17 maart 2014 Een week vol bergen en dalen (1)

Sinds het laatste bericht van 9 maart is er weer veel gebeurd. Tot mijn spijt (en ook die van een aantal trouwe lezers) neem ik niet elke dag de tijd om verslag te doen of een leuk stukje te schrijven. Het klinkt gek, maar de dagen vliegen voorbij als meteoren aan de avondlucht. Ons leven aan een vaste wal begint steeds meer op een normaal bestaan te lijken. De sociale contacten groeien met het aantal mensen dat tot de categorie kennissen kan worden gerekend. De vrijdagse skippersmeeting kennen jullie al net als de twee koortjes waarin ik zing. En het “knits and bits” kransje van Mary. We zijn ook regelmatig uithuizig om te internetten en Whatsappen in de kroeg Remezzo, waar Ingenieur-zonder-passende-baan Martina ons vrolijk bedient. We bezoeken de Carnavalsoptocht. Dit feest met allemaal mooi uitgedoste vrolijke mensen.

Dan moeten we natuurlijk ook regelmatig een blokje om fietsen om de beentjes soepel te houden. En boodschappen doen. Voor het eerst mosselen gegeten hier. Lekker! Ook bootschappen, want er moet een stukje stof over de nepleren bank in de kajuit, die nu toch sporen van langdurig gebruik krijgt. En er moet naast de Bimini over de kuip, nog een zonnetent komen over een groot deel van de kajuit. Tobben hè! Ja, het is nu al vet warm af en toe, dus zo’n extra afdakje kan geen kwaad. Net als muggengaas voor de raampjes en de kajuitingang. Ik heb de eerste mug al rood tegen de witte wand van ons slaapvertrek geplet. We zien alleen in Lefkas al 7 watersportwinkels, dus kunnen lekker kijken en vergelijken. Iedere zaak heeft weer net iets andere spullen en niemand het complete assortiment. Bestellen kunnen ze allemaal. Zoals in de laatste blog gemeld zijn inderdaad deze week de zeilen weer op de boot gegaan. Dat geeft wel een lekker gevoel, want april zit er aan te komen en dan moet alles echt in orde zijn om weer uit te kunnen varen. We hebben zoals alle live-a-boards hier een winterprijs van ca. €10 per dag. Dat gaat naar €80 per 1 april! Geen grap. De baaien en gratis kades zijn dan wel erg aanlokkelijk. Op de weerpagina’s van internet zag ik dat het van woensdag tot en met vrijdag mooi weer zou zijn. Dat is dè kans om een stukje van noord Griekenland te zien. Dus gauw een autootje besteld. Nu eens bij Avis. “We try harder” is al zo’n 40 jaar hun motto. We kregen de Nissan Note 1,4 ltr. al op dinsdagavond mee om woensdag vroeg te kunnen vertrekken. Niet! We reden natuurlijk spoorslags naar de Lidl om het autootje vol te gooien met zware boodschappen, zoals 7x6 1,5 ltr flessen water en een paar dozen wijn. Ons steekwagentje maakte die avond een keer of vier het geluid van een zich naar de Gate haastende luchtreiziger met rolkoffer. Zeg niet dat we alleen alcoholische versnaperingen nuttigen!

Woensdag rijden we langs de zich in allerlei bochten kronkelende kustweg naar het noorden. De weersvoorspellingen klopten. Prachtweer, maar al snel moesten de koplampen aan…in de tunnel (!) naar Preveza. Ik dacht nog laten we niet te vroeg weggaan, wie weet is er file. Nou, geen probleem hoor! De hele dag blijft het super stil op de weg. We nemen een kleine omweg naar Parga, om dit mooie plaatsje (ook door Erik en Hennie met hun camper bezocht) ook eens van de landkant goed te kunnen bekijken en een koffie te scoren. De terrasstoelen lonken ons tegemoet. Plek zat. De mensen die er zaten bleken ook nog de bazin en haar personeel.

Door naar Ioannina, de vroegere hoofdstad van Griekenland en nu zetel van de provincie Epirus. Onderweg raakten we onder de indruk van de vergezichten op de besneeuwde toppen van het Pindosgebergte. Een schitterend gezicht voor deze poldermensen, die de bergen weinig zien en s’winters nooit veel verder kwamen dan Zuid Duitsland om te langlaufen. Wel lekker met een gehuurde camper, zodat je net als met een boot alles bij de hand hebt. Als we door een laagvlakte tussen twee bergkammen rijden is het net of die bergrug als een tsunami van grond op je af komt. Na ontelbare bochten komen we op de Egnatia snelweg, een indrukwekkend spiksplinternieuw en nauwelijks bereden bouwwerk dat ons afwisselend langs steile bergwanden, door kilometers lange tunnels en superhoge dalbruggen (Talbrücke klinkt toch beter) voert. Maar vandaag doen we een kort stukje en slaan al gauw af naar Ioannina (spreek uit Jannina), ooit Normandisch bezit, een tijdje deel van het Servische Rijk en van 1431 tot 1913 Turks. Dat blijkt niet alleen een stad te zijn, waar kennelijk ook andere mensen zich per auto verplaatsen, maar ook nog een lekker levendige stad. Wij rijden op goed geluk zo naar de oude vesting, waar we de auto parkeren en een terrasje pikken. Er zitten opvallend veel jonge mensen in deze universiteitsstad. Later horen we dat de studenten de vesting als ontmoetingsplek zien. Twee jongens aan het tafeltje naast ons spelen onafgebroken back gammon. We lopen verder en bezoeken de vesting, die ooit ook het hoofdkwartier was van Ali Pasja (Pascha is ook de titel voor gouverneur). Ali was ruim 30 jaar de Turkse gouverneur, een brute wreedaard, die desondanks Ioannina veel voorspoed bezorgde en zelfs privileges gunde. Zo mochten de inwoners van dit gebied onder voorwaarden hun eigen religie behouden. Een moslim, die zijn tijd ver vooruit was dus. We genieten van het uitzicht over het meer met de bergkammen op de achtergrond. Als we de burcht uitgaan op zoek naar een hotel, lopen we zo tegen hotel Kastrop (kasteel, in het Byzantijns Kactopot!) aan, wat achteraf een prima keuze blijkt. We halen de auto op en komen met enige moeite door de supersmalle straatjes weer bij het hotel uit. Na inchecken gaan we nog ergens een hapje eten in deze gezellige stad. Morgen verder over de Meteora …