21-28mei 2017 Van Kerkyra via Sivota en Parga naar Preveza

We genieten opnieuw van Kerkyra. Het is de dag waarop de onafhankelijkheid van Engeland wordt gevierd. Corfu was tot 1853 nog Engels bezit als een soort Gibraltar in Griekenland. Om het feest kracht bij te zetten giert er een straaljager laag over de stad en vertoont een minutenlange show met donderend geweld. De volgende dag vertrekken we richting het zuiden. Zullen we Corfu nog zien dit jaar? Het is weer een motorkoersje en in bijna vlak water bereiken we de Mourtosbaai, waar we het anker laten vallen en gaan zwemmen. Voor het eerst dit jaar. Het water is verrassend lekker, een graadje of 20C. Als de wind nog even opspeelt kiezen we toch voor de kade van Sivota. Naast een groot motorjacht blijkt nog een muizengaatje, waarin we de “Blauwvoet” al achteruit varend en het anker vierend tegen de kade prikken. De schipper van de watertaxi roept: “You are a very good captain”. Mag ook wel als je al zo lang vaart vind ik, maar ik begrijp zijn opmerking. Er wordt door charterschippers vaak heel wat afgeklungelt en als je dan zo’n manoeuvre foutloos uitvoert ben je al gauw een goede stuurman en dito ankervrouw. We blijven twee nachtjes aan deze kade en aanschouwen het kadeleven, dan ‘s morgens nog erg stil is, maar al snel aanzwelt door drommen toeristen, die door de diverse restauranthouders worden gepraaid om toch vooral in hun restaurant te komen eten. Het geroezemoes bereikt rond een uur of tien in de avond een hoogtepunt als de drank een luidruchtige uitwerking op de gasten krijgt. Rond twaalf uur worden terrassen weer afgeruimd en wordt het op wat kattengejank na weer bladstil. Ook al omdat de zon na z’n dagelijkse en soms heel fraaie ondergang geen windmachine meer kan spelen.

We bezoeken nog een Caribisch aandoend strand inclusief luxe loungeplekken met uitzicht op de baai waar we zwommen vanaf onze boot. De volgende dag zien we bij de koffie iemand voorbijfietsen, die veel lijkt op Philip Elzerman, de oud hoofdredacteur van De Merwestein. Hij stopt bij een restaurant, ik roep hem na en ja hoor het is Philip. Even later zitten Philip en z’n vrouw Milou bij ons aan boord voor een borrel en nog weer later zitten we in een restaurant aan de haven sterke verhalen uit te wisselen. Geweldig!

Een rustige nacht later motoren heel voorzichtig tussen de eilandjes bij Sivota door op weg naar Parga. De wind gaat pas wat doen als we bij Parga willen ankeren. Dat gaat prima, maar na ons komen er nog een heleboel boten van minder ervaren schippers af en toe gevaarlijk dicht bij ons ankeren. Onbegrijpelijk dat verhuurders hun boten aan absoluut onbekwame schippers uitlenen. Gelukkig gaat het op het water allemaal wat langzamer, maar ongelukken kunnen bijna niet uitblijven. Na wat zwemmen, een middagdutje en een lekkere maaltijd aan boord, gaan we toch nog even passagieren in Parga. De watertaxi kost €5 pp retour en bespaart ons de moeite van het optuigen van ons eigen rubberbootje met bb motor. Aan de wal blijkt dat Ajax tegen Manchester speelt.

We pakken een drankje in een heel mooi hotel en strijken daarna nog neer op een terras met groot tv scherm en terras-heaters! Ja, het is fris voor de tijd van het jaar. De Grieken dragen nog jassen en truien. Ajax staat al met 0-2 achter als we de laatste taxi terug naar de boot nemen. Die nacht slapen we matig. Komt het door het mailbericht over de verwachte komst van ons 5e kleinkind (jongetje), het derde kind van Klaas en Hiske of misschien de zeedeining, die de baai in loopt?

Op 25 mei gaan we ankerop onderweg naar Preveza.

