dat de pomp lucht aanzuigt, maar vergat dat als je de waterinlaat open laat staan het water zo wegzakt naar het buitenwaterniveau. Mary gevraagd de afsluiter van de waterinlaat pas 20 seconden na het starten van de motor open te zetten en jawel hoor! Direct koelwater uit de uitlaat en een prima lopende motor. Heerlijk! Bij elke boot is het weer net even anders. Je moet ook alles maar weten als pennenlikker. Afgelopen week zijn Jeremy en Debbie koffie komen drinken. Engelsen die koffie drinken! Heel aardige mensen, zijn al vanaf hun 49e retired. Hij is uitgekocht uit de zaak die hij mede heeft opgestart. Ze hebben hier een huis in Vasiliki, maar bivakkeren in de winter graag op hun 28voet “kleine” boot omdat hier in Lefkas nog wat valt te beleven. In Vasiliki is het buiten het seizoen dodelijk saai. Ze geven ons veel tips over het vaargebied waar ze nu al 7 jaar rondvaren en eigenlijk altijd ankeren. Soms denk ik wel eens dat veel live-a-boards niet alleen graag ankeren, maar dat ook moeten vanwege de kosten van de havens. In de winter is het dan reünie in Lefkas Marina. Vandaag was het weer eens lekker weer en ook warm. Echt korte broekenweer. Mary doet een wasje en ik zet de giek in de was en herplaats de lijnen van de rolreefinstallatie en het grootzeil. Deze week gaan de zeilen er weer op.

In onze hoofden zijn we vaak bij de kinderen in Nederland, waar Marleen het moeilijk heeft, maar zich er ogenschijnlijk dapper doorheen slaat. Nick en Marleen gaan echt uit elkaar. Het doet ons verdriet, maar we staan achter het besluit van Marleen. Ze heeft in april een huurhuis in Naarden, vlak bij de scholen van Zara en Amber en ook vlak bij veel kennissen. Nick heeft aangeboden de huur te betalen. We wensen beiden sterkte en wijsheid in deze moeilijke tijd. Een leuker bericht komt uit Amsterdam. Matthijs en Famke hebben geboekt en komen van 12 tot 26 augustus naar Griekenland! Heerlijk om onze “bootsman” weer aan boord te hebben. Matthijs heeft alle grote reizen naar London, Oslo, Lands End, Kanaaleilanden, Brest en Belle Ile meegemaakt en is dus een gewaardeerde opstapper. Famke is een keer meegezeild naar Wight en daarbij volledig zeewaardig gebleken. We verheugen ons er op om te kunnen delen in al het moois wat we hier meemaken. Hiske heeft haar huis in Amsterdam te koop gezet (funda/heemskerkstraat41 II, A’dam). De stap naar Arnhem komt dichterbij. Vandaag (zoals bijna elke dag overigens) weer veel berichtjes van de (klein)kinderen. Iedereen geniet van het mooie voorjaarsweer. We zien fotootjes van Tobias in het zand en Zara en Amber springend op de trampoline.

8 maart 2014 Regenlief en -leed

Het is ondanks de mooie dagen in februari nog altijd regenseizoen. s’ Nachts wordt ik wakker als de regen op het dek klettert. Ik droom dat er een deur hard dichtslaat, maar het is een nabije onweersklap. Het geluid van de wind zwelt aan als een trein die uit de heuvels naar beneden dendert. De wind geselt het want en wiegt de boot. De regen is een symfonie met een oneindige variatie aan geluiden. Monotoon getik op het dek van gestaag vallende regen, onregelmatig onderbroken door uit het want vallende, als steentjes op het dek ketsende dikke waterdruppels, wordt afgewisseld met roffelende pijpenstelenregens, die in Decibellen worden overtroffen door het oorverdovende gekletter van vrachtwagenladingen regenwater op het dek, waarbij het geluid van de regen nauwelijks onder doet voor dat van het door zwaartekracht en wind geteisterde wegstromende water. Ik geniet van het geluid van de regen op de buiskap en kuiptent en omdat onze boot ook aan dek nergens een lek vertoont. Het tentgeluid brengt m’n gedachten op het kamperen met m’n ouders op Terschelling, nog voor de tijd van de kampeerterreinen. Ik lag op een legerluchtbed in een legerslaapzak van een soort paardenhaar en genoot toen al van het geluid van de regen op het tentdoek, wetend dat m’n vader een greppeltje rond de tent had gemaakt om overtollig regenwater af te voeren. Binnen bleef het droog, desondanks ging hij ’s nachts de regen in om de scheerlijnen te controleren. Het hoorde bij de ontberingen van het primitieve kamperen. Ik denk ook aan de keer dat ik voor het eerst naar buiten mocht na zes maanden bedlegerigheid met één been in het gips en het ander aan een gewicht van twaalf kilo. Ik zat ik een rolstoel en snoof zoveel frisse buitenlucht op dat het leek alsof ik aan de snuif was. Het begon te regenen. Ik wilde niet naar binnen en liefst zo lang mogelijk blijven genieten van de regen. Regen is, met al z’n nattigheid, een instrument om ons meer te laten genieten van de andere klimaatfenomenen zoals de zon of de droogte. Jammer dat weinig mensen kunnen genieten van regen.

