20 september 2013 Naar en rond de Balearen

14 september 2013 Oversteek naar Ibiza Het is compleet windstil als we om 08.00 uur de mooie haven van Calpe verlaten om naar Ibiza te varen. Buiten staat al evenmin wind, maar des te meer deining, die het gevolg is van de wind van gisteren en van het zeegebied ten zuiden van ons. Daar staat een stevig windje. Wij varen vijf uur op een steeds vlakker wordende zee en zien het vaste land van Spanje steeds verder achter ons verdwijnen. Om half twee begint het te waaien en kan de motor uit en genieten we van een mooi zuidenwindje. De Bimini blijft al die tijd op staan, want de zon prikt hevig. Ibiza komt al snel in zicht. Dat wil niet zeggen dat we er al snel zijn. Wij Hollanders zijn gewend om meteen ergens te zijn als we het zien. Hier is dat wel even anders. Een hoge berg aan de horizon, zoals de Sierra’s van Zuid Spanje of de toppen van Mallorca, zie je al van een mijl of 40 bij helder weer. Dan moet je nog wel een uurtje of 6 varen. Wij varen langs de rots Ilia Vedra en laten het anker om 19.15 uur vallen in Cala d’Hort. Klinkt als…., maar dan met glashelder zwemwater en een heerlijk zonnetje. Aangezien de deining hier ons nog wat te veel is zoeken we een rustiger plek en vinden die achter Punta des Ilsoar. Het is een piepklein baaitje, waar alleen nog een Bavaria 38 ligt. We genieten van een prachtige rood ondergaande zon vanuit de kuip. Om 21.30 uur is het pikdonker. Voor de nacht stellen voor de zekerheid de achterwacht op de Iphoneharde in, want de wind zal draaien en de rotsen zijn op 40 meter afstand. 15 september 2013 Genieten van schitterende baaitjes op Ibiza Gedurende de nacht is de wind inderdaad gedraaid en komt recht uit zee. Ik wordt altijd een paar keer wakker ’s nachts en ga dan even aan dek om te controleren of alles nog goed ligt. Ondanks het draaien van de wind blijft het anker goed houden. We vertrekken omdat nu ook hier de deining niet prettig meer is. Na de volgende kaap ligt de grote baai van San Antonio. Hier vinden we een schitterend baaitje met wit strand. Het is Playa Cala Basa. Het enige bezwaar is de disco muziek die vanaf de strandtenten de baai in dendert. We blijven er de hele dag luieren, zwemmen en lezen. Ook toeren we wat rond met de rubberboot. Er ligt zowaar een zeilboot uit Vlissingen. De schipper vertelt dat de havens op Ibiza minimaal €100 kosten. Ibiza zelf en Palma kosten zo maar €200 per nacht. Hij heeft al 30 dagen achtereen geankerd. Rond een uur of drie steekt er een stevige wind op als gevolg van een bui aan de andere kant van het eiland. Enkele boten slaan van het anker. De meeste boten vertrekken naar een veilige haven. Wij blijven, maar gaan in verband met de voorspelde oostenwind later wel naar de andere kant van de baai, naar Cala Grassio. Het anker trekt eerst een paar keer zeegras op en pas als we in het heldere water op 5 meter diepte een kaal stukje zandbodem zien bijt het anker zich goed vast. Ook een mooi baaitje, waar we als het nacht wordt weer alleen liggen. De strandtent is vast van een Nederlander, want de DJ spreekt gewoon Nederlands. 16 september 2013 Ankeren in ouwe hippie baai Na een rustige nacht, waarin de wind de boot volledig ronddraait, vertrekken we om verder te varen langs de noordkust van Ibiza. We hebben contact gehad met zeilmaat Jaap Boers, die ons gaat vergezellen bij de oversteek van de Balearen naar Sicilië via Sardinië. Dat zijn afstanden van dik honderdvijftig mijl en Mary wil die niet met z’n tweetjes doen. We zien ook geen andere boten waarmee je kunt opvaren. Met Jaap erbij geeft dat net de extra power die we nodig hebben bij dat soort oversteken. We moeten nu dus wel richting Mallorca. Maar eerst varen we dus langs de rotsachtige kust en gaan ankeren in