Al snel bouwen zich wolkenformaties op, die wijzen op het mogelijk ontstaan van een Thunderstorm. Na een uurtje begint de wind op te bouwen en kunnen we lekker zeilend verder. Zonder problemen varen we de gebaggerde geul naar Preveza en het Amvrakikos meer op. We meren af in de jachthaven en gaan passagieren.

Nog voor we de haven uit zijn zien we Rits en Marian, die hier even met de auto zijn. We spreken af om samen te lunchen en doen dat in een van de leukste straatjes van Preveza achter de boulevard.

Later die dag maken we een fenomeen mee dat we niet eerder zagen. Een roofvis joeg de kleine visjes in de haven zo heftig de stuipen op het lijf dat ze massaal boven water sprongen. Zo hoog boven water dat er wel een stuk of 20 op de betonnen steiger (ca. 1,5 m. boven water!) sprongen. Ik heb de wild spartelende en naar water happende beestjes maar allemaal netjes in het water teruggegooid. De roofvis was kennelijk al aan z’n trekken gekomen. We hebben nog een poosje geankerd achter Preveza, maar door de aanhoudend draaiende wind uit de buien boven de bergen op het vasteland zijn we weer ankerop gegaan terug naar Preveza. Daar zou een Jazz festival zijn, maar dat werd afgelast door de regen. De mooie podia bleven ongebruikt stil.

18-20 mei 2017 Op naar Albanië

De Wifi van COSMOTÉ deed het gelukkig weer en nadat we vaststelden dat het heel rustig weer zou zijn ging het anker op en werd koers gezet richting Albanië. Daarover doen nogal wat verhalen de ronde. Zo liggen er nog talloze mijnen uit het communistische tijdperk, zijn de mensen van de kustwacht onhebbelijk, moet je schandalig veel betalen aan agenten voor de havens, is het er dramatisch armoedig, zijn er geen voorzieningen, etc. Anderen zeggen dat het allemaal erg meevalt en dat de mensen er juist erg vriendelijk zijn. Des te meer reden om zelf uit te vinden hoe het nu echt is denk ik dan. Het is maar 8 mijl varen van onze ankerplaats naar Saranda. Lijkt het niets dan zijn we zo weer terug. We varen op ons gemak richting Albanië en zetten de Albanese gastenvlag in het want.We varen op ons gemak richting Albanië en zetten de Albanese gastenvlag in het want. Als we dicht bij de haven zijn krijgen we agent Jochim Zoli (denk halve zooli) aan de marifoon. Hij praat ons binnen. Als we dichterbij zijn staan een man en een vrouw naar ons te zwaaien dat we bij hen moeten afmeren. Maar terwijl de man zwaait spreek ik via de marifoon met Zoli. Er zijn dus meer agenten, die een zakcentje willen verdienen. We varen verder en krijgen een prima plekje in de douanezone recht voor douane en Port Police.

We zijn nog niet afgemeerd of twee agenten, met allebei een lieftallige assistente, menen dat wij hun klant zijn. “Eerst afmeren dan praten” roep ik. “Bovendien ben ik een jacht en geen vrachtschip, dus ik hoef helemaal geen agent”. Ik blijf bij Zoli, maar hoor nog wel van het andere stel dat hij veel te duur is. Ik had al gelezen dat de eerste nacht €50 incl. €15 havengeld is en vroeg:”Wat vragen jullie dan?”. €30 dus. In het kantoor van Zoli vult Ada alle gegevens in en ik vraag wat de kosten zijn. Kan ze niet zeggen, dat weet alleen Zoli. Hij vraagt wat de anderen vroegen en ik zeg prompt €30 all-in. Nou dat was dan ook zijn prijs want ik was inderdaad geen vrachtschip. De truc is natuurlijk dat deze agenten een handeltje maken en onder één hoedje spelen met de douane, die zelf niets meer hoeft te doen en een deel van de €35 per boot zal krijgen.

Even later meert er een groot cruiseschip af en Zoli vraagt of ik mee ga de ankerplek aanwijzen. Dat doe ik. Leuk om zo’n kolos van dichtbij te zien. De buitenboordmotor van Zoli’s boot slaat iedere keer af als hij meer gas geeft. Hij wordt zenuwachtig als we naar de oever verdagen. Ik kijk eens naar z’n benzinetank onder de bank en draai het ontluchtingsventiel open. De motor loopt weer als een zonnetje en ik ben nu echt Zoli’s vriend. Die middag varen er tientallen reddingsboten als bussen heen en weer van en naar het cruiseschip. De passagiers laten zich als haringen in een ton vervoeren om even een indruk op te doen van Albanië. Wat voelen wij ons rijk met ons eigen bootje.

