We zijn weer in Spanje. Aan de Zuid-Spaanse kust tussen Portugal en de Straat van Gibraltar ligt Andalucia. Ik zit in het havencafé van Mazagon en tik m'n verhaaltje binnen omdat het buiten bloedheet wordt, ook onder de parasol. De afgelopen dagen in Portimão verliepen heel relaxt. Dat wil zeggen voor ons, want Frans en Anita waren niet alleen druk met het voorbereiden van de bootreis, maar ook met het achterlaten van een huis, waarin nog gauw de afzuigkap moest worden aangepast en een beregeningsinstallatie op het balkon, die niet goed werkte. Ze kunnen pas mee als dat in orde is, anders komen ze terug met uitzicht op een woestijn. Wij lekker naar het strand en gezwommen. Niemand kijkt hier op van topless dames. Raar eigenlijk als je bedenkt dat de dames aan de overkant van hetzelfde stuk zee zich absoluut niet mogen tonen aan andere mannen. Ik hoor overigens dat in een grote stad als Casablanca veel wordt toegestaan, ondanks de zedenpolitie.
We fietsen terug achter de boulevard langs en zoeken onze weg terug tussen honderden jongelui, die al het nodige op hebben en bedenken (als er al gedacht wordt) wie ze die avond zullen treffen, ontmoeten, spreken, en dergelijke. Terug in de haven een paar plaatjes gemaakt van de nieuwe kastelen. Deze is zo groot dat er een garage in past. Daarin past met gemak een grote speedboot, een kleine zeilboot en dan nog de nodige waterscooters en ander watervermaak. Daar moet natuurlijk wel personeel aan te pas komen. Ik durf niet uit te rekenen wat zo'n spul per dag kost. De motoren zijn groter en sterker dan die van een stevige Europoortsleper. In de haven valt overigens van alles te beleven. Behalve raden welke nationaliteit de passerende mensen hebben is er ook qua natuur veel te zien. Neem als voorbeeld het familieleed van een stel meeuwen. De ouders hebben met veel moeite twee jongen grootgebracht en nu blijkt zo'n jong hoogtevrees of watervrees te hebben. Het kreng staat bovenop een motorboot onophoudelijk te janken om z'n moeder. Die vliegt zenuwachtig rondjes en gaat uiteindelijk op de schoorsteen zitten, waar ook de stoïcijnse vadermeeuw is neergestreken. Uiteindelijk gaat het jong nog een uurtje janken om eten op een steiger, waar een ander jong hem liefdevol een stukje vis aanbiedt. Normaal trekken ze het eten uit elkaars bek, maar deze komt het brengen! Nooit geweten dat ook meeuwen sociale dieren zijn. Ik hoop dat het nog goed komt met dit jong, maar hij lijkt me erg verwend en ik heb medelijden met de ouders.
het andere voorbeeld van dierenleed betreft een lipvis. Of is dit een vislip? je weet wat er gebeurd als je vist met te grote snelheid. Krijg je lipvis. Deze ontsprong de dans, maar moet nu de rest van z'n leven achter z'n lip aan zwemmen. Zou zo'n vis van loslippigheid worden beticht? De 29e juli gaan we verder richting Villamoura. Frans en Anita komen later als de beregeningsinstallatie het doet. Buiten staat een lekker windje en we besluiten maar meteen door te zeilen naar Faro, waar we in de monding van de lagune een mooie ankerplek vinden. Er ligt nog een groot zeilschip uit Malta. Mary is niet gerust op deze plek want die staat niet in de pilot als ankerlocatie. Maar volgens mijn plotter en dieptemeter is het veilig en ik peil een paar uur lang of de boot blijft liggen in de sterke stroom, die varieert van 0 tot 4 knopen.
We blijven keurig liggen, maar 's nachts peil ik nog een paar keer voor de zekerheid. De twee foto's geven een beeld van het binnenvaren van de lagune (Race van Alderney in het klein) en de lagune bij zonsondergang. We zien overigens doorlopend vliegtuigen nieuwe toeristen brengen en halen. De volgende morgen ga ik eerst lekker zwemmen, aan een touwtje en tijdens de slack dat wel. We vertrekken richting Mazagon in Spanje. Als we buiten zijn zullen we Frans en Anita ontmoeten, want die zijn na het checken van de regeninstallatie vroeg vertrokken uit Portimão. Niet dus! Ze zijn in het donker tegen een van die verdomde visstaakjes gevaren en moesten onder zeil terug en de schroef klaren.
Die staakjes zijn een aanduiding voor netjes. Niks netjes! Helemaal niet netjes meer. De zee is hier vergeven van die krengen. Geen vierkante mijl is er vrij van. Niet netjes meer dus. Wij motoren verder richting Mazagon en na 4 uur minderen we snelheid om het beetje wind wat er nog is te voelen, zo warm is het. Vlak voordat we de haven binnenlopen tussen de geankerde tankers begint het alsnog te waaien. Te laat. We lopen tegen zessen na 50 mijl varen de halflege Marina Mazagon binnen en klokken dan rond de 1500 mijl na ons vertrek uit Dordrecht. Tot nu toe zonder noemenswaardig probleem en ook nog eens bijna alles voor de wind of motorend op een rustige zee. Vandaag zal de Donna Vivace ons alsnog inhalen en morgen (?) gaan we verder naar Cádiz. De wind begint nu meer uit het oosten te waaien. Eerst maar eens naar Cádiz, moet een mooie stad zijn.
