30 juli 2013 Weer in Spanje

We zijn weer in Spanje. Aan de Zuid-Spaanse kust tussen Portugal en de Straat van Gibraltar ligt Andalucia. Ik zit in het havencafé van Mazagon en tik m'n verhaaltje binnen omdat het buiten bloedheet wordt, ook onder de parasol. De afgelopen dagen in Portimão verliepen heel relaxt. Dat wil zeggen voor ons, want Frans en Anita waren niet alleen druk met het voorbereiden van de bootreis, maar ook met het achterlaten van een huis, waarin nog gauw de afzuigkap moest worden aangepast en een beregeningsinstallatie op het balkon, die niet goed werkte. Ze kunnen pas mee als dat in orde is, anders komen ze terug met uitzicht op een woestijn. Wij lekker naar het strand en gezwommen. Niemand kijkt hier op van topless dames. Raar eigenlijk als je bedenkt dat de dames aan de overkant van hetzelfde stuk zee zich absoluut niet mogen tonen aan andere mannen. Ik hoor overigens dat in een grote stad als Casablanca veel wordt toegestaan, ondanks de zedenpolitie. We fietsen terug achter de boulevard langs en zoeken onze weg terug tussen honderden jongelui, die al het nodige op hebben en bedenken (als er al gedacht wordt) wie ze die avond zullen treffen, ontmoeten, spreken, en dergelijke. Terug in de haven een paar plaatjes gemaakt van de nieuwe kastelen. Deze is zo groot dat er een garage in past. Daarin past met gemak een grote speedboot, een kleine zeilboot en dan nog de nodige waterscooters en ander watervermaak. Daar moet natuurlijk wel personeel aan te pas komen. Ik durf niet uit te rekenen wat zo'n spul per dag kost. De motoren zijn groter en sterker dan die van een stevige Europoortsleper. In de haven valt overigens van alles te beleven. Behalve raden welke nationaliteit de passerende mensen hebben is er ook qua natuur veel te zien. Neem als voorbeeld het familieleed van een stel meeuwen. De ouders hebben met veel moeite twee jongen grootgebracht en nu blijkt zo'n jong hoogtevrees of watervrees te hebben. Het kreng staat bovenop een motorboot onophoudelijk te janken om z'n moeder. Die vliegt zenuwachtig rondjes en gaat uiteindelijk op de schoorsteen zitten, waar ook de stoïcijnse vadermeeuw is neergestreken. Uiteindelijk gaat het jong nog een uurtje janken om eten op een steiger, waar een ander jong hem liefdevol een stukje vis aanbiedt. Normaal trekken ze het eten uit elkaars bek, maar deze komt het brengen! Nooit geweten dat ook meeuwen sociale dieren zijn. Ik hoop dat het nog goed komt met dit jong, maar hij lijkt me erg verwend en ik heb medelijden met de ouders. het andere voorbeeld van dierenleed betreft een lipvis. Of is dit een vislip? je weet wat er gebeurd als je vist met te grote snelheid. Krijg je lipvis. Deze ontsprong de dans, maar moet nu de rest van z'n leven achter z'n lip aan zwemmen. Zou zo'n vis van loslippigheid worden beticht? De 29e juli gaan we verder richting Villamoura. Frans en Anita komen later als de beregeningsinstallatie het doet. Buiten staat een lekker windje en we besluiten maar meteen door te zeilen naar Faro, waar we in de monding van de lagune een mooie ankerplek vinden. Er ligt nog een groot zeilschip uit Malta. Mary is niet gerust op deze plek want die staat niet in de pilot als ankerlocatie. Maar volgens mijn plotter en dieptemeter is het veilig en ik peil een paar uur lang of de boot blijft liggen in de sterke stroom, die varieert van 0 tot 4 knopen. We blijven keurig liggen, maar 's nachts peil ik nog een paar keer voor de zekerheid. De twee foto's geven een beeld van het binnenvaren van de lagune (Race van Alderney in het klein) en de lagune bij zonsondergang. We zien overigens doorlopend vliegtuigen nieuwe toeristen brengen en halen. De volgende morgen ga ik eerst lekker zwemmen, aan een touwtje en tijdens de slack dat wel. We vertrekken richting Mazagon in Spanje. Als we buiten zijn zullen we Frans en Anita ontmoeten, want die zijn na het checken van de regeninstallatie vroeg vertrokken uit Portimão. Niet dus! Ze zijn in het donker tegen een van die verdomde visstaakjes gevaren en moesten onder zeil terug en de schroef klaren. Die staakjes zijn een aanduiding voor netjes. Niks netjes! Helemaal niet netjes meer. De zee is hier vergeven van die krengen. Geen vierkante mijl is er vrij van. Niet netjes meer dus. Wij motoren verder richting Mazagon en na 4 uur minderen we snelheid om het beetje wind wat er nog is te voelen, zo warm is het. Vlak voordat we de haven binnenlopen tussen de geankerde tankers begint het alsnog te waaien. Te laat. We lopen tegen zessen na 50 mijl varen de halflege Marina Mazagon binnen en klokken dan rond de 1500 mijl na ons vertrek uit Dordrecht. Tot nu toe zonder noemenswaardig probleem en ook nog eens bijna alles voor de wind of motorend op een rustige zee. Vandaag zal de Donna Vivace ons alsnog inhalen en morgen (?) gaan we verder naar Cádiz. De wind begint nu meer uit het oosten te waaien. Eerst maar eens naar Cádiz, moet een mooie stad zijn. Ik reken af: 13 Euro. Vier koffie, twee verse sinaasappelsap, twee broodjes kaas en een flesje gekoeld water, incl Wifi.....