Saranda is veel leuker dan gedacht. Het is een beetje zoals Spanje in de beginjaren van het toerisme. Arm, maar wel 110 hotels en een nette Boulevard en dito VVV kantoortje. Als er een cruiseschip ligt zijn er wel hinderlijk veel Roma’s die hun kinderen laten bedelen of zelf opdringerig hun hand ophouden. De Albanezen zijn verder erg vriendelijk en de prijzen van de drankjes en maaltijden zijn vooroorlogs. We fietsen een rondje langs de boulevard en verder langs de kust.

Zodra je verder landinwaarts, in dit geval landopwaarts de bergen op, gaat, zie je wel dat hier nog veel armoe is. Een op de kaart als Marina aangeduide haven blijkt een oude, compleet verlopen, marinehaven. We besluiten nog een nacht te blijven. De volgende dag strooien we figuurlijk nog wat geld rond op de overdekte groentemarkt, waar de groentevrouwtjes zich verdringen om een paar Eurootjes aan ons te kunnen verdienen. De lokale autowasserij moet nog veel auto's wassen voordat die het niveau van De Walvis in Dordrecht bereikt.

Na het middaguur vertrekken we weer richting Griekenland. Eerst nog netjes uitklaren bij de douane natuurlijk en nu €20 (15+5 fooi) afrekenen bij de nieuwe assistent van Zoli. We kunnen heerlijk zeilen en doen dat tot vlak voor Kerkyra, waar we weer een veilig plekje vinden in de stadshaven.

11- 17 mei 2017 Paxos en Corfu

In deze baai op Paxos beleven we een winderige nacht als we hier met Jaap en Suzan zijn in 2015. Nu fietsen we er nog eens heen en alles lijkt vredig. Op donderdag 11 mei motoren we 5 uur naar Paxos en vinden een mooie plek in de noordelijke ingang van Gaios.

Die nacht blijft er een behoorlijke swell staan, waardoor de mensen op de boten in het plaatsje zelf geen oog dicht doen. We helpen nog een Engelsman, die op een onmogelijke plek heeft afgemeerd verhuizen naar een betere locatie. Het blijkt dat de ex-marine officier wel jarenlang op zee voer, maar als kanonnier weinig kaas heeft gegeten van het varen. Ze waren doodsbang om te verhalen. Niet zo vreemd als je nul begrip hebt van manoeuvreren met een jacht. Triest eigenlijk als je niet eens weet of je een links of rechts draaiende schroef hebt en wat dat betekent voor je boot. In Gaios werden we dit keer aangeslagen voor €24,30 havengeld. Op zich niet verkeerd voor de lokale gemeente van dit mooie eiland, maar we waren eerlijk gezegd wel blij dat de havenmeesteres de volgende dag niet langs kwam, waardoor het gemiddelde weer op een vertrouwd laag niveau kwam. Omdat het bewolkt is en een beetje regent poets ik de draad van de zeereling spierwit.

Als het weer het toelaat vertrekken we richting Corfu. Na de regen op Paxos laten we de zeilen drogen in een heel licht briesje. In Corfu vinden we een plaatsje in de oude haven. Ook Frans en Diana liggen hier met de “Utopia”. Hun zoon Boris is er ook met z’n twee jongens. Nog geen half uur later vaart de “Cosi” binnen met Marc en Corine. Zij zijn vanuit Messina op Sicilië rechtstreeks hierheen gevaren. Het weerzien is hartelijk. Onze zeilmaten van de trip rond de Peleponesos zijn weer bijeen. Dat wordt uiteraard gevierd met een etentje aan de kant. Daarbij krijgt Mary een lekker luchtje van onze vrienden voor haar 67e verjaardag op 16 mei. Helaas eet ze tijdens deze maaltijd een verkeerde mossel, waardoor ze op haar verjaardag zelf niet op haar best is…… buikloop!