Porto San Miguel. Dat blijkt een baai die wordt gedomineerd door ouwe hippies. Er liggen een stuk of 8 zeilboten voor anker, maar we vinden een goede plek. Aan land komen met de bijboot is ook geen probleem, ondanks de natuurlijk nu net opstekende wind en bijbehorende swell. Ook nu gaan enkele boten van hun anker of blijken de buurman te raken, maar wij vertrouwen ons anker helemaal omdat ik dat vol achteruit varend heb getest. Op de wal nemen we een lichte lunch met een biertje en zijn eigenlijk stomverbaasd over de hoeveelheid flower power types. Aan de oever ietsje verderop zitten diverse ietwat gerimpelde hippies in hun blote reet te genieten van de zon en mogelijk wat weed. Dat ruik je hier namelijk wel. Zo belanden we dus van de discojeugd in de hippie oudjes. 17 september 2013 Van de Hippies naar Vijftig tinten grijs De volgende dag vroeg op, want we moeten 60 mijl varen naar Mallorca. Omdat ik geen goed weerbericht kan krijgen even onze routeerder Andre Sluimer geraadpleegd. Moeilijk om het precies te zeggen door alle elkaar soms tegensprekende weersites. Het zou rond de 15 Knopen uit het noorden waaien en volgens sommigen ook soms 22 Knopen. Aan het eind van de middag bij Mallorca minder wind. Het klopte allemaal redelijk. Om 8 uur stond er al 13 knopen wind en eenmaal in de Straat van Mallorca trok die aan tot 24 Knopen, ofwel windkracht 6. Het beoogde doel, de noordwestkust van Mallorca werd onderweg bijgesteld, want we konden niet hoger dan zo’n 50 graden aan de wind zeilen in verband met de golfhoogte. De golven groeiden tot 2 meter. Dat betekent een afstand tussen golftop en –dal van circa 4 meter en dan torenen de golven boven de boot uit. Alles liep goed, maar comfortabel is anders. Naarmate de wind aantrok stelden we steeds de zeilen bij. Het tweede rif en een puntje rolfok was goed voor 7 mijl voortgang. Bij het wegrollen van de Bimini, die bovenop de golftoppen dreigde te worden weggeblazen, bevond Mary zich even in het luchtledige doordat zij nog in een omhoog gaande beweging zat en de boot weer onderweg was naar beneden. Dat zijn geen leuke ervaringen en ze zijn ook niet bevorderlijk voor het moraal. Maar gelukkig herstelde Mary zich snel. Wat later op de dag zwakte de wind inderdaad wat af naar een comfortabele 18 Knopen. We werden gebiologeerd door een al de hele middag boven de westkust van Mallorca hangende loodgrijze lucht, waaruit een soort rolwolk onze kant uit kwam. Of gingen wij die kant op? Op de marifoon hoorde ik dat de wind in de avond naar het oosten zou draaien. Dat gebeurde dus onder die rolwolk zoals ik al vermoedde. Nog zo’n 20 mijl te gaan. Wat we daar meemaakten was weer een heel nieuwe ervaring voor ons. De golven van de noordenwind ontmoetten de golven van de zuidoostenwind. Het gevolg is een heksenketel, die zich laat omschrijven alsof je met boot en al in een achtbaan of wasmachine zit. Er viel geen pijl te trekken op de golfrichting, het regende een half uur lang pijpestelen en om ons heen zagen we tegen elkaar kletsende golven, die uit arren moede dan maar recht omhoog spoten. De leuke snelheden van die dag liepen terug naar voortkruipen met een knoop of 3. Na een uurtje kregen de zuidoostenwind golven de overhand en moesten we opnieuw een andere bestemming zoeken. Dat werd San Antonio de la Playa. De wind nam geleidelijk af toen we onder de kust kwamen in de baaivan Palma. De stad en de daarachter liggende bergen bleven gehuld in minstens 50 tinten grijs. We kwamen vermoeid, maar voldaan aan in de kleine haven, die zowat onder de landingsbaan van de luchthaven lag. We waren weer een ervaring rijker en kregen nog meer vertrouwen in boot en bemanning. Tegen betaling van €96 mochten we een plaatsje zoeken en van een verdiende nachtrust genieten.