24 juli Weerzien in Portimao

Na een heerlijk rustige nacht, zelfs de wind doet het rustiger aan dan gisterennacht, gaan we ankerop naar Portimão. Het anker had zich ook nu weer diep ingegraven en de lier moest z'n best doen om hem los te trekken. Voor we vertrekken zien we weer de armada van bootjes uit Lagos naar deze schitterende plek varen. Het lijkt of de pleuris is uitgebroken in Lagos en ook een beetje op de evacuatie van Duinkerken. Alles wat kan varen neemt hier een bos toeristen mee. De vissers zijn dan al binnengevaren, die varen 's nachts. We zeilen op het gemak onder Genua naar Portimão, dat maar 8 mijl verder ligt. Ook nu natuurlijk een plaatje van de kroeg op het strand, waar we met de Koole familie zaten.We varen de mooie rivier op en zien bij de moderne marina de Jclass Endeavour liggen. Kan niet missen, want er zijn niet veel boten met een mast hoger dan 50 meter.Na het verplichte nummer bij de havenmeester meren we af vlak naast de "Donna Vivace" van Frans en Anita Seijsens. Die avond worden we welkom geheten met een glas Champagne, het is een gezellig weerzien. De volgende dag wordt bijna geheel besteed aan het winkelen in Lidl, Aldi en Supermercado ?? en 's avonds eten we bij Frans en Anita. Ze hebben niet alleen een prachtige uitzicht over de haven, maar Anita heeft ook het inzicht dat mij helpt eindelijk de ballonnetjes te plaatsen in de kaart van onze reis. Dat is nog een heel gedoe als je per ongelijk een verkeerd icoontje aanraakt en de Google Maps als een speer de wereld rondgaat. Afijn het lukte tot A Coruña en later volgt de rest. We worden door Frans weer netjes teruggebracht, want Anita wil nog een trouwreportage afwerken voordat zij eind deze week een stuk mee op varen naar Gibraltar. We gaan in ieder geval samen Cádiz ontdekken. Vrijdag 26 juli zijn we vroeg uit de veren en ik pak de vouwfietsen. Je moet hier niet te lang op de boot in de zon blijven zitten, laat staan werken, want de hitte is enorm. Ook in Nederland zag ik gisteren op het nieuws. Sterkte daarmee. Wij kunnen nog zwemmen,'s morgens nog in de frisse wind fietsen of ergens onder een parasol een lunch verorberen. Dat doen we vandaag in een soort truckerscafé. Helemaal top en ook nog erg goedkoop. Vanavond kookt Mary ook voor de Seijsens. Ik tik dit verhaaltje bij de havenmeester. Daar is het "maar" 28 gr C. Buiten loopt de meter op naar dik boven de 35. Nog een paar fotootjes en dan gaan we weer wat drinken. Maak je geen zorgen: we drinken ook zeker anderhalve liter water per dag. Niet meer uit de kraan, maar uit waterflessen. Het water is hier minder lekker dan in Nederland.Nog een naschrift bij de foto's. Je ziet hier onwijs veel ooievaars. Op alle beschikbare schoorstenen zitten ooievaarsnesten. Zo te zien zijn ze ook beschermd, want bij een bouwproject wordt alles gedaan om het nest te behouden. De foto van de "wasmachine" heb ik in Ferraguda gemaakt, een mooi vissersplaatsje recht tegenover Portimão ook aan de Ria Alvor. Dit model wasmachine gaat nooit stuk. er zit geen elektronica in en je hoeft er geen munten in te gooien. Het enige wat je moet doen is degene die het ding bedient te eten geven, een huis, heel veel aandacht en je moet ook goed leren luisteren. Misschien toch maar een moderne wasmachine?