We zijn nu al meerdere keren in Kerkira (de hoofdstad van Corfu) geweest en ontdekken steeds weer nieuwe mooie kanten aan deze parel van de Ionische eilanden. De in bloei staande bomen en de kleurenpracht van de vele Bougainville struiken vallen in dit jaargetij extra op.

Het weer is nog instabiel met wat wind en regen. We blijven liggen en kunnen lekker fietsen in een stad, die altijd gezellig druk is en alle sferen heeft van Venetië tot Parijs. Daarbij stinkt de gratis haven gelukkig maar heel af en toe. De uitlaat van de riolering is nog altijd niet verlegd. Ondanks de principe afspraak om met drie boten naar Albanië en Montenegro te varen blijken de voorkeuren te zijn gewijzigd. Marc en Corine willen niet verder varen. Frans en Diana eventueel tot Montenegro. Ik heb eerder die week in een droom al een duidelijk signaal van m’n onderbewustzijn gekregen: “Niet naar Kroatië doorvaren. Niet fijn voor Mary”. We besloten eerst maar eens te ankeren in Kasmati, de baai waar wij met Marleen hebben geluncht, toen we een rondrit maakten met een gehuurde auto. Daarna zouden we nog samen naar Saranda in Albanië varen. Het ankerbaaitje was prachtig en we hebben er een tijdje heerlijk gelegen, maar er kwamen eind van de middag een paar buitjes over met veel wind. In de laatste bui gingen onze ankers krabben.

Terwijl wij ons anker ontdeden van een gigantische klomp klei en wier, zagen we “Utopia” en “Cosi” (die tegen elkaar waren afgemeerd en last kregen van de deining) terugvaren richting Corfu. Mary en ik besloten, nadat we het anker in de schemer dichter bij het strand in schoon zand lieten vallen, te blijven liggen. Gelukkig trok de bui snel over en werd het uiteindelijk een heel rustige nacht. Ik ben er wel vaak uit geweest want de ankerwacht App op de telefoon deed het net nu natuurlijk niet en ik kreeg ook het ankeralarm op de plotter niet aan de praat. De volgende morgen was er geen vuiltje aan de lucht.

8-10 mei 2017 Paleros en Lefkas

Van Nidri uit zeilen we op ons dooie gemak naar Paleros. Alle lijntjes van de zeilen nog eens nagelopen met dit rustige weer. Je kunt het beter nu in orde hebben dan er achter komen dat je reeflijn verkeerd zit als het niet uitkomt. Ik heb altijd gedacht dat Paleros een beetje verloren in een hoekje lag, maar nu we het zien blijkt het verrassend leuk. Klein goed beschut haventje met een pier waar veel charterboten liggen, in afwachting van het seizoen. En jawel, ook de “Vaarttuig” van Herman en Juliëtte en de “White Whale” van Rits en Marianne liggen er. Herman wacht op een stuk rvs-plaat voor z’n boeganker. Rits ligt er bijna permanent deze winter. Ze kijken vanuit hun riante dekhuis zo het water richting Lefkas uit en de haven is bovendien gratis.

Er ligt zelfs een Spirit28 te wachten op een stukje hoog aan de wind zeilen! We eten niet bij Tomorro, waarvan de eigenaar als een soort havenmeester klanten ronselt, maar in Mitika, de kroeg ernaast. De volgende dag nemen Rits en Marianne ons mee met de auto en we bezoeken een allerleukst plekje tegenover het eiland Kastos. Herman en Juliëtte rijden mee met hun eigen auto. Heerlijk geluncht daar, direct aan het water in de toenemende wind. Als we weggaan verzwikt Juliëtte haar enkel. Ze heeft veel pijn, maar gelukkig valt het de volgende dag weer mee.

Op 10 mei meren we, na een kort stukje motoren, af aan de kade van Lefkas. Het is geen weekend en er is plek tussen de charterboten. Dit lijkt op thuiskomen. Hier lagen we ook in april 2014, na ons winterverblijf in de Marina Lefkas. We slenteren door het nog altijd charmante Venetiaanse plaatsje en nemen een koffie in ons vertrouwde café SeetoSea.