En dan te weten dat heel veel, zelfs steeds meer, delen van de wereld nauwelijks regen kennen. Regen heeft natuurlijk ook een andere kant. Zware regenval kan kalme beekjes veranderen in woest kolkende en alles verzwelgende rivieren. Straten komen blank te staan, pannetjes onder lekke daken lopen vol. Een fietser wordt zeiknat van een door een plas rijdende passerende vrachtwagen. Stromende regen, striemende regen, plensregen, dreigende regen. We hebben veel negatieve toevoegingen bij het woord regen. Ik heb gelukkig ook andere. Al mijmerend val ik weer in slaap.

1 maart 2014 Een mix van werk, vrije tijd en inzichten

Het weer in de tweede helft van februari is sterk afwisselend. Dagen met herfstweer en dreigende luchten worden afgewisseld met heerlijk zonnige en warme dagen. Afhankelijk van het soort weer doen we dingen buiten of meer binnen. Tot de buiten activiteiten horen de fietstochtjes door de prachtige natuur, die al volop de lente aankondigt. Een mooie trip langs olijvenboomgaarden onderaan de voet van de heuvel brengt ons naar het strand aan de westzijde van het eiland. Mary durft even pootje te baden in het heldere water. Aan de rand van het strand staan 5 oude windmolens. Ondanks restauraties dreigen ze weer te vervallen. In Nederland wordt pas geld in een restauratie gestoken als er zekerheid is over het gebruik van het monument.

Een andere fietstocht brengt ons naar de overkant van de baai. De bermen staan volop in bloei en de bijenkasten in de boomgaard verraden de aanwezigheid van nijvere beestjes, die al weer honing maken. Uiteraard nog even gekeken bij de twee Venetiaanse forten, die de ingang van de baai beveiligden. In de Byzantijnse periode (395-1453 na Chr.) werd Lefkas (vanaf nu vervang ik de v uit de pilots door de f van de plaatsnaamborden) gedurende langere periodes “beïnvloed” (lees bezet) door Venetianen. Die bouwden niet alleen veel forten, maar lieten in Lefkas niet alleen het grondpatroon met z’n smalle straatjes maar ook veel privékerkjes achter.

Mary en ik kennen hier al aardig de weg, dus pakken we al wandelend in het plaatsje een glaasje in de viswinkel/annex bar, waar je bij elk glas een complete maaltijd aan tapashapjes krijgt. Lekker lunchen!

Op de mindere dagen slaan we aan het klussen. Ik plaats eindelijk (na lang wikken en wegen weet ik hoe ik het zal aanpakken) de scharnieren in het deksel van de koelkast. Het Corian aanrechtblad is losgekomen van de onderliggende koelkast. Met veel kunst en vliegwerk en twee lijmklemmen weet ik de boel weer te hechten. Wie de foto goed bekijkt ziet dat ik ook nog 8 sixpacks Heineken moest kopen om de lijm te kunnen klemmen. Ook dat nog! Maar Mary is blij, geen onhandig losse koelkastdeksel meer. Bij een slingerende zee heb ik een keer de stuurboord kuipbakdeksel gekraakt. Die is nu weer sterk door een aantal lagen glasvezel en polyester. Je kunt hier alles kopen, maar wel in grotere hoeveelheden. Daarom ook de steun achterop maar met glasvezel versterkt en eindelijk waterdicht afgesloten. De gever van de watertank repareren was simpeler. Nadat ik constateerde dat hiervoor een 8 polige zwakstroomkabel wordt gebruikt, vond ik snel het probleem in de meterkast. Het stekkertje was daar losgekomen. Ook weer ok. Als je nagaat dat we nu vrijwel onafgebroken alles aan boord gebruiken blijft de boot aardig in orde zo. Omdat het zo’n routine is geworden vergeet ik bijna te vermelden dat ik heel veel uren steek in het alsnog binnenhalen van sponsoren en fondsengeld voor Dordt in Stoom. Een beetje te veel uren volgens Mary, maar ik houd niet van opgeven.

Mary vermaakt zich steeds meer met het haakwerk. Ze maakt een veelkleurig dekentje voor Zara en Amber. Beetje afremmen kan hierbij geen kwaad, want haar nek is niet altijd blij met haakwerkjes. Mary heeft voor €2 een ultragroot T-shirt meegebracht uit het dorp. Dat wordt bevorderd tot UV filter voor onze dikke stootwil. Je ziet hier veel van dat soort toepassingen. De zon vreet alles op. Ik denk dat er nog een oud petje op moet om het geheel af te maken. Mary gaat nu ook twee keer per week naar een fitnessclubje met een aantal meiden uit de haven. Soms lijkt ze redelijk gesloopt, maar ik denk dat het op den duur beter is je lijf goed in conditie te houden. Dat doe ik zelf door af en toe met een paar lui mee te fietsen. Zij op “grote” fietsen, ik op m’n vouwfietsje. Ik kan het goed volgen, maar ga minder vaak dan ik zou willen omdat m’n benen meer hersteltijd vergen. Dan ga ik alleen een rondje om de lagune en maak weer een paar foto’s van de windmolens in de zon tegen de beschaduwde bergwand.

Tijdens de viering van het begin van de Carnaval wordt op straat op diverse plekken op vlees getrakteerd (waarschijnlijk omdat je vanaf de volgende dag een poosje geen vlees mag eten). We gaan met Jan en Elaine het stadje in en belanden in een Griekse tent, waar we na enkele glaasjes en bijpassende tapasgerechten aan het dansen gaan. Jan en een lokale Griekse maken er een show van. Op straat krijgen we nog wat vleessticks aangereikt en dat belonen we met het uit volle borst zingen van Molly Malone een Ierse shanty. Maandag 3 maart is Cleanday (reinigingsdag). De laatste dag waarop vis moet worden gegeten? We zijn uitgenodigd bij Neil en Mirca, een Engels-Grieks stel. Hij is mede organisator van de Round Levkas Race en woont hier in Lefkas. Deze week hebben zij en Jan en Elaine bij ons een Chinese Rijstafel verorberd. Mary heeft bij de Liddl (Aziatische week!) van alles ingeslagen en is een dag van tevoren alles gaan bereiden. De volgende dag kan ze alles rustig afmaken (twee pitjes op het gas en vier alu-bakjes opwarmen in de oven) en de tafel pico bello dekken.

Heerlijk gegeten! Iedereen was enthousiast over de kwaliteit van de maaltijd, maar het was ook heel gezellig. Mirca vertelt hoe ze op een dag ontdekte dat Neil op het internet contact onderhield met andere vrouwen. Ze deed zich, via haar eigen laptop, voor als iemand die interesse had in Neil. Ze zou mee gaan zeilen. Op de vraag wat z’n vrouw daarvan vond antwoordde Neil dat zij dat niet hoefde te weten. Uiteindelijk heeft ze vertelt dat zij zelf die vrouw was…! Ze zijn nog altijd bij elkaar, maar Neil moet het vaak horen. Mirca vraagt onomwonden wat de andere vrouwen zouden doen en er ontstaat een levendige discussie. De moraal is veel lachen samen, heel veel humor en niet alles zo serieus nemen, maar wel openhartig zijn als je iets dwars zit en NIET denken voor de ander. Elaine (tweede vrouw van Jan) huldigt de stelling dat niemand perfect kan zijn. Jan is, geboren in Newcastle (dat zegt kennelijk genoeg), heel af en toe stomdronken en vervelend. Maar ze houdt heel veel van de overige 98% van Jan. Toevallig heb ik niet zo lang geleden (via Jaap en Suzan) kennis gemaakt met de 4 inzichten van de Tolteken (uit de buurt van de Azteken ja). Dat zijn: 1. Wees onberispelijk in je woorden (dus niet schelden, kwaadspreken of roddelen); 2. Trek je nooit iets persoonlijk aan (scheelt een hoop emotionele energie); 3. Ga nooit uit van veronderstellingen (hieruit ontstaan de meeste misverstanden); 4. Doe altijd je best (niet minder en niet meer, dan hoef je jezelf niets te verwijten). Dit zijn universele wijsheden, maar wel aardig om het zo op een rijtje te zien.

Van het thuisfront wisselende berichten. Klaas en Hiske zijn op huizenjacht in Arnhem en omgeving. Spannende tijden! Matthijs heeft binnen een jaar z’n tweede studievriend verloren. Hij is er kapot van. Moeilijk om te verteren en natuurlijk krijgt hij er weer een beetje eelt van op z’n ziel, maar op zo’n moment wil je eigenlijk even bij hem zijn. Marleen en Nick hebben een punt bereikt waarop ze ingrijpende keuzes maken en mogelijk uit elkaar gaan. Lastig om dat op deze afstand te moeten ervaren, maar we hebben regelmatig contact en wensen beiden veel sterkte in deze ongetwijfeld moeilijke periode. Om af te sluiten nog wat opbeurende berichtjes. M’n broer Goos in Australië is vandaag 73 geworden. Ik heb gebeld en was weer verbaasd dat je zo vanaf je bootje een perfecte verbinding hebt. Zus Elsa komt in april een dag of 10 meevaren hier in de Ionische Zee. Vorig jaar kreeg ze een pacemaker. Ik mailde haar dat ze het enige andere gezinslid is in Europa, ze een verzetje kan gebruiken en ze dus vooral onze aanwezigheid hier moet benutten. Mooi toch? Nog een laatste bericht. Op Kefalonia, recent getroffen door een aardbeving, rommelt het nog steeds. Zelfs wij voelen hier af en toe de boot deinen terwijl er geen wind is of een passerende boot. Laten we hopen dat de bodem zich snel aanpast aan de nieuwe ligging van de aardplaten.