23 juli 2013 Schitterend ankeren bij Lagos

Vandaag gaan we naar Lagos, althans dat is het plan. Eerst ankerop. Bij het ankeren gisteren moest ik nog over de twijfels over dit anker heenkomen. De wind trok flink door en ondanks de beschutte ligging gierde het door het want en trok de boot als een dolle stier aan het anker. Maar dat gaf geen krimp! Het 27 kilo zware roestvrij stalen ploegschaaranker had zich diep ingegraven en hield de boot op z'n plek. Wel fijn om te weten. Als je hier van je anker waait (stel dat je niet wakker wordt kom je in Afrika terecht immers. Toch weer heel anders dan in Nederland of ergens bij de Kanaaleilanden. We gaan op pad en al snel merken we dat buiten de baai nog altijd veel wind is. We gaan lekker snel naar de volgende kaap bij Lagos. Voor we daar zijn passeren we Praya da Luz, waar we twee jaar geleden een huisje huurden. Prachtplek en leuk om daar nu vanaf het water naar te kunnen kijken. De wind zwakt af en we kunnen heel kort langs de (naam volgt) kaap bij Lagos. Onwaarschijnlijk mooie kalkzandsteenrotsen slijten hier in de meest fantastische vormen daarbij spelonken en luchtbogen vormend. Het krioelt hier dan ook van de bootjes met toeristen. Ze varen in oorspronkelijke Portugese (vis)boten, aluminium rondvaartboten, speedboten, rubberboten en kano's. Het is inmiddels bloedheet geworden. Het anker valt op een mooie plek voor een strandje en we gaan zwemmen. Het blijft heet en we besluiten om niet naar Lagos door te varen, maar lekker te blijven liggen. Langzaam zien we de vloot van kijkers naar de haven verdwijnen en ook de stranden raken leeg. We hebben het rijk alleen op twee Franse en een Portugese zeilboot na, die ook blijven liggen.

22 juli 2013 We ronden de Zuidwestpunt van Europa

Van Sines naar Lagos is weer een ruk van pakweg 75 mijl. Tijdens deze trip ronden we Cabo de Sao Vicente en Cabo Sagres. Dit zijn de meest Zuidwestelijk gelegen kapen van het vasteland van Europa. De wind laat het nu weer eens afweten. Wel nog steeds de dreigende wolken in het westen. Ik denk een zone waarin de warme lucht condenseert boven het koude zeewater, soms met zeemist als effect. We kunnen Sao Vicente van heel dicht bij ronden en maken de obligate foto's. Hoeveel kapen zijn we nu gepasseerd eer we hier zijn? Het zijn drie belangrijke: Cap Griz Nez. De eerste serieuze kaap, die je in je zeilers carrière passeert. Negentig procent van de Nederlandse zeilers komt niet verder dan Nieuwpoort in België. De tweede is Cap La Hague bij Cherbourg onderweg naar de Kanaaleilanden. Weer een slag verder. De derde is het ronden van Bretagne bij Brest over het Chenal de la Helle. (wij komen uit de Helsloot, passeren onderweg het Hellegatsplein onderweg naar Hellevoetsluis, dus wie maakt ons wat? De vierde kaap van enig belang is Finisterre, waarbij je de Spaanse Noordkust rond. Het kan hier spoken! Dan tenslotte Cabo Soa Vicente. Gibraltar komt nog. Na het ronden van Cabo de Sagres duiken we achter de kaap en ankeren tussen een Noor, twee fransen en een Hollander op 8 meter diep water bij een mooi zandstrand. Toeval wil dat we in het restaurant aan het strand twee jaar geleden een biertje dronken met de broer en zus van Mary en hun partners.

zondag 21 juli 2013 Dagje rust in Sines.

Zoals gezegd nemen we vandaag een rustdag. Het is immers zondag en we gaan best hard. De fietsen komen bovendeks (altijd best heavy om die dingen gebukt uit de boot en vanonder de bimini te tillen) en we maken een mooie trip al zoekend naar de Aldi. Die vinden we niet, dus eerst een glaasje op een mooi terras met uitzicht over de haven. Ik kijk natuurlijk naar de haven en pletter bijna op m'n bek omdat m'n voorwiel in de dwars over de straat geplaatste fietsenstalling zakt. Gelukkig geen schade of letsel, maar ik doe wel m'n beklag bij de kroegbazin. Ja die heeft het al heel vaak gemeld, maar "ze" doen er niets aan. We komen later met Sparspullen weer op de boot en bereiden ons voor op nog een rondje scheuren naar het zuiden.