Ik reken af: 13 Euro. Vier koffie, twee verse sinaasappelsap, twee broodjes kaas en een flesje gekoeld water, incl Wifi.....
We fietsen terug achter de boulevard langs en zoeken onze weg terug tussen honderden jongelui, die al het nodige op hebben en bedenken (als er al gedacht wordt) wie ze die avond zullen treffen, ontmoeten, spreken, en dergelijke. Terug in de haven een paar plaatjes gemaakt van de nieuwe kastelen. Deze is zo groot dat er een garage in past. Daarin past met gemak een grote speedboot, een kleine zeilboot en dan nog de nodige waterscooters en ander watervermaak. Daar moet natuurlijk wel personeel aan te pas komen. Ik durf niet uit te rekenen wat zo'n spul per dag kost. De motoren zijn groter en sterker dan die van een stevige Europoortsleper. In de haven valt overigens van alles te beleven. Behalve raden welke nationaliteit de passerende mensen hebben is er ook qua natuur veel te zien. Neem als voorbeeld het familieleed van een stel meeuwen. De ouders hebben met veel moeite twee jongen grootgebracht en nu blijkt zo'n jong hoogtevrees of watervrees te hebben. Het kreng staat bovenop een motorboot onophoudelijk te janken om z'n moeder. Die vliegt zenuwachtig rondjes en gaat uiteindelijk op de schoorsteen zitten, waar ook de stoïcijnse vadermeeuw is neergestreken. Uiteindelijk gaat het jong nog een uurtje janken om eten op een steiger, waar een ander jong hem liefdevol een stukje vis aanbiedt. Normaal trekken ze het eten uit elkaars bek, maar deze komt het brengen! Nooit geweten dat ook meeuwen sociale dieren zijn. Ik hoop dat het nog goed komt met dit jong, maar hij lijkt me erg verwend en ik heb medelijden met de ouders. 
het andere voorbeeld van dierenleed betreft een lipvis. Of is dit een vislip? je weet wat er gebeurd als je vist met te grote snelheid. Krijg je lipvis. Deze ontsprong de dans, maar moet nu de rest van z'n leven achter z'n lip aan zwemmen. Zou zo'n vis van loslippigheid worden beticht? De 29e juli gaan we verder richting Villamoura. Frans en Anita komen later als de beregeningsinstallatie het doet. Buiten staat een lekker windje en we besluiten maar meteen door te zeilen naar Faro, waar we in de monding van de lagune een mooie ankerplek vinden. Er ligt nog een groot zeilschip uit Malta. Mary is niet gerust op deze plek want die staat niet in de pilot als ankerlocatie. Maar volgens mijn plotter en dieptemeter is het veilig en ik peil een paar uur lang of de boot blijft liggen in de sterke stroom, die varieert van 0 tot 4 knopen. 
We blijven keurig liggen, maar 's nachts peil ik nog een paar keer voor de zekerheid. De twee foto's geven een beeld van het binnenvaren van de lagune (Race van Alderney in het klein) en de lagune bij zonsondergang. We zien overigens doorlopend vliegtuigen nieuwe toeristen brengen en halen. De volgende morgen ga ik eerst lekker zwemmen, aan een touwtje en tijdens de slack dat wel. We vertrekken richting Mazagon in Spanje. Als we buiten zijn zullen we Frans en Anita ontmoeten, want die zijn na het checken van de regeninstallatie vroeg vertrokken uit Portimão. Niet dus! Ze zijn in het donker tegen een van die verdomde visstaakjes gevaren en moesten onder zeil terug en de schroef klaren.
Die staakjes zijn een aanduiding voor netjes. Niks netjes! Helemaal niet netjes meer. De zee is hier vergeven van die krengen. Geen vierkante mijl is er vrij van. Niet netjes meer dus. Wij motoren verder richting Mazagon en na 4 uur minderen we snelheid om het beetje wind wat er nog is te voelen, zo warm is het. Vlak voordat we de haven binnenlopen tussen de geankerde tankers begint het alsnog te waaien. Te laat. We lopen tegen zessen na 50 mijl varen de halflege Marina Mazagon binnen en klokken dan rond de 1500 mijl na ons vertrek uit Dordrecht. Tot nu toe zonder noemenswaardig probleem en ook nog eens bijna alles voor de wind of motorend op een rustige zee. Vandaag zal de Donna Vivace ons alsnog inhalen en morgen (?) gaan we verder naar Cádiz. De wind begint nu meer uit het oosten te waaien. Eerst maar eens naar Cádiz, moet een mooie stad zijn.
Ik reken af: 13 Euro. Vier koffie, twee verse sinaasappelsap, twee broodjes kaas en een flesje gekoeld water, incl Wifi.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten