zaterdag 28 september 2013

25 september 2013 Sardinië

24 september 2013 Fiat Punto rijden in de nacht. We genieten door het vrijwel windstille weer en dus ook rustige water van een boerennacht.en varen dan eerst nog even door de haven van Carloforte om de sfeer te proeven. Bij het ankeren in de nacht was de afstand naar de wal moeilijk in te schatten. Bij het daglicht zien we dat we, ondanks de diepte van 10 meter op deze in de kaart aangewezen ankerplek, redelijk ver uit de kust liggen van het eiland San Piëtro. In de ruime haven komt direct de berthmaster (in Engeland ben je al gauw master) aanvaren om ons een plekje aan te wijzen. Wij willen alleen kijken en genieten van de eerste Italiaanse gebouwen en de sfeer van dit eiland in een natuurreservaat. Verder varend moeten we helaas weer permanent op de uitkijk staan om de tonnetjes van de kreeftenvallen te ontwijken. Na Cabo Sperone kan de fok er bij en we varen op het gemak dertig mijl verder naar Porto Teulada. Het is warm als we om 15.40 uur afgemeerd zijn in een bijna lege haven. De havenmeester is eerst wat schreeuwerig (we varen met een Bavaria, dus hij denkt aan onervaren huurders), maar als we vlekkeloos achteruit afmeren tegen de steiger wordt hij al een stuk aardiger. Jaap en ik spoelen en soppen de boot zoutvrij en Mary doet een wasje. Dan even zwemmen, een napje en een borrel. Van de havenmeester hebben we gehoord dat er geen restaurants in de buurt zijn. Als we om 19.30 uur op zijn kantoor komen voor inschrijving en betaling biedt hij spontaan zijn Fiat Punto aan om naar het dorpje te kunnen rijden. Als we maar om 22.00 uur terug zijn, want dan zit zijn dienst er op. Hij geeft ook nog een kaartje mee, niet van de weg, want het is simpel, maar van de beste Pizzeria. We maken gretig gebruik van z’n aanbod en even later rijdt ik over de smalle en kronkelige wegen van Sardinië naar het dorpje Teulada. Daar vinden we het restaurantje, waar gelukkig ook nog andere toeristen zitten en eten alledrie een overheerlijke in een echte steenoven gebakken pizza. We zijn zeer te spreken over de authentieke sfeer in dit dorpje en in het restaurantje. Om 21.20 rijden we weer terug naar de haven. Keurig op tijd. Tot we ontdekken dat we in het pikkedonker van deze verre en onverlichte uithoek van Italë een afslag hebben gemist. Het lag niet aan de drank, maar aan de prettige conversatie zullen we maar zeggen. Aan onze linker zijde zien we hoge hekken met naar binnen toe gekeerde prikkeldraadversperringen. Dat is vast een kamp waaruit je niet mag ontsnappen… een opvangkamp van bootvluchtelingen uit Afrika? We keren om en vinden de juiste afslag. Om 22.05 uur komt de Fiat tot stilstand bij de deur van het havenkantoor. Onze vriend was niet eens boos. We bedanken hem uitbundig, ik geef nog wat voor de benzine, en hij is al weg. 25 september 2013 Rond de kapen van Sardinië Vandaag staat er al meteen meer wind, maar we moeten eerst de kaap ronden, die 7 mijl verder ligt. Onderweg zien we de mooiste zandstranden en verscholen baaitjes met geankerde boten. Ook nu bleek het idee dat de wind na de kaap bezeild zou zijn een vergissing. De wind draaide met de kust mee en nu beloofde de volgende kaap ons de juiste windhoek te geven. Nee dus, want ook daar draaide de nu naar 18 Kn toegenomen wind weer, zodat de wind recht op de kop bleef. Het idee om de grote baai van Gagliari zeilend over te steken moesten we laten varen, omdat we niet zeker waren of we in dat kleine haventje nog op tijd een tankstation zouden vinden. In plaats daarvan zeilen we heerlijk over bakboord naar Gagliari op mooi beschut water. Ik roep de havenmeester van de in de oude binnenstad liggende haven op. Hij heeft plek genoeg, maar je kunt er niet tanken. Dat doen we bij een redelijk vervallen tankstationnetje in een uithoek van de enorme haven. De prijs is wel even anders als in Gibraltar (€1,48 tegen €0,82 p ltr). De normaal gesproken dure jachthaven bleek weer mee te vallen vanwege het verstrijken van de seizoenen. De uiterst vriendelijke havenmeester rekende €66 voor een nacht. Gagliari is een heel oude stad gelegen op een heuvel in een grote vallei. Ook hier dus een vliegveld in de vallei. We doen boodschappen voor de volgende oversteek. Als we de winkel weer uitlopen is het al donker. We besluiten eerst nog wat te gaan lopen in de binnenstad en een glaasje te doen. Met gemengde gevoelens klimmen we in de steile straatjes omhoog. Het is hier vervallen en dat heeft iets “oud en teaks” of schilderachtigs, maar je weet ook dat er veel armoede is. Dat zie je ook aan de bedelaars. Terug op de boot maakt Jaap een overheerlijke maaltijd, die we op een Spaanse tijd nuttigen. Het is toch nog 11.30 geworden als we de kooien opzoeken om vijf kwartier per uur te slapen. Morgen vroeg op voor de volgende sprong oostwaards.

3 opmerkingen:

  1. In elke haven waar we komen bekijken we eerst de boten. Bavaria komen we best veel tegen maar we wisten het typend niet. Opgezocht dus. Kunnen we mooi vergelijken. Erg mooie havens in deze hoek. Groetjes Erik en Henny

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi hoor! Sardinie staat nog op het verlanglijstje ! Xx

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoor net van een Nederlandse flottille leiderder de haven prijzen in Griekenland: van rond €1,- tot €5,- PER BOOT! Daar wordt je toch helemaal blij van....doorvaren!

    BeantwoordenVerwijderen