20 juli Blauwvoet vliegt naar Sines

Lissabon heeft nog heel veel te bieden. Daarvan gaan we zeker meer zien op de terugweg. We ontdekken als we eenmaal varen nog een leuke gids van deze heerlijke stad. Die gaan we volgend jaar dus gebruiken. De wind is nog heel kalm als we de Taag weer afvaren. Tegenstroom dit keer. Mooi de tijd om alles nog eens te zien en fotograferen. Op deze zaterdag enkele Portugese zeilboten en wat optimisten van de zeilschool op het water. Stil dus. De prachtige hangbrug, gebouwd naar het model van de Golden Gate bridge in San Francisco en even de langste hangbrug van Europa, heeft een autodek gemaakt van stalen roosters. Daarvan komt het zingende geluid en daarvan komt ook het staalstof over de oever. Dat laatste merk je als je hier je boot permanent stalt. We motorzeilen de Taag af en gaan langs Forte Bugio, een vuurtoren op een zandplaat in de rivier. Na het ronden van dit licht draaien we langzaam naar het Zuiden. Vanuit Cascais zien we een catamaran dezelfde kant op varen. We leuk een sparringpartner als je 50 mijl over een stille en alleen met visstaakjes vergeven zee moet varen. De wind trekt aan, de motor kan uit. Eerst moeten we nog Cabo Espichel ronden. Dat gaat supersnel omdat de wind al gauw 5 Bf bereikt en we gaan als de brandweer. Na de kaap moeten we nog verder voor de wind varen. De cat, inmiddels op de AIS geïdentificeerd als een Franse 46ft Lagoon, rolt het voorzeil weg en zet een spi. Ons antwoord is het uitbomen van de genua. De krachten op de boom en de schoten zijn met deze wind indrukwekkend en ik moet alles goed overwegen voor ik de fok inrol. de boom zet en de fok weer (gedeeltelijk) uitrol. Het staat prima en de gang zit er goed in. We klokken een paar keer boven de 10 knopen van een golf af surfend. De catamaran loopt niet verder uit. In Sines na een kleine 50 mijl heeft de cat 300 meter voorsprong. Wij hebben eindelijk weer eens lekker gezeild, onderweg diverse keren begeleid door dolfijnen. Bij het strijken van de zeilen blijkt weer eens hoeveel wind er staat als je er tegenin gaat. De haven is afgeschermd door, hoe kan het anders, Cabo Sines. We varen voorzichtig de haven binnen en krijgen een plekje aangewezen, waarbij ik met veel wind achteruit de box in stuur. Ook dat lukt, weliswaar met hulp van twee havenmeesters. We liggen uit de wind in de zon en pakken eerst maar een glaasje. De havenmeester, druk druk druk door een groep wedstrijdzeilers (nou ja een soort ZD&O en ook heel gezellig!) informeert ons over een festival met wereldmuziek. Op het strand onder de burcht staan allemaal eettentjes. Een soort Dordt op je Bord, maar dan voor het volk, want alles is redelijk goedkoop. We lopen na wat hapjes en drankjes verder naar de burcht, waar een concert wordt verwacht. Tientallen meters lange rijen mensen staan rustig te wachten om binnen te gaan. Ik heb nooit zoveel vago's bij elkaar gezien. Allemaal heel lieve mensen, die de flower power tijd kennelijk nog even willen vasthouden. Heel veel dreadlocks en tatoos. We lopen maar weer terug naar de boot, nemen nog een boorddrankje en gaan vroeg te kooi. We blijven morgen nog een dagje, want die afstanden varen gaan niet in je kouwe kleren zitten. Net als Mary zegt dat je niets hoort van het concert barst de herrie los. We slapen toch wel.

19 juli 2013 Dagje Lissabon

Vandaag lekker gewandeld in de oude stad. De bus gepakt, steile straatjes en trappen beklommen, m'n haar laten knippen (incl hoofdmasaage van kapster Tatja) van uitzichten en forten genoten, lekker gehapt en moe maar voldaan weer in de boot terug"gevallen". Boot vaarklaar gemaakt om morgen weer een ruk naar het zuiden te maken van zo'n 50 mijl. Gelukkig is er wind voorspeld. Morgen mogelijk geen bericht uit Sines. Daarna weer 75 mijl verder (geen tussenstop mogelijk)en dan zijn we, zon en weder diendende, in Lagos. See you.

18 juli 2013 Op m'n verjaardag naar Lissabon

Op mijn 62e verjaardag gaan we ankerop richting de ingang van de Taag. De pilots wijzen op grote gevaren tijdens harde wind en stroomomstandigheden (Reeds en Imray zijn allebei Engels, dus altijd van de voorzichtige), maar wij varen super relaxed langs het zoveelste fort de brede riviermond binnen. Als je al die forten ziet leven we toch wel in een ontspannen periode. In vroeger eeuwen moest er in West Europa nog veel verdedigd worden. Vandaar de forten aan de havens of riviermonden in Engeland, Frankrijk en dus ook in Spanje en Portugal, waterlinies en vestingen in Nederland en op steile heuvels gebouwde plaatsen aan andere kusten (Ramatuelle in Zuid Frankrijk bv). De zeemist kondigt zich al weer aan in de verte en de Taag vormt een trekgat, waar de wind lekker doorheen jaagt. Wij genieten intussen van de werkelijk schitterende binnenkomst. Hier is mijn broer Henri al in 1987 met zijn eigengebouwde tweemaster met vrouw en drie kinderen binnengevaren onderweg naar Brazilië. Aan bakboord zien we eerst het supermoderne gebouw van de loodsen, dan het superromantische fort Torre de Belem (Disney heeft dit als voorbeeld gebruikt denk ik) en daarachter de imposante hangbrug (Ponte 25 de Abril), waar zelfs de J Class boot met 50 meter mast gemakkelijk onderdoor kan. We varen de Doca Alcantara in en meren af. De havenmester heeft net als de brugwachter pauze. Wij ruimen op en pakken de fietsen. Eerst maar eens lunchen aan de wal. Dit cafeetje aan de haven heeft vrije wifi. Ik zit er nu ook. Die middag lekker gefietst langs de Taag (vrijliggend fietspad, weliswaar met hindernissen), Torre de Belem van de ander kant bekeken en ook het scheepvaartmuseum bezocht. Jammergenoeg weinig te zien van de vele interessante ontdekkingsreizen van de Portugezen. Zij waren de Hollanders voor op veel plekken, maar wij verdreven ze uit nogal wat locaties en gingen ook verder. Portugal heeft als klein landje toch het Portugees in Brazilië gebracht. Dat is ons in Indonesië met het Nederlands niet gelukt. Die avond eten we in een van de vele cafe's aan de rivier. Die zijn meestal ingesteld op de cruisepassagiers, maar wij vinden een leuke zaak met live muziek. Ik ben tenslotte jarig vandaag! Je ziet overigens als je hier op het terras zit te typen de leukste mensen voorbij lopen, onderweg naar de "Adventure of the Seas", een supergroot cruiseschip. Je haalt ze er zo uit, de dikbuikige op gympen lopende en met camera's omhangen Amerikanen. Daarachter de hijgende dames, al even dik hun troffeëen van de dag in tasjes voortzeulend. Het is inmiddels 19 juli. Nog een bijzondeer feit. Wij liggen in een haven niet ver van die prachtige hangbrug. Dat betekent dat er een constant soort gezoem op de achtergrond te horen is. Doet me denken aan de film Birds van Alfred Hichcock. Overigens lijkt het ook op de honderdduizenden muggen die we in 1995 op een stille avond hoorden in Denemarken boven een door de zon verwarmde pier. Het geluid van de brug wordt regelmatig overstemd door de landende vliegtuigen. Dan zijn er nog de treinen op en onder de brug en je hebt een kakofonie van geluid. In de boot hoor je het gelukkig niet. Wij gaan de oude stad bezoeken en nemen de bus.

17 juli 2013 Dagje baai van Cascais

Vandaag gaan we dan toch naar Lissabon. Of? Nee, we gaan gelet op het prachtige weer eerst nog ankeren in de baai. Het is behoorlijk warm en het duurt niet lang voor we lekker zwemmen. Het water is hier al een stuk warmer dan bij A Coruna, waar Mary niet verder kwam dan een grote teen. Die moest er toch in omdat er een ontsteking in zat en zeewater helpt allicht. We genieten van het ankeren in deze prachtige baai temidden van allerlei boten van drie Engelsen, drie Fransen, twee Portugezen, een Amerikaan, een Deen en een Duitser. Op zee liggen een stuk of vijf zeeschepen voor anker. De zeemist, waarin een dikke catamaran gisteren de hele dag voer, komt dreigend dichterbij, maar bereikt de baai niet. We liggen weer eens in een blauw wak. Wij besluiten niet door te varen, maar hier te blijven. Heerlijk rustig.

16 juli 2013 Weer een kaap gerond naar Cascais

We verlaten Peniche en gaan op een vlakke zee al motorend richting Cascais. Ook vandaag moet er een kaap worden gerond om verder zuidelijk te komen. Bij Cabo Roca krijgen we zowaar een beetje wind. Een echt kaapwindje dus en het laatste uur zeilen we heerlijk met een knoopje of 16 wind naar Cascais. Je kunt aan de pandjes op de kust zien dat hier de jetset van Lissabon woont. Dat geldt ook voor Cascais. Ik noemde Bayonne al mondain, maar dit is meer. Ooit vond de Portugese koning dit een geschikte plek voor een buitenverblijf. Je begrijpt het gevolg. Het resultaat is een heel mooie en door de nog altijd aanwezige vissers karakteristieke badplaats met veel prachtige stranden tussen rotskaapjes. Het is het midden tussen Brighton (ook hier een grote jachthaven achter een dikke golfbreker) en St Tropez, al liggen hier veel minder superjachten. Wel een heel mooie J Class van een meter of 30. We worden uiterst vriendelijk in goed Engeld te woord gestaan en krijgen de volgende dag ook uiterst vriendelijk de rekening van €57 gepresenteerd. Dat moet ook wel want het kantoor van de twee dames hier is een keer of 20 groter dan dat van de havenmeester in Peniche. We worden er overigens fijntjes op gewezen dat we een oude polis laten zien. Gelukkig stuurt de verzekering direct de nieuwe (die na ons vertrek thuis op de mat viel) per mail. Ook Ankie Mallens, die onze post verzorgt, stuurde al een berichtje. Cascais is een bezoekje op de fiets waard. Leuke plaats met veel zongebruinde toeristen.

