19 maart 2014 Een week vol bergen en dalen (2)

Vandaag verkiezingen. Net even het Journaal van 20.00 uur bekeken. De lokalen zullen wel weer verder groeien terwijl de regeringspartijen, die de crisiskastanjes uit het vuur halen, de klappen zullen krijgen. Het politieke bedrijf binnen gemeenten wordt er niet leuker op vrees ik. Afijn, voorlopig is dat voor ons een ver-van-ons-bed-show. Wij genieten van de vrijheid hier en eigenlijk ook steeds meer van de relatieve vrijheid die de Grieken zelf (nog) hebben. De overheid wordt hier sterk gewantrouwd. Daarover schreef ik al eerder. Dat betekent dat de Grieken veel zelfstandiger zijn, letterlijk hun eigen peultjes doppen en niet zeiken over gaten in de weg, complete valkuilen door ontbrekende putdeksels, een stoep die er of niet is of gewoon vol staat met terrasstoelen en geparkeerde auto’s. Ik denk dat een Griekse ambtenaar zich zou rotschrikken van de vele klaagbrieven, die ons stadsbestuur wekelijks mag ontvangen. Nederlanders zijn redelijk verwende zeurders geworden. De Engelsen en Australiërs hier spreken echt schande over hun thuisland. “In twintig jaar tijd een terreurstaat geworden” stelt een Aussie. Als hij gaat zeilen worden steeds z’n zwemvesten, life lines en reddingsvlot gecontroleerd. Komt hij na een paar dagen terug, dan wordt hij op alcoholgebruik getest! Hij voelt zich “downunder” gekleineerd en hier thuis. Als je niet meegroeit met de veranderingen in je land vallen veranderingen sneller op. Dat hebben wij met onze kleinkinderen. We kunnen nu al voorspellen dat we uitroepen: “Oh, wat ben jij gegroeid!”.

Terug naar hier en vorige week woensdag 12 maart. We sliepen als roosjes in hotel Kactopot. Na het ontbijt bezoeken we het Byzantijns museum, net voor een horde schoolkinderen. Deze streek huisvestte de eerste Christenen. Grappig om namen als Mesopotamië op de kaart te zien. De apostelen schreven in de eerste eeuw na Christus brieven naar deze eerste Christengemeenten. In het Byzantijns museum zijn vele manuscripten en voorwerpen uit die tijd. Sluitstenen met het kruisteken en heel veel Iconen. Die laatste werden hier veel geschilderd omdat ze klein zijn en gemakkelijk weg te stoppen voor de bezetters. Het mooie is dat de traditionele vormen juist hier werden verruild voor veel modernere doeken (oprolbaar?).

Nog een laatste plaatje van het prachtige uitzicht op de witte bergtoppen, de vroege voorjaarsbloemen en mijn nog altijd frisse, maar niet onbeschreven “blaadje” daar tussen. Hoewel: Mary heeft een stevige verkoudheid opgelopen (en is daar nu nog niet vanaf).

We gaan richting de Meteora, een groep door erosie van zachtere grondsoorten in het landschap achtergebleven rotspartijen tot wel 300 meter hoog. Bovenop die rotsen vestigden zich al in de twaalfde eeuw kluizenaars. In de Middelleeuwen kamen er kloosters. Dat werden er wel 24, maar nu zijn er nog maar een stuk of 7 in gebruik. De Meteora is door Unesco op de Werelderfgoedlijst geplaatst. Om er te komen rijden we eerst weer een stuk over die niet zo lang geleden geopende en op Europees geld gefundeerde autosnelweg. Bij elke tunnel staan borden met snelheidsbeperkingen èn waarschuwingsborden voor radarcontroles. We moeten soms terug naar 60km per uur. Dat weerhoudt die enkele vrije Griek (het is stil op deze tolweg) er niet van om ons met 120 voorbij te vliegen. Zij weten kennelijk al lang dat er geen controle is. We passeren Pinosbergketen en nemen de afslag van de E90 naar Kalampaka. De naam E90 doet je denken aan een riante snelweg, maar het is een soort karting circuit, waarbij de strobalen in de scherpe bochten zijn vervangen door……enorme ravijnen zonder vangrail. Daar staan dan ook veel van die minikerkjes op palen, waarmee de verkeersslachtoffers van deze plek worden herdacht. Je vraagt je af waarom het zo stil is hier. Geen Grieken meer over? Constant opletten dus. Op slecht enkele plekken is het meer dan 50 meter rechtuit. Het grappige is dat je er steeds aan wordt herinnerd dat je niet op een rechte weg zit. Regelmatig staat er een waarschuwingsbord voor een bochtig stukje weg! Na een klein uur bochtenwerk komen de Meteora in zicht. Wij springen al uit de auto voor de eerste foto’s. Dat blijven we doen tot we helemaal bovenaan zijn en kunnen teugkijken op de kloosters, die we eerst nauwelijks zagen omdat ze op de top van zo’n rots staan. Ook hier staat de tijd niet stil. Er is één klooster voor vrouwen. In de andere kloosters mogen geen vrouwen komen. Behalve toeristen dan, maar wel respectvol gekleed graag. Voor vrouwen, die een lange broek dragen zoals Mary, liggen omslagjurken klaar om de monniken niet aan het schrikken te brengen. De SGP zal hier blij mee zijn. We beklimmen de eerste rots met klooster, die we tegenkomen. Dat is gewijd aan de heilige Sint Nicolaas. Leek ons wel een geschikte peer. De klim viel nog mee, het uitzicht was betoverend, maar de afdaling lastig omdat je je gewicht steeds moet afstoppen en dat vinden mijn knietjes niet meer zo fijn.

Doorrijdend klimmen we tot het laatste en grootste klooster, waar dan ook de meeste bussen met uitgelaten toeristen staan. Het is bijna 16.00 uur en we willen vanavond in ons eigen bedje liggen, ook al vanwege de hoestbuien van Mary. We pakken beneden in Kalampaka nog een hapje en maken dan van de bochtenweg een karting circuit. Veertig minuten later draaien we de autoSNELweg weer op richting Igoumenitsa. Vandaar in een langzaam donker wordend adembenemend decor over steeds bochtiger en vrijwel verlaten wegen terug naar Preveza en om 20.00 uur stappen we moe maar voldaan uit de Nissan Note in onze boot.