14 juli Ravijnen en dolfijnen onderweg naar Peniche

Voor we vertrekken nog even diesel tanken. De kar verbruikt nog geen drie liter per uur, maar er is toch al weer 97 liter opgestookt. We moeten wachten op de pompbediende, die z'n roes uitslaapt. Na het tanken nog gauw wat boodschappen gedaan in de overdekte markt waar Erik Zindel ons op wees. Lekker verse spullen voor heel weinig. Vandaag het zelfde liedje: lezen, poetsen van de boot, uitkijken naar visstaakjes, beetje eten en constant navigeren. Waar zijn we en kunnen we hier veilig verder is een tweede natuur geworden. En ook al is het vlak water, zodra we naar voren gaan een zwemvest aan. De eentonigheid wordt overigens plezierig onderbroken door een schooltje dolfijnen dat dartel rond de boot speelt. Moeilijk op beeld vast te leggen trouwens. Een andere afleiding wordt gevormd door een onderzees ravijn. Je ziet het alleen op de plotter, maar als je de dieptemeter steeds ziet wegzakken van 20 naar 135 meter en dan onheilspellend bliepen bekruipt je toch het gevoel dat er diep onder je iets zit. Mary vraagt of er geen draaikolken zijn. We varen op de flank van een ravijn op ongeveer 450 meter en het gat loopt door naar 1300 meter. Ik merk op dat hier best wel eens walvissen kunnen zitten. En om Mary nog een beetje te plagen vraag ik of zij ook het gevoel heeft dat we door een soort dal varen. Het lijkt wel of het water rondom ons zeker 4,5 meter hoger is. Mary krijgt de rillingen. Stel je voor dat je niet langs een onzichtbaar ravijn, maar een berg van 1300 meter vaart op zo korte afstand. Dat moet een mooi gezicht zijn. Het effect van het ravijn is merkbaar in de golven. Die worden onregelmatig en je ziet overal grote vlakke platen van door de Golfstroom omhooggeperst water. Een paar mijl verder is alles weer rustig. Mary ook. We varen om de volgende kaap, waar de dikke zus van Old Harry (bij Poole in Zuid Engeland) staat. Het is zondag. Er is geen havenmeester. Wel een ontvangstcomite van boaties (in dit geval Peter en Durdane van de Lazy Duck), die even later gezellig aan boord zitten voor een borrel. Zij varen al anderhalf jaar rond, bezochten o.a. Ijsland en gaan nu naar het Suriname. Wat later sluiten zich ook nog Mike en Adrien (ook in Tasmanië geweest!) uit Engeland zich aan. Zij voeren van de Engelse Oostkust in één keer naar Bayonne en moeten deze week in Gibraltar zijn. Je gaat zo wel redelijk hard door je Heinekenvoorraad, maar het is heel gezellig. Zelfs de douanière (hoe ze heette?) sluit zich aan en heeft niet alleen hele varhalen, maar drinkt gerust een biertje mee. Pas om 10.30 uur warmen wij het restant van gisteren op om kort daarna in diepe slaap te vallen. De volgende dag slapen we uit en blijven we in Peniche. Een best mooi plekje. Ooit ook gebruikt door de Phoeniciërs als havenstad en volledig ommuurd eiland. Het is nu vooral een vissershaven, maar ook het toerisme brengt hier geld in het laatje. Morgen verder richting Lissabon.

13 juli 2013 Een saaie rit naar Fugueira da Foz

De euforie van de gerapareerde laptop is al een beetje weggeebt als ik laat in de avond nog geen fotootjes kan downloaden. Morgen weer een nieuwe dag denk ik dan. En die nieuwe dag dient zich aan met meer van hetzelfde. Rustig weer. Geen harde wind gelukkig, maar te weinig om te kunnen zeilen. Dus mag de Volvo het werk weer doen. Ik heb geen kusten gezien waar op zaterdag zo weinig te doen is. De hele trip van ruim 9 uur zien we zeggen en schrijven drie bootjes! Daar komt bij dat het zicht beperkt is en de kust lijkt op die van Nederland. Lage duinen met brede stranden. Dat geldt ook voor de diepte van het water. Rond de 25 meter net als de Noordzee. Vreemd genoeg ook nauwelijks visstaakjes. Maar ze staan er wel, dus tijdens het lezen van Joe Speedboot moet ik steeds naar voren kijken om te voorkomen dat we een nylon lijn in de schroef krijgen. Aangekomen bij de volgende kaap, waarachter Figueira da Foz ligt, zien we weer tientallen vsistaakjes en iets wat op een stad lijkt. Dichterbij gekomen blijkt er een dik trandfeest (later lezen we Waves of Sound) plaatsvindt. Dus toch leven in de brouwerij. Keiharde housemuziek klinkt uit een vet podium op het strand. Na het inklaren bij de havendienst en een lekkere hap gaan Mary en ik nog even de stad in. Duizenden muziekliefhebbers zwerven door de straten en bevolken de talloze terrassen. Weer een heel andere sfeer dan we tot nu toe meemaakten. Het doet mondain aan. Internetten kan helaas alleen bij de plaatselijke kroeg (nu ook trouwens)en we besluiten om de volgende dag door te varen naar Peniche.

12 juli 2013 Eindelijk internet op de laptop!

Vandaag staat weer in het teken van de reparatie van de laptop. Wat een gedoe. Nog niet zo heel lang geleden kwamen schepen de haben binnen en was de eerste vraag waar de zeilmaker zat. daarna werd de aandacht verlegd naar de stroomvoorziening. Soms werd de stoomkabel nog eerder vastgemaakt dan de landvast. Nu draait alles om de code van de Wifiverbinding. Afijn: na enkele vergeefse pogingen is het de mannen van de PC Clinic wel gelukt. We hebben weer verbinding met het net via de pc!!! Wat een zegen. Nu kan ik weer fotootjes toevoegen aan de verhaaltjes. Nu kan ik de blog verder personaliseren, al blijf ik afhankelijk van een goedewerkende wifi verbinding. Ik blijf me verbazen over de lage loonkosten hier in Portugal. De kosten van een toch wel enkele uren durende reparatie incl. maken van backup en herstel van het Windowsprogramma kostte €88,-- en een goede fooi van deze dolgelukkige blogger. Hoe ik opnieuw bij de PC Clinic kwam is ook een staaltje van voorbeeldige service van deze haven. Niet alleen krijgen we nog altijd elke morgen een viertal harde broodjes bezorgd op ons dek, maar ze gaan verder. veel verder. Patrice, de alleraardigste assistente in het havenkantoor belt naar de PC Clinic of hret lukt, wanneer ik de pc kan komen halen en brengt me vervolgens zelf na haar werk om 19.30 uur naar de PC Clinic! Waar vindt je zo'n service. Ben benieuwd wat we morgen gaan afrekenen. Vandaag de tijd voor het ophalen van de laptop zeer plezierig en sportief gevuld met fietsen en toeristje spelen. We laten ons met een oud pontje met fiets en al overzetten naar de noordkant van de Douro en fietsen langs de riviermonding naar de kust. Onderweg valt ons weer de schrijnende tegenstelling tussen arm en rijk op. Er is hier echt nog sprake van armoede. In fysieke zin dan, want de mensen lijken best gelukkig al staan ze met tien man netten te boeten, met vijf vrouwen samen op primitieve wijze de was te doen {de was wordt aan stokken en draden op straat gedroogd) of met twintig meest oudere mannen een kaartje te leggen ogenschijnlijk om de tijd te verdrijven. Maar er is hoop. De buitensporige kastelen staan op instorten en zijn inmiddels vervangen door boten van iets minder rijken, die hun geld in het water gooien. De foto komt nog. Mary en ik nuttigen een heerlijke zalmsalade in een heuse strandtent. Ook de strandwachten ontbreken niet. We zijn even in een andere wereld beland. Palmbomen, stranden, veel mensen en dankzij de zuidenwind veel warmte. Dan komt een nieuwe verrassing. Via het kustfietspad komen we op een parkfietspad en daarna een gewoon fietspad (wel links op de rijbanen, waarschijnlijk om plotseling openslaande deuren van geparkeerde auto's te vermijden) en tenslote weer een geheel vrijliggend fietspad door een stadspark. Niet dat er geen wandelaars op lopen, maar er ZIJN fietspaden. Dat is heel wat hier. Voordat we terguggaan naar de boot pakken we nog een pint in een very local kroegje. Wat een gezelligheid straalt daar van af. Ze kletsen en schreeuwen door elkaar dat het een lieve lust is. En de pils kost geen drol. Thuis (onze boot is nu ons thuis) eten we ouderwets lekkere aardapelen, tomaten/komkommersalade en karbonades. Mary weet er altijd een feestje van te maken. We vieren het feit dat de laptop het weer doet met Bernard (geen Bram dus) en Rita. Hij gaat maandag naar de Canaries, Mams (Rita) naar huis in Belgie om haar dochter in de winkel te helpen en wij gaan morgen weer 65 mijl naar het zuiden om te stoppen in Figuiera da Foz.

11 juli Laptopdag

Peter en Jos gaan verder met de camper. Later die dag blijkt dat ze nog in het zand zijn vastgereden. Wij gaan fietsen, maar eerst nog even kijken of we de laptop kunnen laten repareren bij de PC Clinic. Die zit in een winkelcentrum bovenop de heuvel en dat centrum is gekoppeld aan een ziekenhuis. De overigens uiterst vriendelijke en ook nog Engels sprekende pc-nerds lopen in doktersjassen. Het lijkt bijna te lukken.....als blijkt dat er toch een ander software probleem is. Morgen hopen ze het klaar te hebben. Wij fietsen terug langs een achterafstraatje steil naar beneden en zien en passant vrouwen de was doen in een grote tobbe met hun blote handen de was schoonwrijvend. Ook Reckitt blauw ontbreekt niet. Ik waan me terug in de tijd. Nu een portje!

10 juli Een dagje Porto met vrienden

Op 10 juli eerst ontbeten met door de haven op de boot gelegde broodjes! Waar zie je dat? Daarna met de fietsen naar Porto. Fietsen vastgebonden en een hele dag rondgeslenterd in een onwaarschijnlijk leuke stad. Volgens sommigen de naamgever van Portugal en ooit de eerste hoofdstad. Er valt hier nog heel veel te restaureren, maar je ziet nu al drommen toeristen in het oude stadsdeel, dat is vergeven met kerken. Vaak zijn die behangen met bladgoud. Op de rivier liggen nog houten overnaadse Rabelos. Daarmee werden de wijnvaten naar Porto gebracht en nu worden toeristen vervoerd. Na een dagje slenteren eerst nog even een beetje Port proeven in een mooie oude loods. Uiteraard een paar flessen gescoord. Ook nu een lokaal kroegje bezocht voor wat happen. Zeg maar gerust veel happen! Een stukje vlees is al gauw 300 gram en een bordje wel 10 cm hoog opgetast. En de kosten vallen steeds erg mee. Waren de prijzen in Nederland ook zo, gingen we veel vaker uit eten. We gaan weer naar boord, waar Peter vaststelde dat wij elkaar al 50 jaar kennen. We worden oud! Fijn om zulke vrienden te hebben.

9 juli Van Bayonne naar Porto

De volgende morgen staan we op tijd op. Van Bram en Rita van de Fuga uit België horen we over de nieuwe haven van Porto. Aangezien Peter en Josine daar al zijn met hun camper, besluiten we om maar meteen door te trappen naar Porto. Dat is wel 70 mijl, maar de zee is vlak en de zwakke wind nog altijd noord. Bij La Guardia (zal wel bewaker zijn) passeren we de Portugese grens en gaat de van André gekregen gastenvlag in het want. Daarna wordt het saai. Recht naar het zuiden en steeds meer mist. Hier moet ook ergens een drietal zeeslangen dobberen, die energie opwekken uit de golfbewegingen. Nooit gezien. Wel een giga windmolen. De diesel draait al 9 uur als we de rivier Douro opdraaien. In de plots wordt deze riviermonding als gevaarlijk omschreven. Vandaag is het rustig en concentreren wij ons vooral op de dieptes en de in alle ingangen voorkomende drempel. Gelukkig is het bijna hoogwater. In de Douro Marina worden we welkom geheten door twee jongemannen, die de boot vastleggen naast de Fuga. Die is al een uurtje binnen. We bellen meteen naar Peter en Jos en niet lang daarna staan ze op de kade. Het wordt een warm weerzien en ook heel gezellig. Na diverse borrels pakken we de fietsen (P&J ongevouwen) en gaan op zoek naar een eettent. Nou het had een tent kunnen zijn, zo simpel maar onwijs oorspronkelijk was dat eethuisje. We fietsten er eerst langs. Alle vier zagen de man op straat sardientjes bakken en dachten: dit is het! Er werd een houten tafel voor het kapelletje van Dom Jesus gezet en wij wilden niet meer verder. Eerst nog de stoelen naar de straat gericht met uitzicht over de Douro en de stad Porto. Ik zag er onmiddellijk een stempeltafeltje in met twee goedwillende dames, die de veelvuldig passerende hardlopers en fietsers aan een stempel wilden helpen noodzakelijk voor het behalen van de medaille.... Het werd heel gezellig en de sardientjes met aardappeltjes waren heerlijk. Onze kleren mochten in de was, want we zaten wel in de rook van het openluchtfornuisje. In het donker fietsten we tussen de diverse groepjes stevig trappende trimfietsers weer naar boot en camper terug.